anthropos kados

Είναι από τις ιστορίες και τα σκηνικά που όλοι λίγο πολύ έχουμε αντικρίσει στις γειτονιές μας τα χρόνια της ύφεσης. Ο Γιώργος Καλλίνικος γράφει στο philenews.com και το AthensMagazine.gr σας παρουσιάζει μια πραγματικά συγκλονιστική ιστορία!

 

Μεγάλο Σάββατο μεσημέρι. Η κυρία Χριστίνα η γειτόνισσά μου κάνει τις τελευταίες προετοιμασίες για το φαγοπότι της επόμενης μέρας. Εκείνη την στιγμή αντιλαμβάνεται ότι ένας ηλικιωμένος κύριος κάτι ψαχουλεύει στον σκουπιδοτενεκέ. Βγαίνει στη βεράντα και τον ρωτά, «ψάχνετε κάτι;». Εκείνος απαντά με ευγένεια, «μερικά αλουμινένια τενεκεδάκια…». Η κ. Χριστίνα, εμφανώς προβληματισμένη, προσπαθεί να κρύψει το σφίξιμο που ένιωσε εκείνη την στιγμή στο στομάχι της. Παράλληλα, προσπαθεί να εκφράσει τη συμπάθειά της με τρόπο που να μην θίξει τον ηλικιωμένο κύριο. Να τον αγκαλιάσει χωρίς να τον προσβάλει. «Έλα μέσα να φάμε», τον προσκαλεί με τρεμάμενη φωνή, εν γνώσει της, ότι ακόμη και ο γλυκύτερος τρόπος έκφρασης σε τέτοιες περιπτώσεις προκαλεί πόνο… «Όχι, ευχαριστώ πολύ. Δεν είναι σωστό», απαντάει ο ηλικιωμένος κύριος. Η κ. Χριστίνα επιμένει, νομιζόμενη ότι η άρνησή του είναι προϊόν φυσιολογικής ντροπής που αισθάνεται κάποιος (ιδίως όταν είναι μεγάλης ηλικίας) ο οποίος υποχρεώνεται να ψάχνει στα σκουπίδια. «Μα σε παρακαλώ. Είναι η ώρα που κι εμείς θα φάμε. Δεν μας ενοχλείτε», του λέει. Εκείνος ευχαριστεί ξανά και εξηγεί: «Δεν γίνεται καλή μου κυρία. Τι θα πει ο κόσμος αν με δει να μπαίνω σπίτι σας. Ευχαριστώ, αλλά εγώ απλώς μαζεύω τενεκεδάκια…». Εκείνη την στιγμή ο σύζυγος της Χριστίνας που βρισκόταν στο σπίτι και άκουγε τη συνομιλία, αποφάσισε να παρέμβει. «Έλα, δεν έχει πρόβλημα. Θα μας κάνεις και παρέα», λέει στον ηλικιωμένο. Ο συμπαθής γέροντας τότε αποφάσισε να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.

«Ευχαριστώ κύριε. Όμως, δεν είμαι ζητιάνος. Έχω να φάω. Απλώς, μαζεύω τενεκεδάκια. Υπάρχει ανάγκη. Είναι μεγάλη ιστορία…», διευκρινίζει. Ο Κώστας, ο σύζυγος της Χριστίνας, ζητάει να του πει την ιστορία. Τι είδους ιστορία είναι αυτή, που αναγκάζει έναν ηλικιωμένο (ο οποίος μάλιστα δεν ζητιανεύει και έχει ένα πιάτο φαγητό να φάει) να ψαχουλεύει τους σκουπιδοτενεκέδες.     Ο κυρ Γιάννης (συστήνεται) εξηγεί λοιπόν τότε, ότι έχει ένα παιδί 30 χρόνων με ειδικές ανάγκες. Διέμενε σε προσφυγικό σπίτι. Αυτή η «περιουσία» του αποστερούσε το δικαίωμα διεκδίκησης ειδικού επιδόματος για το παιδί του. Υποχρεώθηκε ως εκ τούτου, να επιστρέψει το σπίτι, ώστε να μπορεί να παίρνει το επίδομα. Αυτό του ήταν πιο πολύτιμο, αφού δεν μπορούσε ο ίδιος να φροντίζει το παιδί (η σύζυγος του προφανώς είχε αποβιώσει). Έτσι ο ίδιος πήγε σε μια στέγη ηλικιωμένων. Δίνει τη μηνιαία του σύνταξη και μένει στη Στέγη. Τον φροντίζουν καλά όπως διευκρινίζει. Παράλληλα, με το επίδομα που πήρε για το παιδί με τις ειδικές ανάγκες, μπόρεσε να βρει κάποιο ιδιωτικό ίδρυμα για να μένει και να το φροντίζουν. «Τότε πώς προέκυψε η ανάγκη για τα τενεκεδάκια», βιάζεται να ρωτήσει ο Κώστας. «Έχω ακόμη μιαν κόρη γιε μου. Έμεινε άνεργη κι αυτή και ο σύζυγος της. Έχουν και παιδιά. Μαζεύω τενεκεδάκια, τα πουλώ για ανακύκλωση και τους βοηθώ λιγάκι», εξηγεί ο κυρ Γιάννης.    Τα μάτια της Χριστίνας και του Κώστα βούρκωσαν. Ποιου δεν θα βούρκωναν. Να βλέπεις έναν ηλικιωμένο άνθρωπο, που θα έπρεπε να ξεκουραζόταν σε αυτή τη φάση της ζωής του να σκαλίζει τα σκυβαλοδοχεία. Να βλέπεις έναν συνταξιούχο, που κανονικά θα έπρεπε τα παιδιά του να σχίζονται για την ευημερία του, να βασανίζεται ανακατεύοντας τα σκουπίδια.

Δεν προσπάθησαν άλλο να τον μεταπείσουν, ώστε να δεχτεί να συμφάγουν. Ο κυρ Γιάννης μπορεί να είναι βασανισμένος, μπορεί να πασχίζει να βοηθήσει τα παιδιά του με έναν τρόπο τόσο δύσκολο, όμως, ένα πράγμα εξέπεμπε από την πρώτη στιγμή: Απόλυτη αξιοπρέπεια. Μια συμφωνία μόνο δέχτηκε να κάνει με το υπό αναφορά ζεύγος των γειτόνων μου. Να περνά κάθε Σάββατο την ίδια ώρα και να του δίνουν όσα τενεκεδάκια θα μαζεύουν όλη την εβδομάδα. Το απόλυτο deal μεταξύ φτώχειας, αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας!      Η περίπτωση του κυρ Γιάννη ίσως να είχε μικρότερη σημασία αν ήταν η μοναδική. Ναι, δεν είναι συνηθισμένο φαινόμενο να βλέπουμε ηλικιωμένους να σκαλίζουν τα σκουπίδια. Είναι, όμως, πολύ συνηθισμένες τέτοιες περιπτώσεις ανθρώπων και οικογενειών, που βρίσκονται σε παρόμοιες ή και χειρότερες συνθήκες. Που αντιμετωπίζουν μεγαλύτερες ανάγκες. Και ναι, όσο και αν οι κάποιοι αρμόδιοι προτιμούν να κλείνουν τα μάτια, οι περιπτώσεις του κυρ Γιάννη αφθονούν. Μάλιστα, για ίδιους λόγους αξιοπρέπειας πολλοί προτιμούν να ζουν με τα προβλήματα και τις δυσχέρειές τους, παρά να εκλιπαρούν. Ο γράφων είχε ενδοιασμούς κατά πόσο έπρεπε να γράψει για τη συγκεκριμένη περίπτωση, παρά το ότι τα ονόματα που χρησιμοποιούνται δεν είναι τα πραγματικά για ευνόητους λόγους. Αποφάσισε, ωστόσο, να την δημοσιοποιήσει και να την αφιερώσει στους συγγραφείς του success story Χάρη και Αβέρωφ.

 

Loading