Ο χρυσός Παραολυμπιονίκης, Μανόλης Στεφανουδάκης, αναφέρθηκε στο χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο και στην συνεχή προσπάθεια που κατέβαλλε ο ίδιος και οι προπονητές του για να επιτευχθεί ο στόχος του.
Μάλιστα το αφιέρωσε στην Παναγία που, όπως έγραψε, είναι βοηθός και οδηγός του, στην κόρη του αλλά και στην Βιργινία Μανασσάκη, ενώ δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει όλο τον κόσμο για την στήριξη.
O γίγαντας από την Μεσαρά αναφέρει τα συναισθήματα που ένιωσε ακούγοντας τον Εθνικό ύμνο και βλέποντας την Ελληνική σημαία να ανεβαίνει ψηλά.
“Τέσσερα χρόνια πέρασαν από την κατάκτηση του χάλκινου μεταλλίου στο Λονδίνο.
Τέσσερα χρόνια σκληρής δουλειάς, πολλές φορές κάτω από δύσκολες καιρικές συνθήκες, μέσα στη βροχή και το κρύο του χειμώνα μα και κάτω από τις υψηλές θερμοκρασίες του καλοκαιριού. Πάντα ήμασταν εκεί. Πάντα στο προπονητήριο μου, χωρίς αναβολές και απουσίες. Χωρίς να υπολογίζουμε την κούραση και την εξάντληση του οργανισμού. Κι όλα αυτά για να επιτευχθεί ο στόχος.
Ο πήχης είχε ανέβει πολύ ψηλά και μαζί του οι προσδοκίες και το άγχος, δεν υπήρχαν περιθώρια για αναβολές και δικαιολογίες. Ξέραμε ότι μπορούσαμε και θέλαμε να τα καταφέρουμε. Το πιστέψαμε και αποφασίσαμε να το παλέψουμε πάντα προσηλωμένοι στο στόχο…
Και ναι! Έφτασε η ώρα της δικαίωσης,της επιτυχίας και της απόλυτης ευτυχίας!
Ο Στόχος επιτεύχθηκε…. Η κορυφή των παραλυμπιακών αγώνων και του κόσμου καταρρίφθηκε. Η ελληνική σημαία καρφώθηκε και κυμάτισε στο Ριο.
Το χρυσό μετάλλιο κρεμάστηκε στο στήθος μου…
Ο ενθικός ύμνος ήχησε στην άλλη άκρη του κόσμου…
Λίγα μόνο λεπτά πάνω στο βάθρο… μα τόσα πολλά συναισθήματα και σκέψεις.
Τι να πω; Η ευτυχία, η χαρά και η περηφάνια δεν περιγράφονται εκείνη τη στιγμή. Ξέρεις ότι ένα ολόκληρο έθνος περιμένει από εσένα να ανορθώσεις τη χώρα εκεί που της αξίζει. Και το καταφέρνεις.
Θέλω λοιπόν, σε όλους αυτούς τους Έλληνες που πίστεψαν σε εμένα, με στήριξαν και με εμψύχωσαν να πω ένα τεράστιο «Ευχαριστώ!» Είναι η δύναμη μου!
Ευχαριστώ όμως και τους τρεις ανθρώπους που μαζί αντιμετωπίσαμε όλες τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες και αυτοί δεν είναι άλλοι από τους προπονητές μου Γιώργο βαρβεράκη, Ιπποκράτη Σκαντζάκη και Ιάκωβο Ιωαννίδη.
Όπως έχω αναφέρει πολλές φορές τα έξοδα για να κάνεις πρωταθλητισμό είναι δυσβάστακτα για ένα απλό άνθρωπο. Έτσι, όλα αυτά πιθανόν να μην μπορούσαν να γίνουν χωρίς την υποστήριξη των ανθρώπων που πίστεψαν σε μένα από την πρώτη στιγμή που αποφάσισα να ασχοληθώ με τον πρωταθλητισμό. Μια υποστήριξη που δεν ήταν μόνο οικονομική αλλά και ηθική. Πάντα είναι δίπλα μου με τις ευχές και τις σκέψεις τους είτε μεσω τηλεφωνικής επικοινωνίας είτε μέσω e-mail. Τους ευχαριστώ, λοιπόν, μέσα από την καρδιά μου.
Κλείνοντας θέλω να ευχαριστήσω τα μέλη της οικογένειάς μου που στέκεται στο πλευρό μου και με υποστηρίζει διαμορφώνοντας τη ζωή και το πρόγραμμα τους της σύμφωνα με τις απαιτήσεις του δικού μου προγράμματος.
Κλείνοντας, το μετάλλιο αυτό θα ήθελα όπως πάντα να το αφιερώσω πρώτα απ’ όλα στην Παναγία που είναι βοηθός και οδηγός μου. Στην κόρη μου που με στερείται ατελείωτες ώρες. Και τέλος, σε ένα πολύ αγαπημένο μου άνθρωπο, που ξέρω ότι αν το πρόβλημα υγείας του δεν τον εμπόδιζε θα ήταν μαζί μου στο Ρίο. Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι άλλος από την Βιργινία Μανασσάκη που ξέρω ότι θα παλέψει και θα βγει νικητής στη δύσκολη μάχη που βρίσκεται αυτή την περίοδο.”
