«Αυτή η κραυγή… Αυτή η τελευταία ανάσα»: Φωτογραφίες γυναικών λίγο πριν φέρουν στη ζωή το μωρό τους

Γράφει η Μαργαρίτα Νικολάου

«Πάρε μια ανάσα ακόμη… μη φωνάξεις… απλά να διοχετεύσεις όλη σου τη δύναμη στην τελευταία ανάσα και στην τελευταία εξώθηση!», ήταν τα λόγια του γιατρού μου λίγο πριν ακούσω το κλάμα της μικρής μου νεράιδας. Σφίχτηκα, πήρα μια βαθιά ανάσα και κατάφερα να φέρω στον κόσμο, τον άνθρωπο που έχει αλλάξει τη ζωή μου ριζικά.

«Δεν μπόρεσα να μείνω άλλο μαζί σου… το κεφάλι σου έγινε τεράστιο σαν καρπούζι και κατακόκκινο…», μου είπε ο άνδρας μου και δικαιολογήθηκε για την απουσία του. Βρισκόταν σε όλη τη διάρκεια του τοκετού δίπλα μου… τη στιγμή όμως της τελευταίας μου ανάσας, βγήκε έξω αθόρυβα… δεν άντεξε να με βλέπει.

Βλέποντας τις εικόνες γυναικών τη στιγμή που γεννούν τα μωρά τους, θυμήθηκα τόσες ακόμη γυναίκες στα διπλανά δωμάτια να «βρυχώνται…» Να παίρνουν μια τελευταία ανάσα και να βρυχώνται σαν λέαινες με μια δύναμη που δεν ήξεραν πως είχαν ποτέ πριν.

Μια δύναμη που τις κάνει να συνειδητοποιούν ότι θα τις φέρει πιο κοντά στην πρώτη γνωριμία και την πρώτη επαφή με τα μικρά πλασματάκια που κυοφορούσαν. Τη στιγμή της γέννησης, μια γυναίκα δεν σκέφτεται τίποτε άλλο, παρά μόνο να τελειώνει γρήγορα όλη αυτή η επώδυνη διαδικασία, κάνοντας ότι ειναι ανθρωπίνως δυνατό για να γεννήσει ένα υγιές μωρό. Εκτός όμως από τις συμβουλές του γιατρού, οι ίδιες, εκείνη τη στιγμή ανακαλύπτουν μόνες τους, τι πραγματικά χρειάζεται να κάνουν, για να τα καταφέρουν.

Ούτε εγώ περίμενα ότι θα τα κατάφερνα. Οι σκέψεις μου λίγο πριν το προγραμματισμένο ραντεβού ήταν ανακατεμένες. «Θα καταφέρω να γεννήσω φυσιολογικά;», «Άραγε πονάει τόσο όσο γράφουν άλλες μαμάδες;», «Πού θα βρω τη δύναμη;», «Θα τα καταφέρω;»… Και όμως, βρήκα τη δύναμη και κατάφερα να γεννήσω με φυσιολογικό τοκετό, αντέχοντας όλες τις οδύνες από τις 8 το πρωί μέχρι τις 5 το απόγευμα. Δεν κατάλαβα για πότε πέρασαν τόσες ώρες… Στο τέλος και έχοντας τη μικρή μου στην αγκαλιά μου, όταν μου ανακοίνωναν ότι γέννησα 17.10, σκεφτόμουν «Μα καλά; Πότε πέρασαν τόσες ώρες;»… Και όμως…

Μια γυναίκα αντέχει ακόμη και ολόκληρα 24ωρα τις οδύνες, χωρίς αναισθητικό, χωρίς βοήθεια.

Παρακάτω θα δείτε φωτογραφίες γυναικών τη στιγμή που βγάζουν την τελευταία τους κραυγή, τη στιγμή που παίρνουν την τελευταία ανάσα, λίγο πριν κρατήσουν στην αγκαλιά τους το μικρό τους αγγελούδι. Είμαι σίγουρη πως το μυαλό σας θα ταξιδέψει πίσω σε εκείνη την ημέρα που γεννούσατε τα δικά σας μικρά θαυματάκια, θυμίζοντάς σας, τη δική σας τελευταία ανάσα… τον δικό σας τελευταίο «βρυχηθμό»!