Η Μαντόνα θρηνεί τον αδερφό της

Μια δυσάρεστη είδηση έκανε γνωστή η Μαντόνα μέσα από ανάρτησή της στο Instagram καθώς έκανε γνωστό ότι έφυγε από τη ζωή ο αδερφός της, Κρίστοφερ Τζέραρντ Τσικόνε σε ηλικία 63 ετών.

Ο Κρίστοφερ Τζέραρντ Τσικόνε νικήθηκε από τον καρκίνο την Παρασκευή 4/10 και σήμερα η Μαντόνα θέλησε να τον αποχαιρετήσει δημόσια. Σπούδασε χορό στο κολέγιο πριν μετακομίσει στη Νέα Υόρκη για να συνεργαστεί με τη Μαντόνα, στην ανερχόμενη καριέρα της ως μουσικός.

Δούλεψε με την αδελφή του κατά τα πρώτα στάδια της καριέρας της, εμφανιζόμενος ως χορευτής σε μερικά από τα πρώτα της βίντεο, συμπεριλαμβανομένων εκείνων για το «Everybody» και το «Lucky Star». Το 2016 παντρεύτηκε τον Θάκερ, έναν βρετανικής καταγωγής ηθοποιό με έδρα το Λος Άντζελες.

Η ανάρτηση της Μαντόνα

«Ο αδερφός μου ο Κρίστοφερ έφυγε. Ήταν ο πιο κοντινός άνθρωπος σε μένα τόσο καιρό. Είναι δύσκολο να εξηγήσουμε τον δεσμό μας. Πιάσαμε ο ένας τα χέρια του άλλου και χορέψαμε μέσα από την τρέλα των παιδικών μας χρόνων.
Ο Δάσκαλος του μπαλέτου μου, ονόματι επίσης Christopher- δημιούργησε έναν ασφαλή χώρο για τον αδερφό μου να είναι ομοφυλόφιλος. Μια λέξη που δεν ειπώθηκε ούτε καν ψιθύρισε εκεί που ζούσαμε. Όταν τελικά πήρα το κουράγιο να πάω στη Νέα Υόρκη για να γίνω χορεύτρια ακολούθησε ο αδερφός μου.
Και πάλι πιάσαμε ο ένας τα χέρια του άλλου, και χορέψαμε μέσα στην τρέλα της Νέας Υόρκης! “Καταβροχθίσαμε” την Τέχνη και τη Μουσική και τον Κινηματογράφο σαν πεινασμένα ζώα ήμασταν στο επίκεντρο της έκρηξης όλων αυτών των πραγμάτων. Χορέψαμε μαζί στη σκηνή στην αρχή της καριέρας μου και τελικά έγινε ο υπεύθυνος πολλών περιοδειών. Όσον αφορά το καλό γούστο, ο αδερφός μου ήταν ο Πάπας και έπρεπε να φιλήσεις το δαχτυλίδι για να πάρεις την ευλογία του.

Ο αδερφός μου ήταν δίπλα μου. Ήταν ζωγράφος, ποιητής και οραματιστής. Τον θαύμασα. Είχε άψογο γούστο. Και μια κοφτερή γλώσσα, που μερικές φορές χρησιμοποιούσε εναντίον μου αλλά πάντα τον συγχωρούσα.

Ανεβήκαμε μαζί στα ψηλότερα ύψη και πέσαμε στα χαμηλότερα. Κάπως έτσι, πάντα ξαναβρεθήκαμε και κρατιόμασταν χέρι χέρι και συνεχίζαμε να χορεύουμε. Τα τελευταία χρόνια δεν ήταν εύκολα
Δεν μιλήσαμε για κάποια στιγμή αλλά όταν ο αδερφός μου αρρώστησε, βρήκαμε τον δρόμο της επιστροφής ο ένας στον άλλο. Έκανα ό,τι μπορούσα για να τον κρατήσω στη ζωή όσο περισσότερο γινόταν. Πονούσε τόσο πολύ προς το τέλος και για άλλη μια φορά πιασθήκαμε στα χέρια κλείσαμε τα μάτια και χορέψαμε. Μαζί. Χαίρομαι που δεν υποφέρει πια. Δεν θα υπάρξει ποτέ κανένας σαν αυτόν. Ξέρω ότι κάπου χορεύει».