Η Στέλλα της «Διάφανης Αγάπης» συστήνεται στο okmag! «Με καθησυχάζει η ιδέα ότι κάποιος με προσέχει»

Γεμάτη ενέργεια και λαχτάρα να ζήσει όσα θα φέρει το νέο μονοπάτι που ακολούθησε, αυτό της υποκριτικής, η Θεόβη Στύλλου μας συστήνεται για πρώτη φορά τηλεοπτικά μέσα από τη σειρά «Διάφανη Αγάπη» του Alpha. Η νεαρή ηθοποιός ενσαρκώνει τη Στέλλα, την αστυνομικό, μέλος της πρωταγωνιστικής ομάδας και ερωμένη του Στέφανου ο οποίος δολοφονήθηκε και παγιδεύτηκε ως πνεύμα ανάμεσα σε δύο κόσμους. Οι αντιθέσεις είναι αυτές που χαρακτηρίζουν τους ήρωες της σειράς, αλλά και οι αποφάσεις που παίρνουν ή όχι.

Η Θεόβη είχε επίσης να πάρει μια σημαντική απόφαση στη ζωή της, να αφήσει τη Νομική για να ακολουθήσει με τόλμη αυτό που της όριζε η καρδιά της, την υποκριτική.

Μίλησε στο okmag για αυτή την απόφαση που ήρθε μέσα από διάφορες διεργασίες και ερεθίσματα, τις εξελίξεις στον ρόλο της Στέλλας, αλλά και για μεταφυσικές ανησυχίες.

Το όνομά σου είναι τόσο ασυνήθιστο! Ήταν της γιαγιάς σου;

Είναι των δύο γιαγιάδων μου. Το όνομά μου είναι Θεοδώρα – Βικτωρία. Είναι ένα ψέμα! Μια συνένωση! Από μικρή με φώναζαν Θεόβη.

Πού μεγάλωσες;

Γεννήθηκα στην Κοζάνη και έζησα εκεί μέχρι τα 18 μου χρόνια. Και έπειτα κατέβηκα Αθήνα για να σπουδάσω Νομική.

Έχεις άλλα αδέλφια.

Όχι.

«Δεν ήταν διαπραγματεύσιμο στο μυαλό μου ότι θα κάνω κάτι άλλο πέρα από τη Νομική».

Στο σχολείο συμμετείχες σε παραστάσεις;

Δεν έπαιρνα μέρος. Δεν ήμουν στη θεατρική ομάδα του σχολείο μου. Νομίζω δεν είχα πάει να δω και παραστάσεις. Δεν έβλεπα θέατρο στην Κοζάνη. Έβλεπα στην Αθήνα μια στο τόσο αν κατέβαινα με τους γονείς μου για τριήμερο. Ενώ ας πούμε έκανα πιάνο από μικρή και συμμετείχα στις παραστάσεις του Ωδείου μου και συμμετείχα στην παιδική χορωδία μέχρι μια ηλικία, δεν είχα εκδηλώσει ποτέ την επιθυμία να γίνω ηθοποιός. Δεν μου περνούσε καν από το μυαλό. Δεν ήταν διαπραγματεύσιμο στο μυαλό μου ότι θα κάνω κάτι άλλο πέρα από τη Νομική.

Από τη Νομική στην υποκριτική

Η Νομική ήταν ένα όνειρό σου ή μια επιλογή επειδή ήσουν καλή μαθήτρια;

Στο σχολείο ήμουν πάντα η απουσιολόγος. Δεν ήξερα ποτέ τι ήθελα να γίνω, γιατί δεν μου άρεσε ποτέ κάτι πάρα πολύ.

Οι γονείς σου έχουν σχέση με το επάγγελμα αυτό;

Η μητέρα μου είναι δικηγόρος. Οπότε ήταν λίγο πιο εύκολο να το φανταστώ. Είχα αποφασίσει ότι θα πάω στη Νομική από την Α’ Λυκείου γιατί δεν μου άρεσε κάτι άλλο ιδιαίτερα. Συζητώντας με πολύ κόσμο είχα καταλήξει στο ότι οτιδήποτε θελήσω να κάνω μετά, δεν είναι κακό να κάνω τη Νομική.

Και το έκανες.

Μετά τη Νομική έφυγα για μεταπτυχιακό στο Λονδίνο πάνω στην πνευματική ιδιοκτησία. Στο μεταπτυχιακό συνειδητοποίησα ότι δεν με γεμίζει πολύ η Νομική, ούτε και το μεταπτυχιακό που επέλεξα που ήταν ό,τι κοντινότερο μπορεί να υπάρξει ανάμεσα στη Νομική και τον καλλιτεχνικό χώρο.

Μέσω κάποιων πιο καλλιτεχνικών κύκλων που άρχισα να συναναστρέφομαι κατάφερα να πω πρώτα σε εμένα ότι δεν με καλύπτει το να γίνω δικηγόρος και δεν θα με κάνει ευτυχισμένη. Θα ψάξω να βρω κάτι άλλο.

Αρχικά σκέφτηκες να σπουδάσεις σκηνοθεσία.

Σκέφτηκα, τι μου αρέσει αυτή την περίοδο; Βλέπω πάρα πολλές ταινίες και έχω πάθει πλάκα με τις ταινίες του Αγγελόπουλου. Θα γίνω σκηνοθέτης! Ήταν τόσο παιδικό. Ήθελα να σπουδάσω στη σχολή Σταυράκου. Στην προσπάθειά μου να κάνω αυτό, οδηγήθηκα κάπου αλλού. Δεν είχα σκεφτεί ποτέ σοβαρά να δώσω σε δραματική και ένιωθα σαν να μην είναι για εμένα.

Πώς ακριβώς οδηγήθηκες στην υποκριτική.

Γύρισα από το Λονδίνο, έδωσα για την άδεια, ορκίστηκα και δούλεψα τρία χρόνια ως δικηγόρος ενόσω σπούδαζα υποκριτική. Δούλευα το πρωί ως δικηγόρος σε οργανισμούς προστασίας πνευματικών δικαιωμάτων και το μεσημέρι πήγαινα στη σχολή θεάτρου «Δήλος».

Εντελώς τυχαία άρχισα να κάνω μαθήματα υποκριτικής γιατί μια γνωστή μου έκανε μαθήματα για προσωπική της τέρψη και επειδή έφυγε η φίλη της που έκαναν μαζί, άνοιξε η θέση. Δεν είχα σκοπό να δώσω, αλλά για να δω πως είναι. Γιατί είχα κατά νου ότι μετά ως σκηνοθέτρια θα συναναστρέφομαι ηθοποιούς. Έπειτα άρχισε κάτι να μου συμβαίνει που δεν είχα καταλάβει.

Είχες τότε κάποιον άνθρωπο στο περιβάλλον σου να σε καθοδηγήσει;

Οι γνωριμίες μου ήταν στο κομμάτι της μουσικής. Δεν είχα γνωστούς στον καλλιτεχνικό χώρο. Οπότε στη δραματική πήγα διερευνητικά και χωρίς πρόθεση να γίνω ηθοποιός. Δεν είχε φύγει ακόμα από το μυαλό μου ότι θα το κάνω σαν χόμπι. Νομίζω ήταν σαν άμυνα, γιατί είναι δύσκολο να αποδεχτείς το γεγονός ότι μπορεί και να μην πετύχει αυτό που θες να κάνεις. Είναι πολύ βίαιο να θες να κάνεις κάτι πάρα πολύ, να θες να γίνεις ηθοποιός και να συνειδητοποιείς ότι μπορεί και να μην το εξασκήσεις ποτέ αυτό το επάγγελμα, εκτός αν το κάνεις με τους δικούς σου πόρους. Είναι σκληρός χώρος. Αυτό άρχισε να αλλάζει στο τρίτο έτος, λίγο πριν από από τις πτυχιακές εξετάσεις. Επειδή τότε έτυχε να λήγει η σύμβαση που είχα με το γραφείο στο οποίο δούλευα, αποφάσισα να μην την ανανεώσω, να αφεθώ στην υποκριτική και να δω αν θα με βγάλει κάπου. Κι αν δεν με βγάλει να το αφαιρέσω από το μυαλό μου και να ξαναγίνω δικηγόρος.

Πότε τελείωσες τη σχολή υποκριτικής;

Το 2022.

Έπεσες σε δύσκολη περίοδο όσο φοιτούσες στη σχολή. Είχαμε πανδημία.

Όσο ήμουν στη σχολή ήταν δύσκολο γι΄ αυτό και δεν σκεφτόμουν να το κάνω επαγγελματικά. Γιατί δεν έβλεπα να σέβονται τους καλλιτέχνες. Μέσα στην πανδημία ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα να την παρατήσω τη σχολή και ότι δεν έχει νόημα. Σκεφτόμουν να ασχοληθώ με αυτό που σπούδασα πολλά περισσότερα χρόνια και το οποίο μου έδινε ήδη δουλειά. Είχα την πολυτέλεια και το προνόμιο παρά την κούραση της καθημερινής δουλειάς το πρωί και της σχολής μέχρι αργά το βράδυ, ότι είχα μια δουλειά που μπορούσα να συντηρηθώ και να πληρώσω τη σχολή μου. Οπότε μέσα στην πανδημία δεν σταμάτησα ποτέ να δουλεύω και σκεφτόμουν ότι δεν πειράζει και να μην γίνω ηθοποιός γιατί έχω ήδη μια δουλειά που είναι μια χαρά και τα καταφέρνω και θα γίνει και καλύτερη. Δεν ήταν οι συνθήκες κατάλληλες να πεις ότι θα κυνηγήσω τα όνειρά μου. Ο δρόμος φαινόταν πάρα πολύ δύσκολος.

«Οι γονείς μου έχουν κάνει μια υπέρβαση»

Οι γονείς σου πώς το πήραν ότι άφησες τα νομικά για την υποκριτική.

Όταν τελείωσε η σύμβαση μου στο γραφείο και αποφάσισα να δοκιμάσω για κάποιο χρονικό διάστημα την τύχη μου, είχα επίσης το προνόμιο να το συζητήσω με τους γονείς μου και να μου πουν ότι για ένα διάστημα θα με στηρίξουν. Οι γονείς μου έχουν κάνει μια υπέρβαση. Είναι και οι δύο ελεύθεροι επαγγελματίες. Είπαν θα σε υποστηρίξουμε και αν δεν σου βγει πιστεύουμε ότι θα πάρεις τη σωστή απόφαση για εσένα. Είχα πάλι το προνόμιο να με στηρίξει κάποιος.

Στην αρχή ετοιμαζόμουν στα κρυφά να δώσω εξετάσεις. Δεν τους το είχα πει. Το είχα πάρει πολύ επαναστατικά ότι τώρα θα κάνω επιτέλους αυτό που θέλω και δεν θα με σταματήσει κανένας, γιατί δούλευα. Οπότε δεν θα μου πλήρωναν οι γονείς μου τη σχολή. Ήρθε στην αρχή ένα πρώτο σοκ “Το παιδί μας θέλει να σπουδάσει υποκριτική, Παναγία μου!”. Μετά ήρθε από εμένα η πληροφορία με πυροσβεστικό τρόπο, ότι θα το κάνω στον ελεύθερό μου χρόνο και δεν έρχεται σε σύγκρουση με τη δουλειά μου, ότι θα το κάνω ως χόμπι. Τους το έφερα πολύ ομαλά. Αλλά κι εκείνοι μάλλον στην πορεία είδαν ίσως ότι μπορώ να το κάνω.

Η «Διάφανη Αγάπη», η Στέλλα και οι εξελίξεις

Άρα η «Διάφανη αγάπη» είναι η πρώτη σου τηλεοπτική δουλειά;

Ναι!

Δοκιμάστηκες μόνο για αυτό τον ρόλο;

Δοκιμάστηκα μόνο για αυτό τον ρόλο. Έκανα αρκετά κάστινγκ. Και προσωπικές συναντήσεις με τον σκηνοθέτη για να δει ποια είμαι και μετά με κάποιους βασικούς πρωταγωνιστές που φαντάζομαι έπρεπε κάπως να ταιριάζουμε μεταξύ μας. Από τις πρώτες μας συναντήσεις ως αστυνομική ομάδα είχα την αίσθηση ότι γνωριζόμαστε ήδη. Δεν ένιωσα ξένη. Ένιωσα πάρα πολύ άνετα και ότι με σέβονται.

«Η Στέλλα έχει έναν κώδικα ηθικής που μπορεί να μην είναι ηθικός για όλους»

Ποια στοιχεία του χαρακτήρα της Στέλλας σου αρέσουν;

Μου αρέσει που είναι πάρα πολύ ντόμπρα. Δεν θα κρυφτεί πίσω από λόγια. Έχει έναν ευθύ τρόπο που προσεγγίζει τα πράγματα. Η Στέλλα έχει έναν κώδικα ηθικής που μπορεί να μην είναι ηθικός για όλους. Μου αρέσει ότι όταν πιστεύει κάποιον άνθρωπο, τον πιστεύει μέχρι τέλους. Υπάρχει ένα δόσιμο. Μου αρέσει επίσης που είναι λίγο αντράκι. Που είναι πιο σκληρή από ότι αν δούλευε σε άλλο επαγγελματικό χώρο.

Όμως είδαμε να έχει κάποια μυστικά και να συμβαίνουν ύποπτες συναντήσεις.

Συμβαίνουν. Όλα θα τα μάθετε. Τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται.

Για κανέναν δεν μπορείς να είσαι σίγουρος.

Κι αυτοί που νομίζεις για παλιοχαρακτήρες, ξαφνικά εμφανίζονται ως ψυχούλες τελικά.

Ποιος θα βοηθήσει περισσότερο να εξιχνιαστεί αυτή η υπόθεση από την ομάδα;

Από την ομάδα γίνεται τελείως συνεργατικά. Οι αστυνομικοί δουλεύουν σαν σμήνος πουλιών, σαν ένα σώμα. Παρόλο που έχει διαφορετικές προσωπικότητες και προσεγγίζουν τα πράγματα διαφορετικά. Όλοι οι χαρακτήρες έχουν τον δικό τους κώδικα ηθικής που σε κάποια κομμάτια συγκλίνει με των υπολοίπων και σε κάποια όχι. Νομίζω πως αυτές που κινούν τη δράση είναι η Άννα και λόγω της θέσης της ως εισαγγελέας και η Φωτεινή, η οποία είναι ο δίαυλος επικοινωνίας ζωντανών και νεκρών.

Την Άννα θα τη βοηθήσει η Στέλλα; Γιατί είναι αντίζηλες.

Αυτές οι δύο γυναίκες από εκεί που ξεκινούν με αυτούς τους πολύ στερεοτυπικούς ρόλους της συζύγου και της ερωμένης -οπότε αυτομάτως υπάρχει μια πρώτη έχθρα και ένας ανταγωνισμός- θα αναπτύξουν έναν πολύ ιδιαίτερο δεσμό μεταξύ τους. Θα βοηθήσουν πολύ η μία την άλλη. Είναι πολύ πιο κοντά από όσο νομίζουν στην αρχή της ιστορίας. Και τις δύο τις κινεί ότι θέλουν να μάθουν την αλήθεια.

Πιο μπλεγμένος ποιος θα βρεθεί;

Ε τώρα… (Γέλια!)

Το μεταφυσικό και ο φόβος του θανάτου

Στην υπόθεση έχουμε την περίπτωση μιας παγιδευμένης ψυχής. Στο μεταφυσικό πιστεύεις;

Μικρή πίστευα πάρα πολύ. Όλη μου η παιδική και εφηβική ηλικία ήταν με τέτοια λογοτεχνία: φαντάσματα, νεκροί, βρικόλακες, λυκάνθρωποι, μάγισσες, δράκοι. Μετά σταμάτησα να το πιστεύω. Τα διαβάσματα που είχα στην μετέπειτα ζωή μου μού υποδείκνυαν ότι ο λόγος που έχω μια ροπή προς το μεταφυσικό είναι γιατί νιώθω ότι κοινωνικά δεν μπορώ να αλλάξω τίποτα, άρα κατασκευάζω έναν φανταστικό κόσμο στον οποίο μπορώ να κάνω εγώ ό,τι θέλω. Τώρα τελευταία έχει αρχίσει να με αγγίζει κάτι όχι αμιγώς θρησκευτικό, αλλά με συγκινεί η ιδέα ότι ο άνθρωπος έχει ανάγκη να πιστέψει στον Θεό, στις ψυχές που μπορεί και να μην φεύγουν τελικά. Όχι η θρησκεία ως πρακτική απαραίτητα, αλλά αυτό που κάνει τον άνθρωπο να θέλει να νιώσει λιγότερο μόνος.

Πιστεύεις ότι πεθαίνει το σώμα, αλλά όχι η ψυχή;

Μάλλον γινόμαστε ό,τι ήμασταν και πριν. Αλλά η ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει σε κάτι ανώτερο, κάπως με συγκινεί, την καταλαβαίνω και τη νιώθω κι εγώ. Είναι ανακουφιστικό να πιστεύεις ότι υπάρχει πάντα κάποιος να σε βοηθήσει ή να σε ακούσει.

Σου έχει συμβεί ποτέ κάτι παράξενο που να μην μπορείς να δώσεις εξήγηση;

Κάποιες φορές που οδηγώ στο κέντρο της Αθήνας, σε δρόμους που ξέρω ότι έχω προτεραιότητα και ο άλλος έχει STOP, έχει τύχει πολλές φορές, σαν από διαίσθηση να έχω κόψει ταχύτητα και πάντα κάποιος περνάει το STOP και αν έτρεχα κι εγώ με την ταχύτητα που θα πήγαινα υπό νορμάλ συνθήκες, θα είχαμε τρακάρει και σίγουρα άσχημα. Σε αυτό υπάρχει μια διαίσθηση που δεν μπορώ να τη χαρακτηρίσω ρεαλιστικά, ούτε και μεταφυσικά θέλω, αλλά σαν να έχω πιο «ανοιχτές κεραίες» εκείνη τη στιγμή. Σαν να έχω έναν φύλακα άγγελο. Νομίζω στην οδήγηση το έχω νιώσει περισσότερο. Εκείνη τη στιγμή έχω εγώ την ανάγκη να νιώσω ότι δεν ήταν τυχαίο ότι απετράπει. Με καθησυχάζει η ιδέα ότι κάποιος με προσέχει.

«Δεν μου αρέσει η σκέψη του θανάτου»

Τον θάνατο τον φοβάσαι;

Με καλύπτει πλήρως αυτό που έχει πει ο Γούντι Άλεν. «Δεν φοβάμαι τον θάνατο, αλλά δεν θέλω να είμαι εκεί όταν συμβεί». Με φοβίζει, εντάξει. Όταν είναι σε νεαρή ηλικία με τρομάζει πολύ. Δεν μου αρέσει η σκέψη του θανάτου.

Έχει τύχει να διαχειριστείς απώλεια κάποιου κοντινού σου ανθρώπου.

Είχα αρκετούς θείους και θείες που έχουν φύγει σχετικά νέοι, από τροχαίο, από καρκίνο. Ακόμα και αν δεν τις διαχειρίστηκα εγώ άμεσα, υπήρχαν κάπως σαν συλλογικό πένθος στην οικογένεια. Και οι παππούδες που έχουν φύγει. Η μια μου γιαγιά πέθανε 47 ετών. Πολύ νέα. Λίγο αφότου γεννήθηκα. Όλο αυτό κάτι φέρει στην οικογένειά μου.

Θα ήθελες να μπορείς να έχεις επικοινωνία με κάποιο από αυτά τα πρόσωπα;

Θα ήθελα πιο πολύ με τη γιαγιά μου που δεν τη γνώρισα. Και ίσως και με τον αγαπημένο μου παππού που με μεγάλωσε. Θα ήθελα κάπως να τους μιλήσω. Πήγα φέτος στο νεκροταφείο στην Κοζάνη – ίσως φταίει κάπως και η σειρά σε αυτό – επειδή έχουν περάσει χρόνια από τον θάνατο του παππού και της γιαγιάς, τα οστά έχουν μεταφερθεί στο οστεοφυλάκιο. Μπαίνω, αλλά δεν ξέρω πού βρίσκονται και είναι τεράστιο. Εμπιστεύτηκα τις αισθήσεις μου. Δεν τριγύρισα πολύ. Κάπως με την άκρη του ματιού μου, κάτι με σταμάτησε και είδα το κουτί που ήταν και «κρυμμένο».

Σαν ιδανική συνθήκη στην επόμενη πενταετία τι θα ήθελες να πετύχεις; Κάποιες συνεργασίες που θα ήθελες να κάνεις;

Αυτό που μου αρέσει πολύ και θα το ήθελα είναι ο κινηματογράφος. Δεν έχω κάτι συγκεκριμένο ως πλάνο. Θα ήθελα σε οτιδήποτε προκύψει να υπάρχει μια πρόκληση. Να είναι λίγο διαφορετικό από το προηγούμενο. Είτε σε ένταση, είτε σε διάρκεια. Δεν είναι ότι έχω συγκεκριμένους στόχους. Με οποιονδήποτε συνεργαστείς νομίζω ότι έχεις να κερδίσεις πράγματα. Με αυτούς που έχω στο μυαλό μου σαν ιδανική συνεργασία δεν θα ήθελα να την κάνω γιατί είναι τόσο ψηλά που μπορεί η πραγματικότητα να τη χαλάσει αυτή τη φαντασίωση. Δηλαδή υποθετικά αν εγώ τρελαίνομαι για τον Χίτσκοκ γιατί να τον γνώριζα; Μπορεί να ήταν απαίσιος. Μπορεί να έκανε κακόγουστα αστεία.

Φωτογραφίες: Karol Jarek, Alpha

Διαβάστε επίσης: Μάρκος Παπαδοκωνσταντάκης: 8 πράγματα που δεν γνωρίζαμε για τον «Στέφανο» στη Διάφανη Αγάπη