“Όταν κάποιοι εδώ στην Ελλάδα έπιναν τον καφέ τους, η οικογένειά μου και κάποιοι άλλοι ύψωναν την ελληνική σημαία και…”
Ο Αλέξης Παππάς, το διεθνές μοντέλο με τις αξιοζήλευτες συνεργασίες, ηθοποιός πια στα «Δίδυμα Φεγγάρια» του ΑΝΤ1 και συμπαρουσιαστής της Ντορέττας Παπαδημητρίου στο «Κάνε παζάρι» του Sigma, εκτός από πολύ sexy, είναι και ένας άντρας με πολλές εμπειρίες ζωής τις οποίες μοιράστηκε με τον Αλέξανδρο Πρόφτη και το Down Town Κύπρου.
Με τη δουλειά σου έχεις πάει σε όλο τον πλανήτη. Σήμερα, γιατί βρίσκεσαι στην Ελλάδα της κρίσης και το προσπαθείς εδώ;
Όσοι δεν έχουν μείνει στο εξωτερικό, το εξωτερικό μοιάζει εύκολο. Δεν είναι! Μόνο όταν πας και μείνεις έξω, συνειδητοποιείς τι χάνεις. Εγώ, γύρισα στην Ελλάδα γιατί αυτή ήταν η ανάγκη μου. Ήθελα να γυρίσω. Κι ένιωσα περισσότερο Έλληνας έξω, παρά όσο ήμουν στην Ελλάδα. Αλλά έπρεπε να πάω έξω για να το δω αυτό. Η δουλειά δεν είναι το παν. Ούτε τα λεφτά. Προκειμένου να ισορροπήσω τη ζωή μου στο εξωτερικό, θεώρησα ότι έπρεπε να κάνω την υπέρβαση. Κι έτσι γύρισα. Αγαπώ την Ελλάδα και προτιμώ να μείνω στη χώρα μου.
Ισχύει ότι έχεις αλβανική καταγωγή;
Κοίτα, κάποιες φορές διαστρεβλώνονται τα όσα λέει κάποιος, επειδή δεν ξέρουν ιστορία. Η καταγωγή μου είναι από την Αλβανία, αλλά προέρχομαι από την ελληνική μειονότητα. Είμαι από τη Βόρεια Ήπειρο, από το μέρος όπου, το 1914, κάποιοι έκλεισαν τα σύνορα με αποτέλεσμα να εγκλωβιστούμε εκεί. Και μέχρι σήμερα να προσπαθούμε να διατηρήσουμε εκεί, ζωντανά, τα ελληνικά μας ήθη και έθιμα. Οι γονείς μου πήγαιναν στα ελληνικά σχολεία, διατηρώντας τη θρησκεία και τα έθιμά μας, αν και στα κρυφά για να μη γίνουν αντιληπτοί από τους Αλβανούς. Θέλω να πω ότι, όταν το εξηγώ αυτό, δεν μπορεί να σε λέει «Αλβανό» ο άλλος. Όταν κάποιοι εδώ στην Ελλάδα έπιναν τον καφέ τους, η οικογένειά μου και κάποιοι άλλοι ύψωναν την ελληνική σημαία και ήταν περήφανοι για τον ελληνισμό, σε ένα μέρος επικίνδυνο!
Πόσο χρόνων ήσουν όταν ήρθες στην Ελλάδα;
Τεσσάρων. Και για να έρθω στην Ελλάδα είδα φρικτά πράγματα. Η διαδικασία ήταν άσχημη. Σε μία πορεία χιλιάδων ανθρώπων, επάνω στα στενά των βουνών, ακούγονταν πυροβολισμοί τα βράδια που περπατούσαμε. Τα παιδιά έπεφταν κάτω κι έχαναν τη ζωή τους, ενώ οι μανάδες έκλαιγαν στα κρυφά, βουβά και σιωπηλά, για να μην ακουστούν στους στρατιώτες και μας σκοτώσουν όλους. Αυτά που έζησα τότε, με καθόρισαν. Με ατσάλωσαν κι έφτιαξαν αυτό που είμαι σήμερα. Έγινα πιο δυνατός και πιο σκληρός. Κι όταν έχω στο μυαλό μου αυτές τις εικόνες, εκτιμώ τη ζωή. Οπότε, το να το διαστρεβλώσει κάποιος και να μας πει «Αλβανούς», θα έπρεπε να πρώτα να διαβάσει ιστορία!
Έχεις πάει ξανά από τότε στη Βόρεια Ήπειρο;
Στα 20 μου πήγα, όταν χρειάστηκα κάτι χαρτιά που μου είχαν κλέψει στο εξωτερικό. Τότε, δεν μας έδιναν τις ελληνικές ταυτότητες. Ήταν ίδιες με τις σημερινές, αλλά ροζ χρώματος. Δεν μας έδιναν διαβατήριο ελληνικό. Μετά πέρασαν τα χρόνια και είχαμε το δικαίωμα της ελληνικής υπηκοότητας. Όταν ήμουν στο Παρίσι, όμως, μου έκλεψαν την τσάντα και αναγκάστηκα να πάω στα Τίρανα, στο αστυνομικό τμήμα. Σκέψου πως δεν μιλάω καν αλβανικά, δεν ξέρω λέξη! Πήγα και με κράτησαν στο τμήμα. Δεν με άφηναν να βγω, να επικοινωνήσω με κανέναν και είπα «εδώ θα αφήσουμε τα κόκαλά μας». Το βράδυ της επόμενης ημέρας, μία γυναίκα αστυνομικός που ήξερε αγγλικά ήρθε, της εξήγησα κι έτσι ολοκληρώθηκε αυτή η τρελή εμπειρία.
