Γυναίκα πήγε για αξονική και πέθανε λόγω της… βαφής των μαλλιών της
Η πιο απρόβλεπτη Ελληνίδα ηθοποιός της γενιάς της, που επιζητά με μανία να αναγεννηθεί κάθε φορά σαν τον Φοίνικα από τις στάχτες της, η Έλενα Τοπαλίδου μιλάει στο ΟΚ! στην πιο roller coaster συνέντευξη της ζωής της και φωτογραφίζεται στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, όπου παρουσιάζει τον εμβληματικό «Χορό του Θανάτου».
Στη συνέντευξή της η Έλενα Τοπαλίδου αναφέρεται στη δημοσιότητα που πήρε ο γάμος της, περιγράφει τα νέα δεδομένα της ζωής της, μιλά για τον έρωτα, αλλά και για τη μητρότητα.
Γιατί επιλέξατε ο γάμος σας να έχει τέτοια δημοσιότητα;
Στην αρχή θέλαμε να το κάνουμε κάπου ήσυχα. Αλλά μετά έτσι μας βγήκε. Και ήταν πολύ ωραία.
Πώς θα περιέγραφες πλέον τα δεδομένα της ζωής σου;
Αυτή τη στιγμή εξακολουθεί με κάποιον τρόπο να συμβαίνει αυτό που συνέβαινε τόσα χρόνια. Δηλαδή σαν να σκαρφαλώνουμε σε ένα επικίνδυνο βουνό. Ο ένας, ας πούμε, έχει πάει στους Εσκιμώους, ο άλλος στους Ινδιάνους και προσπαθούμε να φτιάξουμε μια εικόνα του ανθρώπου που βρίσκεται στην άλλη ήπειρο. Εγώ έτσι βιώνω αυτή την περίοδο. Έτσι κι αλλιώς οι σχέσεις που έχουν νόημα είναι αυτές που κρέμονται από τον ιστό της αράχνης. Αλλά πρέπει να τις πληρώσεις με το αίμα σου.
Πριν μου είπες «εξακολουθεί με κάποιον τρόπο να συμβαίνει αυτό που συνέβαινε τόσα χρόνια». Δηλαδή;
Όλη αυτή η ζωή διανύθηκε χωρίς καμία σύμβαση, καμία στιγμή πλήξης και συμβιβασμού. Το δικό μου όνειρο πάντα, από παιδί, ήταν να έχω την άδεια του χρόνου για να ομολογήσω ότι λατρεύω κάποιον, ότι ανήκω στα κύτταρά του. Θυμάμαι ότι έλεγα μικρότερη: «Είμαι τρεις μήνες με αυτό τον νεαρό; Πω πω, Παναγία μου, μέχρι τα τρία χρόνια δεν θα μπορέσω!». Συνήθως βαριόμουν ή έφευγα. Γιατί ο χρόνος σού επιτρέπει να δώσεις το παράσημο στον εαυτό σου ότι το πέτυχες. Η μητρότητα δεν υπήρχε καν στο μυαλό μου. Δεν πληρούσα τις βιολογικές προϋποθέσεις της γυναίκας. Αδιαθετούσα μια φορά στα τέσσερα χρόνια. Τη μισή μου ζωή την έζησα ως χορεύτρια. Δεν προλάβαινα να ονειρευτώ κάτι για την Πέμπτη, έπρεπε να τα βγάλω πέρα με το μπαλέτο μου την Τετάρτη. Ήμουν 21 χρόνων και το σώμα μου αρνιόταν να γίνει γυναικείο. Οι διατροφικές διαταραχές και ο χορός, εννοείται, μου τα προκάλεσαν αυτά. Σαν να μην πέρασα ποτέ εφηβεία. Ήμουν συνέχεια παιδί. Τώρα νιώθω γυναίκα.
Πιστεύεις ότι σε μια μακροχρόνια ιστορία αγάπης ο έρωτας και ο πόλεμος μπορεί να συνυπάρξουν;
Απόλυτα. Και δεν το φοβάμαι καθόλου. Μια σχέση που χαρακτηρίζεται μοναδική δεν έχει συμβιβασμούς αλλά κορυφώσεις και γκρεμοτσακίσματα, είναι σαν ενεργό ηφαίστειο. Αν μπορέσουμε να παρατηρήσουμε τον εαυτό μας μέσα στη σχέση, θα δούμε ότι υπάρχουν στιγμές απόλυτης ηδονής, ευχαρίστησης, συγκίνησης και επικοινωνίας με το ταίρι μας, αλλά και στιγμές φρίκης, πόνου, αντιπαράθεσης και παρεξήγησης. Τότε οφείλουμε να αποδεχτούμε ότι και ο σύντροφός μας θα μας λατρέψει τη μια στιγμή και την άλλη έχει δικαίωμα να μας περιφρονήσει, να μας σιχαθεί. Αυτό είναι γενναίο και σημαίνει ότι δεχόμαστε να αφανιστούμε για τον άνθρωπο που ονειρευόμαστε να πεθάνουμε μαζί. Γιατί αν πραγματικά θες να υπάρχεις σε μια ζωντανή σχέση που να κρατήσει για πάντα, υπογράφεις με τον θεό του Έρωτα συμβόλαιο αφανισμού της ύπαρξής σου.
Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί στα περίπτερα!
Διαβάστε επίσης: Έλενα Τοπαλίδου: «Ήμουν άνθρωπος που φοβόμουν να διεκδικήσω κάτι. Τώρα πιστεύω στο μυαλό και στην ψυχή μου αλλιώς»
