Η παραδοσιακή τέχνη της υφαντικής

Στο Μοναστηράκι Σιντικής Σερρών ένας νέος αποφάσισε να αφιερώσει την ζωή του στην παραδοσιακή τέχνη της υφαντικής.

Το δύσκολο εγχείρημα της επιστροφής στο παρελθόν παρουσιάζει ο δημοσιογράφος της ΕΡΤ Βασίλης Αναστασιάδης.

Κοντά στην λίμνη Κερκίνη ακούγεται ο ρυθμικός ήχος ενός ξύλινου αργαλειού που απαιτεί την μέγιστη προσοχή του χειριστή, ο οποίος ακολουθεί από το χαρτί τα παλιά σχέδια, σπρώχνοντας την σαΐτα με το νήμα ανάμεσα στο περασμένο σε ρολό στημόνι.  

Μόνο ένα πέπλο αντίστοιχο με εκείνο που ύφαινε η Πηνελόπη μπορεί να συγκριθεί με τα χειροποίητα τεχνουργήματα του Σαράντη Νικηφορίδη.

Όπως λέει ο νεαρός υφαντουργός επέλεξε να μείνει στον τόπο του και να ζωντανέψει μια πανάρχαια τέχνη με το εργαστήρι παραδοσιακών φορεσιών που δημιούργησε.  

Αρχικά δραστηριοποιήθηκε με πολιτιστικούς συλλόγους και την ενδυματολογία, κάτι που τον συνάρπασε και αποφάσισε να δώσει τον χρόνο του σε μια εργασία η οποία απαιτεί υπομονή και επιμονή. Ανέμες και αδράχτια από άλλες εποχές, που παραπέμπουν σε ομηρικές διηγήσεις και φτάνουν έως την σύγχρονη Ελλάδα, χωρίς να έχουν αλλάξει στην όψη και στην χρήση, αποτελούν τα εργαλεία για την δημιουργία μιας πραγματικά παραδοσιακής φορεσιάς ή ενός υφαντού.  

«Με τα νήματα μπορεί να δημιουργηθούν έργα τέχνης, επηρεαζόμενα από την ομορφιά της ελληνικής ενδυματολογίας και λαογραφίας, των αρχών του περασμένου αιώνα». Για τον κ. Νικηφορίδη η φορεσιά δεν είναι απλώς χρηστική, έχει την σημειολογία της, χαρακτηρίζεται από κοινωνικο-οικονομικές συνθήκες αντιπροσωπευτικές του τόπου και των ανθρώπων.

Ασχολούμενος με τον χώρο του πολιτισμού, έχει εδραιώσει συνεργασίες με πολιτιστικούς φορείς και την ομογένεια στο εξωτερικό, γεγονός που τον κάνει να  αισιοδοξεί για το μέλλον της επιχείρησης του που ξεκινά με την νέα χρονιά.  

Όπως λέει η παλιά τέχνη και τεχνική καθίσταται σύγχρονη και αυτό φαίνεται από την στροφή των νέων προς τις παραδοσιακές αξίες και τα μέσα με τα οποία αυτές αποτυπώνονται.

Όλοι οι σύλλογοι ζητούν για τα βεστιάριά τους φορεσιές οι οποίες να ανταποκρίνονται στις αυθεντικές που πλησιάζουν στις πρωτότυπες παλαιότερων εποχών. Μια προσπάθεια που αξίζει να έχει την στήριξη των φορέων του πολιτισμού.

Η επιστροφή στις ακλόνητες ρίζες του ελληνισμού δεν είναι κάτι καινούργιο. Κάθε φορά που η κοινωνία αντιμετωπίζει κρίσεις και επιβουλές ανακαλύπτει ξανά τους πυλώνες της υπάρξεως της, την γλώσσα, τον πολιτισμό, το παρελθόν της.

Το ίδιο ισχύει διαχρονικά σε όλες τις κοινωνίες. Η αδυναμία της να επιστρέψει το δικό της παρελθόν, διότι αυτό ήταν δανεικό από την Ελλάδα, οδήγησε την ρωμαϊκή αυτοκρατορία στην διάλυσή της. Η ανάγκη των βυζαντινών να διασωθούν από εσωτερικούς και εξωτερικούς εχθρούς τους οδήγησε στην Ελλάδα, πλήν με μεγάλη καθυστέρηση, ενώ ο διεθνισμός απεδείχθη ανίκανος να προστατεύσει την κομμουνιστική Ρωσία από την γερμανική προέλαση και χρειάστηκε να επανεφεύρει την έννοια της πατρίδος, για να κινητοποιήσει τον λαό.