Το Σάββατο 5 Οκτωβρίου, μια εβδομάδα πριν γιορτάσει τα 100α του γενεθλια -είχε γεννηθεί στις 12 Οκτωβρίου 1924-, ο «αιώνιος έφηβος του ελληνικού πενταγράμμου», ο πολυβραβευμένος συνθέτης που σφάγισε μια ολόκληρη εποχή με τις αξεπέραστες επιτυχίες του, ο Μίμης Πλέσσας πέρασε στην ιστορία.
Σε κλίμα συγκίνησης η κηδεία του Μίμη Πλέσσα – Πλήθος κόσμου στο τελευταίο αντίο
Το ΟΚ! ξεφυλλίζει το άλμπουμ της μυθιστορηματικής ζωής του, που είχε πάντα το πιο μελωδικό τέμπο.
Το νανούρισμα του Μίμη
Ο Μίμης Πλέσσας γεννήθηκε στην Αθήνα, στην οδό Ηρακλείου 14. Πίσω ακριβώς από την πόρτα του Μουσείου. Ο πατέρας του καταγόταν από τη Ζάκυνθο και η μητέρα του από τη Χάλκη των Πριγκιποννήσων. Δύση ο ένας κι Ανατολή ο άλλος. Αυτό φώλιασε μέσα του, πολύ βαθιά, την ικανότητα να αφουγκράζεται και την Ανατολή και τη Δύση. Σε ηλικία δύο-τριών χρόνων ο μικρός Μίμης ήταν αδύνατον να κοιμηθεί αν δεν του έβαζαν οι γονείς του έναν δίσκο σε ένα γραμμόφωνο με την ορχήστρα Jack Hilton, η οποία έπαιζε ένα τραγούδι που λεγόταν «Κωνσταντινούπολις». Αν δεν άκουγε αυτό το τραγούδι, δεν μπορούσε να κλείσει μάτι. Αυτό ήταν το νανούρισμά του.
που οφειλόταν σε υπέρταση. Ήταν στα χρόνια της Κατοχής, όταν εκείνος σπούδαζε χημικός,
ενώ τις νύχτες δούλευε ως πιανίστας στη θρυλική Αρζεντίνα.
Θυμάται, πάντοτε, πόσο όμορφα μύριζαν οι δυο γιαγιάδες του. Η γιαγιά του η Αθηνά, που ήταν διδασκάλισσα, και η γιαγιά του η Ανδριανή, μητέρα δεκατεσσάρων παιδιών εν ζωή. Και για τις δύο αυτές γιαγιάδες, στη μνήμη του, τον ακολουθούσε πάντα η σπιτίσια, η καθαρή, η όμορφη μυρωδιά που είχε η αγκαλιά τους.
Γι’ αυτό και τον πείραξε πολύ όταν έχασε τη γιαγιά του την Αθηνά, γιατί ήταν και η πρώτη φορά που το σπίτι τους πένθησε με τον τρόπο που πενθούσαν την εποχή εκείνη τα σπίτια. Σίγησε το γραμμόφωνο, σκεπάστηκαν με άσπρο σεντόνι το πιάνο, τα κάδρα στους τοίχους και οι καθρέφτες. Γιατί πένθος σε ένα σπίτι σήμαινε να γίνουν όλα άσπρα, τουλάχιστον για τις πρώτες σαράντα μέρες.
Η στέρηση της γιαγιάς του, αλλά και η στέρηση του πιάνου με το οποίο είχε ξεκινήσει να έχει κι ένα παράξενο φλερτ, τον στενοχώρησαν ιδιαίτερα. Όσο λοιπόν το πιάνο ήταν σκεπασμένο και απαγορευμένο για τους πρώτους έξι μήνες του πένθους, ο μικρός Μίμης άρχισε να το σκαλίζει κρυφά με μεγαλύτερη περίεργεια. Το πιάνο, βέβαια, υπήρχε μέσα στο Πλεσσαίικο από χρόνια πριν. Ζαππίς η μητέρα του, η κυρία Ελένη (είχε τελείωσει τη Ζάππειο σχολή), ήξερε και να παίζει πιάνο, αλλά και να τραγουδάει υπέροχα.
Κείμενο – Φωτογραφίες από το βιβλίο του Μάκη Δελαπόρτα «Μίμης Πλέσσας, Ένας δρόμος, χίλιες νότες» (Εκδόσεις Άγκυρα)
Επιμέλεια: Νίκος Γεωργιάδης
Διαβάστε περισσότερα και δείτε περισσότερες φωτογραφίες στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορει στα περίπτερα!
Διαβάστε επίσης: Λουκίλα Καρρέρ: «Λύγισε» πάνω από τη σορό του Μίμη Πλέσσα
