Κώστας Χαρδαβέλλας: Η σπάνια φωτογραφία από την παιδική του ηλικία που έφτασε στα χέρια της Μαρίας Παναγοπούλου

Μια φωτογραφία που αγνοούσαν έφτασε στα χέρια της Μαρίας Παναγοπούλου και του γιου της Κωνσταντίνου. Απεικονίζει τον αείμνηστο Κώστα Χαρδαβέλλα στα χρόνια που πήγαινε σχολείο στην Κοζάνη, να βρίσκεται σε ένα παιδικό πάρτι.

Η Μαρία Παναγοπούλου τη συνόδευσε με σκέψεις, εικόνες και καταστάσεις από τα παιδικά του χρόνια.

Η Μαρία Παναγοπούλου περιγράφει όσα βίωσε ο Κώστας Χαρδαβέλλας στα παιδικά του χρόνια

«Ο Κώστας έχασε και τους δύο γονείς του προτού ακόμη πάει στο σχολείο και τον μεγάλωσε ο δεύτερος σύντροφος της μητέρας του, που δεν γέννησε ποτέ δικά του παιδιά. Έλληνας από την Οδησσό, με σπάνια ανατροφή, ήθος και ευγένεια, “ο μπαμπάς Βάνιας”, όπως τον αποκαλούσε, αγάπησε τον Κώστα άνευ ορίων και δεν θέλησε ποτέ να τον υιοθετήσει επισήμως, για να μην του αλλάξει το επίθετο του φυσικού του πατέρα!

Ο Κώστας μεγαλώνοντας τον ευγνωμονούσε γι’ αυτό, όμως στα παιδικά και εφηβικά του χρόνια ήταν ένα πρόσθετο βάρος το γεγονός ότι είχε άλλο επώνυμο από τον “δεύτερο μπαμπά” του. Αισθανόταν μειονεκτικά απέναντι στα αλλά παιδιά (τότε δεν ήταν κάτι συνηθισμένο να φέρεις άλλο επίθετο από του κηδεμόνα σου) και το ότι αναγκαζόταν να αλλάζει συνεχώς πόλεις, σχολεία και φίλους, λόγω της δουλειάς του πατριού του, επιδείνωνε την κατάσταση. Το αίσθημα της διαφορετικότητας βάραινε αφόρητα και από την απουσία μάνας (άγνωστη έννοια ακόμη η μονογονεϊκη οικογένεια) κι έτσι, όπως πάντα μου έλεγε όταν άκουγε τη Χαρούλα να τραγουδάει “τι θέλω εγώ με τόση αγάπη γύρω;”, ο ίδιος ένιωθε πως δεν ταίριαζε πουθενά. Άλλοτε γιατί οι άλλοι τον έκαναν να νιώθει έτσι μα κυρίως γιατί κουβαλούσε μέσα του “τον πόνο της ερημιάς”.

Κώστας Χαρδαβέλλας: Στον μυστικό του παράδεισο το 40ήμερο μνημόσυνο του

Αντιλαμβάνεστε λοιπόν πόσο πολύ συγκινήθηκα σήμερα, όταν έλαβα αυτή τη φωτογραφία (από έναν άνθρωπο που πήγαιναν στο ίδιο σχολείο στην Κοζάνη) και είδα το ψηλό, αδύνατο μελαγχολικό αγοράκι να στέκεται λίγο πιο πίσω γιατί “δεν ταίριαζε πουθενά”.

Επειδή ωστόσο για τον Κώστα το ποτήρι της ζωής ήταν πάντα, πάντα όμως, μισογεμάτο, πίστευε ακράδαντα ότι αυτό ακριβώς ήταν που του έδωσε ώθηση, δύναμη και πείσμα να τα καταφέρει!. Αυτό ήταν που τον έκανε να εκτιμά “την αγάπη του κόσμου” και όταν πια την κατέκτησε να φροντίζει να τη διατηρεί και να μη την προδίδει ποτέ… Μέχρι το τέλος!

ΥΓ Κύριε Kostis Schizakis ο γιος μας κι εγώ είμαστε ευγνώμονες για το ανεκτίμητο δώρο σας.