Δήμητρα Βλαγκοπούλου: «Στην εφηβεία θυμάμαι τον εαυτό μου να αφαιρεί, για κάποιο λόγο, τις λέξεις»

Η ηθοποιός Δήμητρα Βλαγκοπούλου πιστεύει πως οι άνθρωποι χρειαζόμαστε να κάνουμε μοίρασμα στην ελπίδα μας γιατί μόνο τότε η η ζεστασιά μιας μικρής αλλαγής θα αποκτήσει τεράστια αξία.

Φέτος υποδύεται τη Στέλλα στο «Λεωφορείο, ο πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς και μοιράζεται πτυχές της ζωής της στο monopoli.gr

Ήσουν πάντα παιδί της σκηνής. Ξεκίνησες ως χορεύτρια και μάλιστα παιδί της ΚΣΟΤ. Τι σου άφησε εκείνη η εμπειρία;

Η σύνδεση με τον χορό είναι πολύ συγγενική. Είσαι ερμηνευτής και στις δύο περιπτώσεις, είτε επικοινωνείς με το λόγο είτε με το σώμα σου. Η μετάβαση ήταν πολύ μαλακή, μάλλον ήθελα βρίσκομαι πάνω στη σκηνή. Θεωρώ ότι η σκηνή είναι ο μόνος χώρος που μπορεί να φιλοξενήσει μια προσωπική κατάθεση και να αφορά πραγματικά τον θεατή.

Γιατί όχι χορεύτρια; Πώς μπήκε η παύση;

Χαίρομαι που ρωτάς γιατί πολλές φορές ξανάρχεται στο μυαλό μου αυτό το δίλημμα -ειδικά μεγαλώνοντας καθώς η φυσική μου κατάσταση δεν μου επιτρέπει να είμαι χορεύτρια. Μπήκα, λοιπόν, στο θέατρο από μια βαθιά ανάγκη να μιλήσω, η οποία δεν ξέρω από που αναδύθηκε. Ο λόγος ήταν αυτό που φοβόμουν περισσότερο από όλα – πόσο μάλλον έχοντας περάσει μια πολύ κλειστή εφηβεία. Σιώπησα κάποια χρόνια, αλλά οι σκέψεις μου και όσα ήθελα να αρθρώσω υπήρχαν και, μάλλον, κάτι περίμεναν. Συνεπώς, εκείνο που με φόβιζε τόσο – άρα θα απαιτούσε από μένα τη μεγαλύτερη έκθεση – αποτέλεσε και το μεγαλύτερο διακύβευμα. Σαν να έπαιρνα μεγαλύτερη ασφάλεια μέσα από την κίνηση και τον χορό, ένιωθα λιγότερο εκτεθειμένη. Μάλλον, αυτό με έκανε να μεταπηδήσω στο θέατρο· και τα πολύ τελευταία χρόνια σκέφτομαι πως θα μπορούσα να επισκεφθώ ξανά αυτήν τη σιωπή, παρότι το σώμα μου δεν είναι εκεί που θα έπρεπε. Φαντάζει στο μυαλό μου πολύ ελκυστικό και συνεχίζω να θαυμάζω απεριόριστα τους χορευτές. Εύχομαι να συμβεί με κάποιο τρόπο, θα ήθελα να συνυπάρξει με τη θεατρική μου παρουσία.

Τι συνέβη σε αυτήν την κλειστή εφηβεία;

Δεν συνέβη κάτι. Απλώς θυμάμαι τον εαυτό μου να αφαιρεί, για κάποιο λόγο, τις λέξεις. Επεξεργαζόμουν πολύ πιο εσωτερικά τα πράγματα. Μετά ήρθε και η επιθυμία της εξωστρέφειας, επιλέγοντας τότε τον χορό. Είναι αυτές οι υπαρξιακές συστολές και διαστολές που μας εκτινάσουν αλλά τότε, για μια φάση, τα πράγματα συνέβαιναν πιο πολύ εντός μου.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο Monopoli.gr