Στούς Ποταμούς μία γιαγιά , κατέβηκε στό Φράγμα.
Να δεί τόν Σήφη από κοντά, κι όχι γιά άλλο πράγμα.
Επήρε καί γιά συντροφιά , ένα μικιό κατσούλι,
Κι εστάθηκε χασκούμενη στό κάτω τό πεζούλι.
Τόν Σήφη μέσα στά νερά, τόν είδενε να πλέει,
Μα μ’ένα στόμα διάπλατο τσή σίμωσε, καί λέει:

Γιαγιάκα μου γιαγιάκα μου, γιάντα φορείς τσεμπέρι?
Κατσούνα είναι πού βαστάς, θειαδακι μου στό χέρι?
Κι έφερες μέ τόν κάτη σου , μαζύ για να με δείρει;
Μιά σαγονιά αγιάτρευτη , θα πάρει να γιαγείρει!
Για ξενομπάτη μέ περνάς,και δέ μ’αποχερίζεις ;
Αλλους κροκόδειλους κατές χρόνια νά τσί ταΐζεις!!!

Εγώ πού λές θειαδάκι μου , είμ’από ξένο τόπο,
Μ’αμολάραν επαδά, χέρια ,κακών ανθρώπω…
Όμως δέν είμαι ερπετό, καί γροίκα ένα λόγο…
μού’παν πως θά’ρθουν τα ΕΚΑΜ, μαζύ μ’ερπετολόγο….
Μα πές μου αλήθεια φαίνομαι, γιά ερπετό περνιέμαι;
Κι ούλοι εφαωθήκανε ! Οχι πώς τό παινιέμαι…
καί στένουν επιχείρηση, μέ δίχτυα καί παγίδες,
τάχα μου γιατί έφαγα κι εγώ πεντέ-εξι γίδες…
Ε!!! Πές μου, κι ήντα νά ‘τρωγα ; Ν’αφήσουνε τά σάπια…
Κι εγώ ζωάκι τού Θεού, είμαι όπως κι η πάπια…
Εγώ σέ βάνω μάρτυρα, εις τού Θεού τήν Δίκη.
Είδες με εσύ θειαδάκι μου , στό στόμα μέ κατσίκι;;
Ούτε κι εσένα έφαγα , ούτε καί τό γατί σου !
Κι αν δεν τό πείς να ντρέπεσαι κι εσύ κι απατή σου!

Εγώ δεν φεύγω από παέ, ρούπι δέν τό κουνάω.
Κι αν φύγω , θά μ’αναζητάς στά ξένα πού θά πάω..
Σήφη με λένε ! Ξέχασα να συστηθώ γιαγιάκα !
Κι επά μέ παρατήσανε τά χέρια ενός βλάκα !