«Για να πάμε παρακάτω αφήνουμε πίσω μας πράγματα»

Η Ιφιγένεια Καραμήτρου είναι ένα από τα πρόσωπα που έχουν ξεχωρίσει μέσα από τις τηλεοπτικές και θεατρικές επιλογές της τα τελευταία χρόνια. Διόλου τυχαία την βλέπουμε χρονιά τη χρονιά να ξεδιπλώνει το ταλέντο της μέσα από ρόλους διαφορετικούς και συνεργασίες που πάντα έχουν να της δώσουν κάτι παραπάνω.

Αυτή την περίοδο στο Θέατρο του Νέου Κόσμου υποδύεται τη Στέλλα στην παράσταση Ρίτα, που μεταξύ άλλων πραγματεύεται το ζήτημα του θανάτου και παράλληλα μπαίνει στα σπίτια των τηλεθεατών μέσα από τη σειρά «Άγιος Έρωτας» ως Αναστασία.

Μιλώντας στο okmag η Ιφιγένεια Καραμήτρου ξεχωρίζει νοήματα του κειμένου της Μάρτα Μπουτσάκα συγγραφέα της Ρίτας και μοιράζεται πτυχές του εαυτού της.

Θα μου συστήσεις τη Στέλλα που υποδύεσαι στην παράσταση Ρίτα;

Η Στέλλα στην παράστασή μας ξεκινά ως μια δειλή κοπέλα που δυσκολεύεται να πάρει αποφάσεις. Είναι γιατρός, ογκολόγος, αλλά δεν είναι σίγουρο ότι αυτό ήταν δική της επιθυμία ή της μητέρας της. Παρόλα αυτά όσο εξελίσσεται η ιστορία η Στέλλα αποδεικνύεται ένας πολύ δυναμικός χαρακτήρας. Ούτε η ίδια καταλαβαίνει το πόσο δυναμική είναι στο να παίρνει αποφάσεις. Βλέπουμε να οδηγείται σε μια προσωπική «ενηλικίωση» μέσα στην παράσταση.

Θεωρείς ότι αυτό είναι και ένα χαρακτηριστικό της κοινωνίας μας; Ότι δηλαδή αφήνουμε τα πράγματα να κυλάνε χωρίς να προσπαθούμε να πάρουμε εμείς τις αποφάσεις ή να κινήσουμε να νήματα;

Πιστεύω το ότι δεν μπορεί να πάρει αποφάσεις είναι περισσότερο μία ταμπέλα που της έχει φορεθεί, παρά η ίδια η πραγματικότητα. Αρκετές φορές στην κοινωνία στην οποία ζούμε -ειδικά στον δυτικό και καπιταλιστικό κόσμο έρχονται «φόρμες» ζωής με τα «σωστά βήματα» που πρέπει να ακολουθήσουμε, οπότε δεν είναι ότι εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε τη ζωή μας, αλλά πολλές φορές δεχόμαστε άκριτα το τι θεωρείται καλό, τι θεωρείται πετυχημένο. Δεν είναι αμιγώς δικές μας οι επιλογές, αλλά επιλογές άλλων.

Οπότε με τον θάνατο της μητέρας της απελευθερώνεται.

Σίγουρα τη στεναχωρεί πολύ, αλλά λειτουργεί και ως μια απελευθέρωση.

Τι δυσκολίες έχει για έναν ηθοποιό να παίζει ένα έργο με δύο μόνο ρόλους, όπου είσαι συνεχώς πάνω στη σκηνή και σε μια αίθουσα λίγων θέσεων, όπου βρίσκεσαι ακριβώς μπροστά στον θεατή.

Έχει μόνο ευκολίες αυτό. Εμένα μου αρέσει τρομερά και το γεγονός ότι έχω συνέχεια διαμοιβή με έναν παρτενέρ μου. Το ότι είμαστε οι δυο μας και είμαστε συνέχεια επί σκηνής έχει πολύ μεγάλη πρόκληση. Δεν καταλαβαίνω πως περνάει η ώρα, έχει όλο μια συνέχεια, εκτυλίσσονται πράγματα. Το γεγονός ότι είναι ένας μικρός χώρος και έχεις επαφή με το κοινό μου αρέσει γιατί πιστεύω ότι δημιουργεί μια εγγύτητα, μια ζεστασιά και ένα δίαυλο επικοινωνίας. Ότι δηλαδή η επικοινωνία γίνεται πιο εύκολη και από τους δύο, και από εμάς προς το κοινό και αντιστρόφως.

Ποιο ήταν το στοιχείο που θεωρείς ότι η σκηνοθέτιδα Ρηνιώ Κυριαζή ήθελε να αναδείξετε περισσότερο μέσα από την ερμηνεία σας;

Δεν θέλαμε να είναι μια βαριά ιστορία, επειδή μιλάμε για τον θάνατο. Και το κείμενο από γραφής έχει στιγμές ελαφράδας, αλλά και εμείς επενδύσαμε πάρα πολύ σε αυτό. Έγινε όπως στη ζωή, ότι εκεί που υπάρχει η στεναχώρια, υπάρχει και το γέλιο και το ανάποδο. Όλα είναι μέσα στη ζωή, δεν είναι μονόπλευρο πράγμα. Δουλέψαμε πάρα πολύ με τον Γιώργο Καφετζόπουλο. Λέγαμε τις απόψεις μας και τι θέλουμε να αναδείξουμε πιο πολύ, ποιοι ήταν οι στόχοι και όλα αυτά οδήγησαν στο αποτέλεσμα.

Βρήκα εξαιρετικό ότι αυτά τα δύο αδέλφια παρά τις διαφορές τους, διατηρούν έναν κοινό κώδικα επικοινωνίας που βασίζεται στα κοινά βιώματα και το νοιάξιμο.

Ενώ έχουν μια συγκρουσιακή σχέση, έχουν ένα τεράστιο παρελθόν, νοιάζεται ο ένας για τον άλλο. Ακόμα είναι στήριγμα ο ένας για τον άλλο. Εκεί που τη λένε στον άλλο, υπάρχει και χιούμορ γιατί γνωρίζονται πολύ καλά. Νομίζω ότι τους αρέσει η σχέση τους. Ενώ συγκρούονται πολύ, το επιθυμούν να βρίσκονται γιατί υπάρχει σίγουρα και πολλή αγάπη.

Τι σε συγκινεί στην παράσταση Ρίτα;

Ότι για να πάμε παρακάτω, αφήνουμε πίσω μας κάποια πράγματα που δεν σημαίνει ότι τα ξεχνάμε ή τα πετάμε. Απλά τα βάζουμε κάπου, εκεί όπου δεν μας δημιουργεί εμπόδιο να πάμε παρακάτω. Υπάρχουν. Τα έχουμε βιώσει. Αλλά για να πάμε παρακάτω πρέπει συνεχώς να δημιουργούμε και άλλα και να εξελισσόμαστε και εμείς ως άνθρωποι.

Εσύ έχεις αδέλφια;

Έχω έναν αδελφό λίγο μεγαλύτερό μου που επίσης έχουμε μια συγκρουσιακή σχέση, αλλά έχουμε και πάρα πολύ χιούμορ μεταξύ μας.

Θεωρείς ότι το να μεγαλώνεις στην Κατερίνη σου πρόσφερε πιο όμορφα παιδικά χρόνια ή σου στέρησε προσλαμβάνουσες;

Μεγάλωσα στην Κατερίνη και δεν ξέρω πως είναι να μεγαλώνει κανείς στην Αθήνα. Ήρθα στην Αθήνα περνώντας στο Εθνικό Θέατρο και χαίρομαι που είμαι εδώ. Χαίρομαι και που μεγάλωσα σε μια επαρχιακή πόλη. Σίγουρα δεν έχεις την επαφή με την τέχνη που έχεις εδώ. Όσον αφορά αυτό το κομμάτι είναι πολύ λίγα τα ερεθίσματα και είναι κρίμα. Παρόλα αυτά είμαι αυτή που είμαι τώρα, επειδή είχα αυτό το παρελθόν και επειδή μεγάλωσα σε αυτή την πόλη με αυτούς τους ανθρώπους και χαίρομαι πολύ για αυτό.

Ιφιγένεια 10 χρόνια πριν τέτοια εποχή είχες μόλις μπει στο Εθνικό. Μπορείς να φέρει στο μυαλό σου τι σκεφτόσουν τότε σε εκείνες τις αίθουσες;

Ήμουν πάρα πολύ χαρούμενη και ενθουσιώδης για όλο αυτό το ταξίδι. Δεν καταλάβαινα ότι πέρα από το παιχνίδι και τον ενθουσιασμό για το θέατρο ότι είναι και ένα επάγγελμα με πάρα πολλές δυσκολίες. Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο, θα έλεγα στον εαυτό μου να το χαρεί και όλα θα πάνε καλά.

Έχεις κάνει μια ωραία, γεμάτη διαδρομή θεατρικά και τηλεοπτικά μέχρι σήμερα. Είναι αυτή που ονειρευόσουν ότι θα έκανες;

Νιώθω χαρούμενη για τους ανθρώπους που έχουν βρεθεί στον δρόμο μου – με κάποιους από αυτούς έχουμε ξαναβρεθεί, που αυτό σημαίνει κάτι. Πριν μπεις στη σχολή δεν ξέρεις ακριβώς πώς είναι το επάγγελμα. Ονειρευόμουν να παίζω, ονειρευόμουν να είμαι πάνω στη σκηνή, να κάνω γυρίσματα κι αυτό συμβαίνει. Οπότε είμαι πάρα πολύ χαρούμενη για αυτό.

Έχεις πει ότι ο μεγαλύτερος μύθος για τους ηθοποιούς είναι ότι απολαμβάνουν πάντα το επάγγελμα τους. Έχεις βρεθεί σε δυσάρεστες συνθήκες;

Έχω βρεθεί σε καταστάσεις που δεν ήταν τόσο ευχάριστες όσο οι άλλες. Ευτυχώς είμαι τυχερή και δεν έχω βρεθεί σε πολύ άσχημες επαγγελματικές συνθήκες. Όταν ήμουν στη σχολή πίστευα ότι το να κάνω πρόβες ή να παίζω, έχει μόνο θετικά. Βγαίνοντας στο επάγγελμα καταλαβαίνεις πως ναι, φυσικά είναι ωραίο, αλλά είναι και ένα επάγγελμα όπως τα άλλα. Θέλουν κόπο οι σχέσεις των ανθρώπων, δεν «χτίζονται» μονομιάς, ούτε μένουν έτσι όπως είναι, θέλουν δουλειά, οι σχέσεις και η συνύπαρξη, όπως κάθε σχέση στη ζωή μας. Είναι ένα επάγγελμα και έχει πολύ άγχος, μπορεί να κάνεις δουλειές ξεκάθαρα για βιοποριστικούς λόγους, ή να κάνεις μια δουλειά που καλλιτεχνικά να σε γεμίζει πάρα πολύ, αλλά να μην είναι τόσο καλή οικονομικά και το αντίθετο.

Για το μέλλον τι στόχους βάζεις; Θα σκεφτόσουν τον εαυτό σου να δουλεύει και σε παραγωγές του εξωτερικού;

Όσον αφορά το εξωτερικό, συνήθως πρέπει να κατέχεις μια γλώσσα πάρα πολύ καλά. Οπότε δεν είναι στα σχέδιά μου το να πήγαινα στο εξωτερικό. Πέρσι είχα την τύχη να παίξω στη Νέα Υόρκη για λίγες παραστάσεις με την παράσταση «Οικογένεια Τσέντσι» που είχαμε παρουσιάσει στο Θέατρο Τέχνης, αλλά μιλούσαμε στα ελληνικά με αγγλικούς υπέρτιτλους. Ήταν μια υπέροχη εμπειρία. Σίγουρα θα ήθελα να μου συμβούν τέτοιες. Αλλά να πάω να κυνηγήσω κάποιο όνειρο στο εξωτερικό, αυτή τη στιγμή δεν είναι στους άμεσους στόχους μου, γιατί δεν κατέχω και μια άλλη γλώσσα ως μητρική, όπως τα ελληνικά.

Εκτός από τη Ρίτα αυτό το διάστημα υποδύεσαι και την Αναστασία στη σειρά «Άγιος Έρωτας». Μέχρι τώρα ο ρόλος σου στον «Άγιο Έρωτα» είναι εκείνος μιας γυναίκας και κόρης που πάνω της πέφτουν αρκετά βάρη, όπως και της επιβίωσης αλλά και μυστικά. Βρίσκεται σε μια σύγκρουση με τη μητέρα της αλλά δρα και προστατευτικά απέναντί της. Μοιάζει θα έλεγε κανείς περισσότερο αφοσιωμένη στη ζωή των άλλων παρά στη δική της. Θα δούμε να αλλάζει αυτό;

Η αλήθεια είναι πως η Αναστασία για αρκετό διάστημα ρίχνει το βάρος στον αδελφό της και στη μητέρα της με κάποια πράγματα που συμβαίνουν στις ζωές τους. Αλλά με τον καιρό θα της συμβούν και εκείνης πράγματα και θα νοιαστεί περισσότερο για τον εαυτό της και θα τον βάλει σε προτεραιότητα.

Πώς είναι η συνεργασία σου με την Ηρώ Μουκίου με την οποία έχετε τις περισσότερες σκηνές;

Με την Ηρώ δέσαμε από την αρχή, έχουμε πολλές σκηνές μαζί. Γίνομαι μια μητρική φιγούρα για τη Σμαρώ. Πιστεύω είμαστε μια δυνατή οικογένεια και με τον αδελφό μου τον Αργύρη – που επίσης θεωρώ πολύ καλό ηθοποιό τον Κωστή (σ.σ. Κωνσταντίνος Κοντογεωργόπουλος) και έχουμε δέσει.