Ενέδρα θανάτου με τραυματία σε χωριό του Δήμου Γόρτυνας – πως συνέβη, τι εξετάζουν οι Aρχές
Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή… Θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς. Όταν βλέπεις την άγνοιά μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μη με κοιτάς ειρωνικά, εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο.
Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων, δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις… Το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς.
Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα “βάρος”, έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα, όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα.
Όταν λέω πως θα ήθελα να “πεθάνω”… μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις, επιβιώνεις. Μια μέρα θα ανακαλύψεις ότι παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα, για να σου ανοίξω τον δρόμο.
Βοήθησέ με να περπατήσω, βοήθησέ με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή.
Σε αγαπώ παιδί μου…»
9 Comments
:/
Όσοι δεν έχουν περάσει το Αλτσχάιμερ δεν ξέρουν τη θα πουν αυτά. Είχα τον παππού μου και τα ξέρω αυτά.
απλά φοβερό!!!!!!!!
απλά φοβερό!
Euripidis Tzioras B, ke emena o pateras mou, ke ime mono 23.. Auta pou legonte edo omos ine aftonoita, ke as eine sigkinitika. To diskolo eine na vretheis s’auti ti thesi ke na frontizeis sosta ena patera pou ekane polla parapano lathi para sosta sti zoi tou, otan prepei na tou fertheis kalitera apo oti sou exei ferthei aftos
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ ,ΑΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΕΧΕΙ ΓΡΑΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΠΑΡΑ ΚΑΠΟΙΟΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ, ΤΟ ΕΧΩ ΞΑΝΑΔΕΙ. ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ, ΟΠΟΤΕ ΤΟ ΔΙΑΒΑΖΩ, ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟΝ ΣΥΓΧΩΡΕΜΕΝΟ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΠΟΥ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕ ΕΝΑ ΜΩΡΟ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΦΡΟΝΤΙΔΑ. ΤΟ ΑΛΖΧΑΙΜΕΡ ΤΟΥ ΑΦΑΙΡΕΣΕ ΚΑΘΕ ΤΙ ΚΑΛΟ ΠΟΥ ΕΙΧΕ, ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΤΟΝ ΘΥΜΑΜΑΙ ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΟΤΕ, ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΗΤΑΝ ΟΤΑΝ ΜΕ ΜΕΓΑΛΩΝΕ. ΕΤΣΙ ΚΑΙ Ο ΚΑΘΕ ΕΝΑΣ ΑΠΟ ΕΜΑΣ. ΕΛΠΙΖΩ ΝΑ ΜΕ ΒΛΕΠΕΙ ΑΠΟ ΨΗΛΑ ΜΕ ΚΑΘΑΡΟ ΜΥΑΛΟ ΠΛΕΟΝ ,ΚΑΙ ΝΑ ΘΥΜΑΤΑΙ ΟΣΑ ΠΕΡΑΣΑΜΕ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΩ.
egw xerw ena paragma paidia kai tha pw ayto mono eitai einai kali eitai oxi i gonis mas ayth mas ftiaxane kai eimaste ypohrewmeni na toys agapame na toys prosexoume kai na toys sevomaste giati kapopia stygmi tha erthoume kai emeis sti thesitoys den tha thelame na eimaste skouoidia ton paidion mas fwths opos den thato thelane kai i gwnis mas.
Γενικά είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα…. Δεν γίνεται να συγκρίνονται αυτά τα πράγματα…γιατί ένα “παιδί” είναι πάντα πιο χαριτωμένο και υπάρχει πρόοδος, ενώ στο γήρας είναι εντελώς διαφορετικά, είναι όντως θέμα επιβίωσης…. και δεν υπάρχει βελτίωση…. Τα έζησα πρόσφατα με τη γιαγιά μου… Πρέπει να έχεις Ολύμπια υπομονή… για να χειριστείς τέτοιες καταστάσεις… Και τότε οι συγγενείς, εννοώ οι γιοι ή οι κόρες εκεί φαίνονται! Συνήθως ο ένας τα ρίχνει στον άλλο… Το καλύτερο θα ήταν ο άνθρωπος να φεύγει “ορθιος”…. Ό,τι ασθένεια τον καθηλώνει, πνευματικά ή σωματικά, είναι βάσανο για τον ίδιο και τους γύρω του…
Είμαι 52 χρονών και δάκρυσα γιατί ξεχνάμαι απλά και αυτονόητα πράγματα. Μπράβο στον συντάκτη