Νύχτες μαγικές, ονειρεμένες… Ταξίδια μακρινά ως τη Τζαμάικα… Και να μένεις εκεί!
Μαζί με δυο ουρί του Παραδείσου… Να κυνηγάνε στρείδια… Και να τα βάζουν στο κορμί τους. Κι’ εσύ να τα ρουφάς!
Και τα κορμιά τους μαζί…
Αχ! Η φαντασία μου τα φταίει… Η φαντασία μου που χρόνια με γελούσε… Και με ξεγελάει ακόμα!
Γιατί είναι το όνειρο που δεν βγαίνει ποτέ αλήθεια… Κι’ αφήνει χαρακιές στις περισσότερες καρδιές και μια πληγή στα στήθια!
Κι απ’ την Τζαμάικα και τα ουρί και τ’ άπιαστο το όνειρο, να καταλήγεις, γαμώ την τύχη μου, κάθε βράδυ, μεθυσμεvάκι στα καπηλειά…
69magazine
