Η κριτική της για την ταινία «Υπάρχω» και η παραδοχή για τον Καζαντζίδη

Μια μακροσκελή ανάρτηση για την ταινία «Υπάρχω» που προβάλλεται στους κινηματογράφους από τις 19 Δεκεμβρίου και αφορά στα πρώτα χρόνια της καλλιτεχνικής πορείας του Στέλιου Καζαντζίδη, αλλά και τρεις γυναίκες της ζωής του έκανε μέσω του Instagram η Έλενα Ακρίτα.

Αφορμή, κάποιοι διαχωρισμοί που θα έπρεπε ίσως να γίνονται ανάμεσα στα πραγματικά πρόσωπα και γεγονότα και ένα καλλιτεχνικό προϊόν που διηγείται μια ιστορία.

Βάσω Καζαντζίδη για την ταινία «Υπάρχω»: «Στις σκηνές που τραγουδούσε ο Χρήστος Μάστορας νόµιζα ότι ήταν ο Στέλιος»

Η Έλενα Ακρίτα γράφει για την ταινία «Υπάρχω» του Γιώργου Τσεμπερόπουλου

«Τεντόπανο, κρυωμένη στο κρεββάτι βλέπεις.

• Ο Στέλιος Καζαντζιδης είναι ένας τεράστιος τραγουδιστης.
• Το “Υπάρχω” είναι ταινία.

Όχι ιστορικό βιβλίο, όχι πιστή βιογραφική καταγραφή. Είναι ταινία κι έτσι θα την κρίνουμε: ως αυτόνομο καλλιτεχνικό προϊόν με αρχή μέση και τέλος. Με συγκεκριμένους συντελεστές. Με δημιουργική ελευθερία που δεν υπόκειται ούτε στους κανόνες της επιστημονικής έρευνας ούτε στα θέλω του κάθε θεατή.

Το γιατί δεν αναφέρθηκε η κόντρα με τον Νικολόπουλο, γιατί η άποψη του για τους Εβραίους, γιατί η Γκρέι έτσι, γιατί η Μαρινέλλα γιουβέτσι – αυτά ανήκουν στα θέλω μας. Όχι στους δημιουργούς.

Ως σεναριογράφος, ας πω δυο τρία πράγματα.

1. Πρώτον η δουλειά της Κατερίνας Μπέη είναι υποδειγματική. Έχει παλμό, έχει ρυθμό, έχει στόχο.
2. Δεύτερον, σκηνοθέτης και σεναριογράφος συνεργάζονται: αυτό θέλουμε να πούμε και έτσι θέλουμε να το πούμε. Η καλλιτεχνική ευθύνη είναι δική τους. Κι αφού παραδώσουν το έργο ΤΟΥΣ στο κοινό, ο θεατής θα κρίνει.
3. Τρίτον, αν η ταινία βασίζεται σε αληθινή ιστορία, τις επιλογές τις κάνουν οι αφηγητές της. Θα είναι η ζωή του ήρωα από τη γέννηση μέχρι τον θάνατο; Θα είναι μέρος της ζωής του; Τα παιδικά του χρόνια, ή τα νιάτα του, το τέλος του; Ένας μήνας, ένα περιστατικό, ένας έρωτας, μια μάχη χαμένη ή κερδισμένη;

Αυτό διαπραγματεύονταν ταινίες βασισμένες στις τελευταίες μέρες του Τολστόι, στον Τσόρτσιλ των χρόνων του Β’ Παγκόσμιου, στη Μαρί Κιουρί της ωριμότητας, στον Μότσαρτ (Αμαντεους) στον Φρεντι Μερκιουρι και τόσες άλλες. Το χρονικό πλαίσιο το οριοθετούν οι άνθρωποι που οραματίζονται μια ταινία. Η ετυμηγορία ανήκει στον θεατή. Η ετυμηγορία. Όχι η συναπόφαση.

• Αν θέλουμε, λοιπόν, να κρίνουμε τον Καζαντζίδη ας ακούσουμε Καζαντζίδη.
• Αν θέλουμε να κρίνουμε την ταινία, ας δούμε την ταινία.
• Αν όμως προσπαθούμε να δικαιώσουμε ή να διαψεύσουμε δικές μας φαντασιώσεις για το είδωλό μας, τότε καλύτερα να κάτσουμε σπίτι μας.

Στη φωτογραφία αριστερά ο Στέλιος Καζαντζιδης. Δεξιά ο Χρήστος Μάστορας που υποδύεται τον Στέλιο Καζαντζίδη. Ξεκάθαρα πράγματα», αναφέρει στην ανάρτησή της παραθέτοντας δύο φωτογραφίες.