Τέμπη: Μαρτυρίες που κόβουν την ανάσα – Επιζώντες και συγγενείς μιλούν για όσα έζησαν

Μαρτυρίες που είναι δύσκολο να διαβάζεις και να ακούς λόγω του μεγέθους του πόνου που περιγράφεται, σε σημείο που ακόμα και αν κάποιος δεν ήταν παρών στο τραγικό γεγονός στα Τέμπη που κόστισε τη ζωή σε 57 ανθρώπους, θλίβεται βαθιά και γίνεται με ένα τρόπο μέτοχος στο τραύμα του παθόντος. 

Είναι φορές που η πραγματικότητα είναι τόσο σκληρή και σοκαριστική που δε θέλει κανείς να το πιστέψει. Και αυτό γιατί θυμίζει στον κάθε άνθρωπο μία βασική αγωνία και έντονη απορία: «Γιατί συνέβη αυτό;»

Οι απαντήσεις για τα αίτια του δυστυχήματος στα Τέμπη, 2 χρονια μετά, ακόμα αναζητούνται. Η απάντηση, όμως, στο ερώτημα γιατί κάποιος άλλος κι όχι τυχαία εγώ, ήταν στο τρένο τρυπώνει στα σκοτεινά σημεία του μυαλού. 

Αρκεί μία στιγμή για να αλλάξουν όλα; Για να γίνει η ζωή αγνώριστη, μία άλλη;

«Δεν είδαμε τίποτα απλά άρχισε το τρένο να τραντάζεται όλο και περισσότερο» 

Συνταρακτικές μαρτυρίες συγγενών, που έχασαν εκείνη τη μέρα απροειδοποίητα αγαπημένα τους πρόσωπα, μην προλαβαίνοντας να τους χορτάσουν, να τους ζήσουν έστω λίγο ακόμα, όπως εξομολογούνται, ενώ όσοι ήταν μέσα στο τρένο παλεύουν με εφιαλτικές μνήμες από το μοιραίο εκείνο βράδυ. 

Αμέσως μετά τη σύγκρουση των σιδηροδρομικών αμαξοστοιχιών επιζήσαντες από το βαγόνι 5 κατέθεσαν στην κάμερα του ΣΚΑΪ:

«Σπάζανε τα τζάμια και ουρλιάζανε άνθρωποι. Μέσα στο βαγόνι [επικρατούσε] πανικός. Ένα από τα παράθυρα είχε μπει όλο προς τα μέσα μαζί με τον τοίχο σαν να καταρρέει από το βάρος ενός σίδερου που ερχόταν από το δίπλα τρένο με το οποίο συγκρουστήκαμε… Δεν είδαμε τίποτα απλά άρχισε το τρένο να τραντάζεται όλο και περισσότερο μέχρι που καταλήξαμε να [στεκόμαστε] σε 45 μοίρες γωνία. Πήγα και είδα μπροστά το χειρότερο σημείο της σύγκρουσης. Το τρένο είχε λυγίσει ολόκληρο 90 μοίρες, είχε πέσει στον γκρεμό και ήταν το μισό στον αέρα, να κρέμεται και να φλέγεται ολόκληρο. Είχε πέντε τραυματίες μόνο στο σημείο που ήμουν εγώ. Τα μπροστινά καταστράφηκαν ολοσχερώς έχει μείνει μόνο σίδερο»

Η επιζήσασα Ντίνα Μαγδαλιανίδη: Πρώτη φορά έπαιρνα το τρένο

Γροθιά στο στομάχι ειναι οι μαρτύριες όσων επεζήσαν, που όπως λένε, οι εφιάλτες τους στοιχειώνουν ακόμα και σήμερα. Μία εξ αυτών η Ντίνα Μαγδαλιανίδη που έχει μιλήσει για τη ζωή της πριν το δυστύχημα, για το βράδυ της σύγκρουσης αλλά και τα ανοιχτά τραύματα στο σώμα της και την ψυχή της.

«Πρώτη φορά έπαιρνα το τρένο», δήλωσε η Ντίνα Μαγδαλιανίδη στην ΕΡΤ.

«Μου έδιναν πολλά φάρμακα, οπότε το μόνο που θυμόμουν ήταν ένα τρένο να καίγεται», αφηγήθηκε η πολυτραυματίας. «Βγήκα και έπεσα πάνω σε σιδερά με τα πόδια και σύρθηκα προς ένα χωράφι εκεί πέρα(…) Οι πρώτες μου σκέψεις, όπως και στο ατύχημα, ήταν η οικογένεια μου», προσέθεσε η ίδια.

«Το χειρότερο ήταν το πόδι μου που είχε σχεδόν ακρωτηστιαστεί στο ατύχημα»

Η Ντίνα Μαγδαλιανίδη, πολυτραυματίας των Τεμπών δεν μπορούσε πλέον καν να αυτοεξυπηρετηθεί.

«Μου άφησε κάποιες μόνιμες βλάβες γιατί είχα παρά πολλά κατάγματα σε όλο μου το σώμα ακόμα και σε σπονδύλους, στον αυχένα, στη μέση αλλά το χειρότερο ήταν το πόδι μου που είχε σχεδόν ακρωτηστιαστεί στο ατύχημα», ανέφερε η Ντίνα Μαγδαλιανίδη. «Εκεί που ήμουν ανεξάρτητη είχα μάθει να τα κάνω όλα μονή μου, να δουλεύω, να περνάω τον χρόνο μου, ξαφνικά χρειάζομαι κάποιον ακόμα και για να μου φέρει το νερό. Δεν μπορώ να είμαι λειτουργική», συμπλήρωσε η ίδια.

Ο επιζών Άγγελος Φανουράκης: Ήμασταν άγνωστοι αλλά εκείνη την ώρα γίναμε πιο καλά κι από γνωστοί»

Ο Άγγελος Φανουράκης είναι ένας από τους τυχερούς – μέσα στην ατυχία τους – επιβάτες στα 3 πρώτα βαγόνια του μοιραία τρένου. 

Ο 20χρονος φοιτητής – επιβάτης στο βαγόνι 2 και από τους λίγους επιβάτες που κατάφεραν να σωθούν από τη σφοδρή σύγκρουση και τις υψηλές θερμοκρασίες της πυρκαγιάς που ξέσπασε – γλίτωσε με κατάγματα στη μέση του.

«Ακούστηκε ένας πολύ δυνατός θόρυβος και ταυτόχρονα μία λάμψη»

Τα σωματικά του τραύματα θα γιατρευτούν, αλλά τα ψυχικά μάλλον δεν θα κλείσουν ποτέ.  

«Ήμουν στο βαγόνι δύο. Την ώρα της σύγκρουσης ακούστηκε ένας πολύ δυνατός θόρυβος και ταυτόχρονα μία λάμψη, μετά ένα κενό και μετά ήρθε ο εκτροχιασμός του βαγονιού. Επικράτησε σκοτάδι. Μετά αναποδογύρισε το βαγόνι μας και βρεθήκαμε εκτός των θέσεών μας και όλα είχανε μαυρίσει. Ήμουν με άλλα δύο κορίτσια στο βαγόνι και ευτυχώς η μία δεν είχε χάσει το κινητό της, είχαμε φακό για να βλέπουμε. Κατάφερα να βρω το κινητό και μετά είχα και εγώ φακό οπότε ήταν πιο εύκολο να βρούμε τρόπο διαφυγής και ευτυχώς είχε μείνει ένα μικρό παραθυράκι και πήγαμε στο κεντρικό βαγόνι που ήταν τα υπόλοιπα παιδιά. Είχε σπάσει ένα τζάμι, πετούσαμε τις βαλίτσες κάτω και μετά ένας, ένας κρεμόμασταν από το τζάμι από το παράθυρο και πηδήξαμε», περιέγραψε χαρακτηριστικά ο Άγγελος.

Ο φοιτητής περιέγραψε ότι τοποθέτησαν βαλίτσες έξω από το βαγόνι για να μειώσουν την ένταση της πτώσης.

«Εκείνη την ώρα είχα το νου μου να βγούμε με τα άλλα δύο κορίτσια από το βαγόνι. Η συγκέντρωσή μου ήταν πάνω σε αυτό. Ο ένας βοηθούσε τον άλλον, ήμασταν άγνωστοι αλλά εκείνη την ώρα γίναμε πιο καλά κι από γνωστοί», ανέφερε για τα πρώτα λεπτά μετά τη σύγκρουση.

«Οι επιλογές είναι δύο: Ή θα μείνεις εκεί ή θα σηκωθείς και θα πηδήξεις να φύγεις μακριά», είπε χαρακτηριστικά ο Άγγελος Φανουράκης.

Ο επιζών Δημήτρης Κεφαλάς

Ο Δημήτρης Κεφαλάς, είναι ένας από τους επιζώντες της σιδηροδρομικής τραγωδίας των Τεμπών. Ο 24χρονος, σήμερα, Δημήτρης, μίλησε στο «Όπου Υπάρχει Ελλάδα» στον ΣΚΑΪ και περιέγραψε για πρώτη φορά την εφιαλτική νύχτα της σύγκρουσης των δύο τρένων που συγκλονίζει ακόμα την Ελλάδα, ακριβώς όπως την έζησε, βρισκόμενος στο κυλικείο, στο τρίτο βαγόνι… το «βαγόνι φάντασμα» τη στιγμή του τραγικού δυστυχήματος.

Όπως κατέθεσε, ο νεαρός, με καταγωγή από την Πάρο, όντας φοιτητής είχε κάνει το συγκεκριμένο δρομολόγιο πολλές φορές μέχρι εκείνη την ημέρα και μάλιστα τη μοιραία νύχτα ταξίδευε έχοντας βρει ένα από τα τελευταία εισιτήρια.

Προσέθεσε πως κανείς δεν γνώριζε ότι ταξίδευε εκείνο το βράδυ πέραν της κοπέλας του και του συγκατοίκου του. Πίστευε ότι το τρένο αποτελεί έναν από τους πιο ασφαλείς τρόπους μετακίνησης, αλλά εκείνο το βράδυ τού είχε κάνει τρομερή εντύπωση το πόσος κόσμος είχε επιβιβαστεί στο συρμό, αφού υπήρχαν πολλοί επιβάτες που παρέμεναν όρθιοι, ειδικά μέσα στο κυλικείο κι έτσι δεν επιχείρησε καν να επιστρέψει στο κάθισμά του.

Ο Δημήτρης απέδωσε την επιβίωσή του από το βαγόνι που μετατράπηκε σε άμορφη μάζα, στο γεγονός ότι εκτοξεύτηκε από τα τζάμια και προσγειώθηκε σε ένα χωράφι.

«Πρέπει να φύγουμε, αλλιώς θα πεθάνουμε»

«Ούτε ανάσα μπορούσα να πάρω, ούτε να δω καλά. Το μόνο που ξεχώριζα ήταν οι φωτιές, οι φωνές των ανθρώπων», αφηγήθηκε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας πως σε κάποια φάση έχασε τις αισθήσεις του και όλα ήταν τόσο ακαριαία, που δεν μπορούσε να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς είχε συμβεί.

Θυμάται πως το μόνο που άκουσε μέσα από το βαγόνι, τα τελευταία δευτερόλεπτα, ήταν μια γυναικεία φωνή να λέει «Όχι παναγία μου».

Από εκεί κι έπειτα οι αναμνήσεις του είναι να φωνάζει ότι πονάει και να σέρνεται μέσα στα χώματα.

«Για καλή μου τύχη» λέει δηλώνοντας ευγνωμοσύνη, μια κοπέλα κι ένα αγόρι τον έσπρωχναν και του έλεγαν πως «πρέπει να φύγουμε, αλλιώς θα πεθάνουμε» παρά το γεγονός πως εκείνος, τους ζητούσε να τον αφήσουν εκεί, αφού οι πόνοι ήταν τόσο έντονοι που ένιωθε ότι δεν μπορεί να κινηθεί.

Όταν πια κατάφεραν να φτάσουν στην άσφαλτο, τους ζήτησε ένα τηλέφωνο για να επικοινωνήσει με τη μητέρα του.

Ο Δημήτρης χρειάστηκε να νοσηλευτεί στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Λάρισα για μια εβδομάδα και όπως δηλώνει χαρακτηριστικά, το σώμα του ήταν γεμάτο από πληγές με γυαλιά.

«Είχα κόψει το πόδι μου, είχα σπάσει το πλευρό μου, είχα κακώσεις στο κεφάλι, κακώσεις στους πνεύμονες, δεν μπορούσα να ανασάνω» περιγράφει μεταξύ άλλων.

Μάλιστα οι κακώσεις στο κεφάλι αποτελούν και τον λόγο για τον οποίο δεν θυμάται πολλά πράγματα από τη μοιραία εκείνη νύχτα.

Έχοντας επιβιώσει από τον όλεθρο, ο Δημήτρης θυμάται ακόμη και την τραγικότητα των στιγμών που ακολούθησαν κατά τη νοσηλεία του ως πολυτραυματίας, με συγγενείς και φίλους συνεπιβατών του να τον επισκέπτονται δείχνοντας του φωτογραφίες άλλων επιβαινόντων, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μάθουν εάν τυχόν τους έχει συναντήσει και αν γνώριζε κάτι για αυτούς.

Υπενθυμίζει, φέρνοντας ως χαρακτηριστικό παράδειγμα την ίδια του την οικογένεια, η οποία προσπαθούσε να επικοινωνήσει με το 112 για να μάθει για αυτόν, πως και οι αρμόδιοι βρίσκονταν σε σύγχυση, πως συγγενείς δεκάδων επιβατών επιχειρούσαν να αντλήσουν έστω και μια μικρή πληροφορία μάταια.

Η επιζήσασα Ευδοκία Τσαγκλή

Η Ευδοκία Τσαγκλή ταξίδευε στο τρίτο βαγόνι της αμαξοστοιχίας IC62 και ήταν από τους τυχερούς που κατάφεραν να αποδράσουν μέσα από μια συμπαγή φλεγόμενη μάζα σιδερικών μετά τη μοιραία σύγκρουση.

«Νιώθω πολύ μικρή για να μιλήσω για ό,τι έχω πάθει σωματικά μπροστά σε αυτό το τεράστιο ψυχικό κάταγμα που έχουμε πάθει όλοι μαζί»

Mίλησε στην εκπομπή «Αταίριαστοι» του ΣΚΑΪ και περιέγραψε τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησε στο τρένο που ταξίδευε προς τη Θεσσαλονίκη.

«Ήμουν στο τρίτο, αλλά δεύτερο επιβατικό βαγόνι. Τι να σας πω, πώς είμαι… Δεν έχει να κάνει με μένα. Νιώθω πολύ μικρή για να μιλήσω για ό,τι έχω πάθει σωματικά μπροστά σε αυτό το τεράστιο ψυχικό κάταγμα που έχουμε πάθει όλοι μαζί. Είναι μια ολόκληρη χώρα που θρηνεί μια μαζική απώλεια ψυχών. Είμαι εδώ για να μοιραστώ μαζί σας την πίστη μου. Αυτή η ενέργεια δεν καταστρέφεται και αυτές οι ψυχές είναι ακόμη εκεί, παρόλο που δεν είναι μαζί μας.

Είμαι εδώ γιατί πιστεύω ότι η αλλαγή μπορεί να γίνει και δεν θα ζήσουμε άλλες αντίστοιχες καταστάσεις. Οι γιατροί με συμβουλεύουν να μη θυμάμαι τις στιγμές που έζησα στο τρένο. Δεν θέλω να τρομάξω τον κόσμο ούτε να φέρω αυτόν τον πανικό. Ευχαριστώ και ευγνωμονώ όποια είναι αυτή η δύναμη – όπως και αν τη λέει ο καθένας – που είμαι ακόμη εδώ. Να υποκλιθώ μπροστά σε όλους τους τραυματίες και σωματικά και ψυχικά. Τα πιο βαθιά μου συλλυπητήρια στους ανθρώπους που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα. Ο πόνος είναι για όλους μας, ακόμη και αν δεν υπήρχε κάποια προσωπική γνωριμία σε αυτό το τραγικό γεγονός.

Σε πολλές κουλτούρες λένε ότι η ζωή είναι ένα τρένο, εμείς συνδέουμε πλέον το τρένο με τον θάνατο. Τα δικά μου κατάγματα είναι πολύ μικρά και ντρέπομαι να μιλήσω για αυτό μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση. Ευγνωμονώ ακόμα που είμαι εδώ γιατί πιστεύω ότι είναι πραγματικά θαύμα το ότι έχω σωθεί από το δεύτερο βαγόνι. Προσπάθησα για τη ζωή μου με όποιο τρόπο μπορούσα έδωσα όλη μου τη δύναμη για να βγω μέσα από τα φλεγόμενα σίδερα. Ναι, ήμουν μόνη. Είχα; γνωρίσει τα παιδιά που ήμασταν μαζί στο βαγόνι, γελούσαμε μέχρι που συνέβη αυτό Χωρίς να ξέρουμε φυσικά τι έρχεται».

Αλικανιώτης Αντρέας, ο ήρωας των Τεμπών

Ο Ανδρέας Αλικανιώτης, από το Βύρωνα και την Ηλεία, συγκίνησε την Ελλάδα, σώζοντας δεκάδες ζωές μέσα από το μοιραίο τρένο, μετά τη σύγκρουση στα Τέμπη. Ο Ανδρέας Αλικανιώτης κατάφερε μαζί με τον Άγγελο Τσιαμούρα από την Ιεράπετρα της Κρήτης, τον Μιχάλη Κλάψη από τους Λειψούς, φοιτητές, και τον κ. Γιώργο, μαραγκό στο Άγιο Όρος, μέσα σε συνθήκες ανείπωτης καταστροφής να σώσουν συνεπιβάτες τους, με κίνδυνο της ζωής τους και αυταπάρνηση. 

«Πολύ δυνατό μπαμ και μετά απλά το βαγόνι βρέθηκε να κάνει τούμπες στον αέρα και να βλέπω δεξιά αριστερά φλόγες σπινθήρες να πετάγονται από παντού.. μετά από κάποια δευτερόλεπτα που σταμάτησε το ντελαπάρισμα του βαγονιού επικρατούσε ένας πανικός. Από τις κοπέλες που πήδηξαν κάτω η μια κοπέλα χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι έσκισε πολύ άσχημα την μέση της είχε πολύ βαθιές πληγές. Η άλλη κοπέλα που ήταν δέκα μετρά από τη φωτιά είχε ακρωτηριαστεί το πόδι της από το καλάμι και κάτω προσπαθούσα να την καθησυχάσω αλλά εκείνη πονούσε και ήταν σε άσχημη κατάσταση διότι είχε αρχίσει να χάνει τις αισθήσεις της και φωνάζαμε πολύ ώρα για βοήθεια. πολλοί τραυματίες στη δικιά μου την καμπίνα οι συμφοιτητές μου όλοι βαριά τραυματισμένοι. Το δικό μου βαγόνι πήρε φωτιά από την αρχή του» ανάφερε μιλώντας στο ΣΚΑΪ ο τραυματίας Αλικανιώτης Αντρέας ο οποίος επέβαινε στην αμαξοστοιχία. 

Η 29χρονη Εύη Τσάπαρη είναι επίσης μία από τις τραυματίες η οποία στάθηκε τυχερή και βγήκε ζωντανή από την αμαξοστοιχία. «Ένιωθα ένα τράνταγμα, μετά σφηνώθηκε το χέρι μου ανάμεσα στον τοίχο και μια καρεκλά, ένα κάθισμα. Ο συνάδελφος μου ο Θεός να τον έχει καλά με ξεσφήνωσε και με τράβηξε έξω. Συρθήκαμε κάτω από ένα βαγόνι του εμπορικού τρένου που συγκρουστήκαμε για να φύγουμε μακριά και μετά ήταν κόσμος φώναζε έκλαιγε μια κοπέλα λιποθύμησε μπροστά μας…» ανέφερε χαρακτηριστικά η 29χρονη η οποία νοσηλεύεται στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ.

Συγκλονιστική είναι και η μαρτυρία του τραυματία Στέφανου Γωγάκου για την στιγμή της σύγκρουσης: «Εκεί κοντά στα Τέμπη βλέπουμε έναν τρομακτικό θόρυβο το 5 βαγόνι σηκώθηκε σχεδόν αέρα έσπασαν όλα τα τζάμια και πήρε μια κλήση τελείως προς τα αριστερά και βλέπουμε μπροστά στα βαγόνια 1 και 2 μια τεράστια πυρκαγιά και όλοι οι καπνοί να μπαίνουν στο βαγόνι μας. Γυναίκες κάτω, παιδιά να ουρλιάζουν, εγώ χτύπησα στο ταβάνι το κεφάλι μου είχε παντού αίματα» ανέφερε χαρακτηριστικά μιλώντας στο ΣΚΑΪ. 

Τραγικές φιγούρες αποτελούν οι γονείς των αδικοχαμένων παιδιών που αναρωτιούνται πώς θα συνεχίσουν τη ζωή τους μετά από μία τέτοι απώλεια.

Πόνος αβάσταχτος, θλίψη παντοτινή, ένα κενό που δεν θα γεμίσει ποτέ για τους συγγενείς των θυμάτων. Ταυτόχρονα όμως οργή, ερωτηματικά και αναμονή για την απόδοση δικαιοσύνης.

Ελένη Βασάρα, μητέρα της Αγάπης Τσακλίδου

Η Ελένη Βασάρα αποχαιρέτησε για πάντα την φοιτήτρια κόρη της Αγάπη Τσακλίδου. Πονάει κάθε μέρα και μίλησε στον ΣΚΑΪ (βλ. 2ο βίντεο) για τον αγώνα διαρκείας που δίνει μέχρι οι ένοχοι να τιμωρηθούν.

«Εγώ έχασα το μονάκριβο παιδί μου το καταλαβαίνετε; Μπορείτε να το διανοηθείτε; Δηλαδή πήγε το παιδί για ένα βράδυ και δε γύρισε. Γιατί δε γύρισε; Ένα θέμα που υπάρχει βέβαια και μας τους συγγενείς μας απασχολεί πολύ και μας εξοργίζει, είναι ότι οι κατηγορίες για πολλούς από αυτούς είναι πλημμεληματικές. Δηλαδή είναι αδιανόητο να ακούμε για κατά συρροή ανθρωποκτονία από αμέλεια. Εγώ αυτά σκέφτομαι και οργίζομαι και αδυνατώ να πιστέψω πώς έχασα το παιδί μου», αναφέρει η Ελένη Βασάρα, μητέρα της 23χρονης Αγάπης.

Φωτεινή Κοκκάλα – Μπέζα μητέρα της Φραντζέσκα (20 ετών)

Η Φωτεινή Κοκκάλα – Μπέζα μητέρα της Φραντζέσκα, που ήταν 20 ετών όταν χάθηκε στο τραγικό δυστύχημα, συγκλονίζει: «Το νεκροταφείο έγινε δεύτερο σπίτι μας και το σπίτι μας δεύτερο νεκροταφείο. Δεν ήθελα με τίποτα να πιστέψω αυτό που θα άκουγα τη στιγμή της ταυτοποίησης. Και όμως, εσύ βρισκόσουν ήδη στους ουρανούς. Και τι δεν θα έδινα να σε είχα ένα λεπτό στην αγκαλιά μου, να σε έβλεπα μία στιγμή, να χάιδευα τα υπέροχα μαλλιά σου και να ακούω την υπέροχη φωνή σου και να ήξερα προπάντων πως είσαι χαρούμενη, χαμογελαστή. Μία μάνα δυστυχώς ποτέ δεν ησυχάζει πόσω μάλλον όταν χάνει το παιδί της. Πόσο χαίρομαι που ήμουν δίπλα σου και πόσο περήφανη με έκανες πάντα με τα καμώματά σου, την εξυπνάδα σου, τη μουσική, τα ταλέντα σου όλα. Ήσουν το φως μου η λατρεία μου. Πόσα πράγματα έμαθα και εγώ από εσένα, αστέρι της ζωής μου».

Χρήστος Χούπας, πατέρας Eλπίδας (28 χρονών)

Ο Χρήστος Χούπας έχασε την 28χρονη Ελπίδα του. Ένα κορίτσι που θα αποφοιτούσε πέρσι από την Αρχιτεκτονική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης αλλά δεν πρόλαβε.

«Για το πώς είμαι και πως είναι οικογένεια μου είναι αυτονόητο. Τι να απαντήσω; Φρικτά είμαστε. Παλεύουμε και μοχθούμε να λάμψει η αλήθεια και να αποδοθούν οι ευθύνες σε αυτούς που ευθύνονται. Ενδεχομένως κάποια άτομα από απανθρακώθηκαν κι άλλα που εξαϋλώθηκαν, ενδεχόμενο σήμερα να ζούσαν. Και να ήταν απλώς τραυματίες. Ναι, αλλά να ζούσαν. Άρα λοιπόν τι μετέφερε (η αμαξοστοιχία);», τονίζει ο Χρήστος Κούπας, πατέρας της 28χρονης Ελπίδας.

57 νεκροί… 57 οικογένεις που ξεκληρίστηκαν… και για τους συγγενείς των θυμάτων κάθε μέρα είναι ένα μνημόσυνο.

Ο πατέρας της 28χρονης Ελπίδας, με τρεμάμενη φωνή στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΙ τόνισε ότι από θαύμα δεν επέβαιναν στην μοιραία αμαξοστοιχία στα Τέμπη και τα άλλα δύο παιδιά του.

Ειδικότερα, ο Χρήστος Χούπας, ανέφερε ότι η 28χρονη θα πήγαινε μαζί με μία φίλη της για τις Απόκριες στην Αθήνα και ότι δεν φανταζόταν ότι η Ελπίδα θα είχε τέτοια κατάληξη.

Ο κ. Χούπας τόνισε ότι από καθαρή τύχη δεν βρέθηκαν και τα άλλα δύο παιδιά του στην ίδια μοιραία αμαξοστοιχία: «Κανόνιζαν και τα άλλα δύο αγόρια μου -φοιτητές και αυτοί και συγκατοικούσαν και οι τρεις μαζί με την κόρη μου στην Θεσσαλονίκη- να πάρουν το ίδιο τρένο για να μεταβούν μαζί στην συμπρωτεύουσα. Αλλά από ένα τυχαίο γεγονός, καθώς τα δύο αγόρια είχαν πάει το λάπτοπ της Ελπίδας για να επισκευαστεί, ανέβαλαν το ταξίδι τους. Για μία σύμπτωση δεν φύγανε και τα άλλα. Έγω θεωρούσα το τρένο το πιο σίγουρο μέσο. Άφηνα τα παιδιά μου στην αποβάθρα, τα αγκάλιαζα και ήξερα ότι θα φτάσουν με ασφάλεια στον προορισμό τους. Τα παιδιά εδώ και έξι χρόνια ταξίδευαν πάντα με το τρένο. Και τα τρία παιδιά έκαναν το ίδιο δρομολόγιο».

«Αποσυντονισμένοι και χαμένοι είμαστε όλοι στην οικογένεια. Το μόνο πρόβλημα που έχω και θα προσπαθήσουμε να το λύσουμε, είναι ότι τα δύο αγόρια θα ανοίξουνε την πόρτα του σπιτιού τους στη Θεσσαλονίκη και θα πέσουνε πάνω στην γκαρνταρόμπα της αδερφής τους χωρίς να είναι η Ελπίδα εκεί… και δεν θέλω να είναι μόνα τους. Θα τα πάω εγώ τα αγόρια μου στη Θεσσαλονίκη και το πικρό ποτήρι θα το πιούμε οικογενειακώς», ανέφερε συντετριμμένος ο κ. Χούπας

Μαρία Καρυστιανού, μητέρα Μάρθης (Μαρία-Θωμαή Ψαροπούλου, 20 ετών)

Η Μαρία Καρυστιανού, πρόεδρος του Συλλόγου θυμάτων των Τεμπών, έχασε στο τραγικό δυστύχημα την 20χρ5ονη κόρη της Μάρθη και έιχε καταθέσει ότι: «Προσπαθώ κάθε μέρα να βγει η μέρα. Προσπαθούμε να μαζέψουμε τα κομμάτια μας, γιατί έχουμε έναν αγώνα να δώσουμε. Αν δεν είχα στο μυαλό μου ότι έχω να δώσω αυτόν τον αγώνα, δεν ξέρω τι θα έκανα.»

Την 1η Ιανουαρίου έκανε την εξής ανάρτηση για το παιδί της:

Μαρθουλίνι μου, φως της ζωής μου….
άλλη μια χρονιά ξεκινά χωρίς να είσαι δίπλα μας….αλλά αυτή η χρονιά δεν θα έχει μόνο πόνο. Θα είναι γεμάτη από ευχές για όνειρα που θα πραγματοποιηθούν και θα μας αλλάξουν προς το καλύτερο. Θα μας οδηγήσουν στο φως της αλήθειας και της πίστης. 
Είθε η φετινή χρονιά να δικαιώσει τον κάθε αδικημένο είτε στέκεται δίπλα μας είτε μας κοιτάζει από ψηλά. Είθε να φέρει φως και ελπίδα, αλήθεια και αγάπη, γνώση και επίγνωση της αξίας  και της δύναμης  που υπάρχει μέσα μας.
Είθε η Ελλάδα μας να λάμψει -ειλικρινά και πραγματικά αυτή την φορά-  και να αναδείξει τη σοφία,την αρετή και την ψυχή που φωτίζει το μέσα μας. 
Γιατί εμείς είμαστε η Ελλάδα. 
Είθε  το 2025, να  είναι το έτος που η ζωή μας θα μπει σε νέα τροχιά. Τροχιά ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, κάθαρσης, ανάπτυξης, δημιουργίας, αισιοδοξίας, ομορφιάς και συγχώρεσης. 
Ας μας βρει η καινούργια χρονιά μια μεγάλη οικογένεια, που  δημιουργεί  το δικό της μέλλον και δεν αναμένει (εις μάτην) να της το προσφέρουν. 
Φυσικά και μπορούμε, φυσικά και θα το κάνουμε!
Για εσάς, τα παιδιά μας, το μέλλον μας. 
Δεν ξεχνάμε…….

Πηγή: skai.gr

Διαβάστε τις Ειδήσεις σήμερα και ενημερωθείτε για τα πρόσφατα νέα.
Ακολουθήστε το Skai.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις.