Η συγκλονιστική εξομολόγηση για τον γιο του, το θέατρο και η βαθιά πίστη του στον Θεό

Ο Ηλίας Βαλάσης είναι καθηλωτικός. Όχι μόνο ως ηθοποιός στο θέατρο και στην τηλεόραση αλλά και ως άνθρωπος. Η αυθεντικότητά του σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή. Δείχνει ατρόμητος. Και ίσως να είναι… Το μόνο που φοβάται όπως μας λέει είναι να μην πάθουν κάτι τα παιδιά του. Μόνο εκεί δείχνει να λυγίζει… Το ταλέντο του μοναδικό. Και μπορεί να ασχολήθηκε σχετικά μεγάλος με την υποκριτική αλλά είναι σαν να γεννήθηκε ηθοποιός!

Ο Ηλίας Βαλάσης σε μια συγκλονιστική συνέντευξη στην κάμερα του okmag και τη Μαρία Ρουμελιώτου, μιλάει για όλα. Για τις δυο παραστάσεις που πρωταγωνιστεί, τα «Αξύριστα» πηγούνια στο θέατρο Μικρό Χορν κάθε Κυριακή και το LUV στο Μικρός Παλλάς κάθε Δευτέρα και Τρίτη, αλλά και για τον ρόλο του διεστραμμένου Βλάση στη σειρά «Άγιος Έρωτας», στον Alpha.

Η πιο γλυκιά στιγμή της συνέντευξης, όταν χτυπάει το κινητό του και είναι ο μεγάλος του γιος. Το πρόσωπό του γλυκαίνει αμέσως και τα μάτια του λάμπουν! Ο Ηλίας Βαλάσης μιλάει για την σύζυγό του Θεοδώρα και τα τρία παιδιά τους, τα 19 χρόνια της σχέσης του αλλά και για τον πνευματικό του που συμβουλεύεται πάντα για όποια απόφαση πάρει στη ζωή του. «Η Θεοδώρα είναι γίγαντας» λέει και εξομολογείται: «Η γυναίκα που φροντίζει τα παιδιά της είναι η πιο δύσκολη δουλειά που υπάρχει στο σύμπαν. Και έτσι καταφέρνω εγώ να κάνω αυτά που κάνω»… Για την περιπέτεια του Χρήστου Μάστορα που έπαιξαν μαζί στην ταινία «Υπάρχω», αναφέρει: «Οι ίδιοι που τον δόξαζαν, τον σταύρωσαν μέσα σε ένα μήνα».

Δείτε την εξομολόγηση καρδιάς του Ηλία Βαλάση στο βίντεο που ακολουθεί:

Η βαθιά πίστη στο Θεό , ο πνευματικός και η εμπειρία ως παιδί με τον Χριστό

Θέλω να ξεκινήσουμε αυτή τη συνέντευξη, διαφορετικά. Από κάτι που μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση. Πιστεύεις πάρα πολύ στο Θεό, πιστεύεις πάρα πολύ στο Χριστό.
Έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο Θεό μου. Δεν μπορώ να κινηθώ χωρίς αυτό, είναι αυτό και όλα τα υπόλοιπα έρχονται.

Είσαι ο άνθρωπος ο πιστός που θα πας στην Εκκλησία ή προσεύχεσαι αληθινά όπου και αν είσαι;
Είμαι ο άνθρωπος ο πιστός που θα τα κάνει όλα αυτά που είπες. Είναι πολύ παρεξηγημένη αυτή η έννοια. Η εκκλησία είναι τεράστιο γεγονός. Όπως επίσης, τεράστιο γεγονός είναι και η ιεροσύνη.
Ένας πνευματικός που έχεις, που σε καθοδηγεί.

Έχεις και πνευματικό, τον οποίο συμβουλεύεσαι.
Έχω έναν Άγιο άνθρωπο, τον λατρεύουμε όλοι αυτοί που είμαστε παιδιά του. Με αυτόν αποφασίζουμε για τα πάντα στη ζωή μας.

Και αυτό που είπες για τον Χριστό ότι τον είδες σαν όραμα;
Όχι, δεν ήταν όραμα, ήταν σε μία πολύ ξεκάρφωτη στιγμή. Πολύ μικρό παιδί ήμουν ακόμα, αλλά το μυαλό μου δούλευε. Ήρθε αυτό να με ταρακουνήσει… αυτή η βοή. Δεν μπορώ να το εξηγήσω με λόγια.
Ούτε χαζό παιδάκι ήμουνα, ούτε κανένα τρελαμένο παιδάκι ήμουνα, ούτε υπό την επήρεια πραγμάτων ήμουνα. Ήμουν ένα απλό παιδί του δημοτικού. Και ξαφνικά ήρθε αυτή η βοή, αυτή η ομιλία χωρίς ομιλία, δεν μπορώ να το μεταφράσω, είναι προσωπικό μου βίωμα.

«Για πρώτη φορά ένιωσα τα πόδια μου να κόβονται.»

Έχεις κάποιο φόβο; Τι φοβάσαι περισσότερο;

Η πιο δύσκολη ερώτηση που μου έχουν κάνει ποτέ είναι αυτή. Λαϊκά, να σου το πω μην πάθουν κάτι τα παιδιά μου. Έχω κάνει πολλά στη ζωή μου, δεν ξέρει κανένας τι έχω κάνει στη ζωή μου. Ούτε σε όνειρα δεν έχω δει οι άνθρωποι αυτά που έχω ζήσει εγώ. Δεν έχω λυγίσει ποτέ. Η πρώτη φορά που λύγισα ήταν όταν ο γιος μου όταν ήταν δέκα μηνών και είχε αρρωστήσει. Και θυμάμαι ότι έτσι όπως με κοιτάζει ξαφνικά σαν να λιποθύμησε! Μου φύγε το σύμπαν. Για πρώτη φορά ένιωσα τα πόδια μου να κόβονται.

Οι δυο θεατρικές παραστάσεις που πρωταγωνιστεί Κυριακές και Δευτέρα -Τρίτη

Αξύριστα Πηγούνια στο Μικρό Χορν κάθε Κυρικακή. Είστε σε ένα νεκροτομείο…

Ξεκινάει με πολύ φως η παράσταση, με πολύ χρώμα, με πολύ ζωή. Και ξαφνικά σβήνει το φως, ανοίγουν και είμαστε σε ένα νεκροτομείο. Και αλλάζει το σύμπαν τελείως, όπου διαδραματίζεται μία συγκλονιστική ιστορία του Γιάννη του Τσίρου. Όλα αυτά που συνδέουν εμάς με μια γυναίκα διαλύουν τους θεατές…

Και Δευτέρα-Τρίτη, φεύγεις από το Μικρό Χόρν και πας στο Μικρό Παλλάς με Ελισάβετ Μουτάφη και Γιώργο Πυρπασόπουλο.

Είναι μια αναζήτηση των ειδών της αγάπης. Δεν ξέρω αν η έκφραση είναι σωστή που λέω, αλλά είναι στην αναζήτηση του τι σημαίνει η αγάπη για τον καθένα. Βραβευμένο το έργο, Αμερικάνος ο συγγραφέας, ο οποίος πραγματικά, μέσα από μια σουρεαλιστική, ας πούμε, προσέγγιση των πραγμάτων, ξαφνικά, ο ένας τη χωρίζει, την παντρεύεται ο άλλος, και την ξαναχωρίζει για να την παντρευτεί ξανά ο άλλος. Φοβερές καταστάσεις.

Πες μου έτσι δυο λόγους να έρθω να δω το Luv στο Μικρό Παλλάς
Θα σκάσεις τα γέλια, είναι ο πρώτος, και ο δεύτερος θα προβληματιστείς και πάρα πολύ.

Πόσα χρόνια είστε μαζί με τη σύζυγό σου τη Θεοδώρα;

Δεκαεννιά. Παντρεμένοι, δέκα.

Ποιος από τους δυο είναι ο ζηλιάρης στη σχέση;
Η γυναίκα μου είναι η ζηλιάρα. (γέλια) Ήτανε ζηλιάρα. Τώρα με τρία παιδιά γελάει το σύμπαν.
Δεν προλαβαίνει.

Τα καταφέρνει έτσι με τρία παιδιά στο σπίτι;
Η γυναίκα μου είναι γίγαντας. Η γυναίκα μου, πριν το πρώτο παιδάκι, ήταν ένα λεπτό κοριτσάκι. Ένα λουλουδάκι. Εύθραυστος κρίνος. Ένας κύκνος έτοιμος να σπάσει... Και τώρα είναι μια ελιά. Είναι μια αιωνόβια ελιά. Δυνατή. Η Θεοδώρα είναι η αιτία που εγώ μπορώ και καταφέρνω να κάνω αυτό που κάνω. Και αυτό είναι κοινή συνεννόηση. Είναι συμφωνία αυτό, δύο ανθρώπων. Δεν είναι τίποτα παραπάνω. Δεν είναι υποτιμητικό. Η γυναίκα που φροντίζει τα παιδιά της είναι η πιο δύσκολη δουλειά που υπάρχει στο σύμπαν. Και όποιος δεν το γνωρίζει αυτό λέει τις ηλιθιότητες που ειπώθηκαν. Γιατί βγήκαν και είπαν ένα εκατομμύριο ηλιθιότητες που με πικράναν πολύ.

Γιατί εγώ την γυναίκα μου την έχω κάτω απ’ το Θεό. Είναι ο Θεούλης, ο πνευματικός μου, η γυναίκα μου μαζί με τα παιδιά μου.

Θες να μου πεις, ότι έχεις τον πνευματικό, πάνω από τη γυναίκα σου και τα παιδιά σου;
Πάνω από οποιονδήποτε. Είναι αυτός πρώτα και όλοι οι υπόλοιποι είμαστε από κάτω.

Λένε ότι οι άνθρωποι οι οποίοι πιστεύουν στο Θεό είναι γραφικοί. Είναι γραφικοί και παράλογοι.
Και αυτό είναι εντελώς φασιστικό και εντελώς αντιδημοκρατικό. Ότι κατηγορούμε αυτόν τον πολύ πιστό άνθρωπο… Λες και το οτιδήποτε είναι διαφορετικό από εμάς. Χωρίς καν να αναλύσουμε και να μπούμε στο δικό του κόσμο.

Για Χρήστο Μάστορα: «Οι ίδιοι που τον δόξασαν τον σταύρωσαν»

Μέχρι χθες ο Χρήστος Μάστορας, ήταν ένας συγκλονιστικός άνθρωπος, καλλιτέχνης, που έκανε τον Καζαντζίδη και έλεγαν όλοι πόσο καταπληκτικός είναι! Και ξαφνικά κάνει το παιδί αυτό που κάνει, που εγώ το ξέρω, είναι ευγενέστατο, παιδί με ιδανικά και αρχές, δεν έχει καμία σχέση με τη συνομοταξία του, καμία σχέση. Και αυτό το υπερταλαντούχο παιδί που κάνει αυτό, φεύγει, ας πούμε,
να το καταπιούνε οι ίδιοι άνθρωποι που το δοξάζανε, με δάφνες, όπως τον Χριστούλη,
οι ίδιοι άνθρωποι τον σταυρώσανε μετά από ούτε ένα μήνα.

Ο ρόλος του Βλάσση στον «Άγιο Έρωτα»

Πες μου για τον ρόλο του Βλάσση στον Άγιο Έρωτα. Πώς τον προσέγγισες τον ρόλο;

Εγώ προσεγγίζω πάντα τους ρόλους βιωματικά. Ανασύρω το βίωμα μου, ανασύρω τις εμπειρίες μου.
Είχες κάποια βιώματα με τέτοιους ανθρώπους; Μα για σκέψου ότι ήμουν στρατιωτικός δεκαπέντε χρόνια. Πήρα τη στολή, τη φόραγα πάνω μου και απλά έγινα αυτός που θυμόμουν εγώ ό,τι ήταν πολύ κοντά στο ρόλο που μου έχουν ζητήσει. Και τον περιέλουσα και με όλα αυτά που χρειαζόταν ο ρόλος
και που μου ζητούσαν οι σκηνοθέτες.

Του άξιζε πιστεύεις αυτό το τέλος του Βλάσση;

Ξέρεις, εγώ πάντα πιστεύω ότι οι άνθρωποι πρέπει να έχουν μια δεύτερη ευκαιρία. Θα ήθελα να μην πεθάνει. Να μείνει καιρό στο νοσοκομείο και να γινόταν καλύτερος άνθρωπος.

Τι δουλειές έχεις κάνει μέχρι να καταλήξεις στην υποκριτική και ποια ήταν η πιο δύσκολη;

Ψυχικά ήταν η δουλειά μου στη μονάδα με συναδέλφους μου, που σκοτώθηκαν και αυτό με πέθανε.
Ψυχικά ήταν αυτό. Αλλά σωματικά πραγματικά δεν ήταν στο στρατό. Εκεί ήμασταν «βιονικοί» γιατί έτσι έπρεπε. Η πιο δύσκολη δουλειά ήταν με τον φίλο μου τον Παναγιώτη με τα ασανσέρ στην οικοδομή. Ήμασταν ψηλά και δεν είχε χώρο να περπατήσουμε. Εκεί λες, θα σκοτωθώ φίλε.
Θα σκοτωθώ σήμερα.

Διαβάστε επίσης: Hλίας Βαλάσης για τη μητέρα του: «Τον άνθρωπο που μισούσα πιο πολύ στη ζωή μου τον συγχώρησα στο τέλος»