Επικοινωνιακή, δραστήρια, εύστροφη, ανήσυχη, με πείσμα, η Λήδα Φόστερ έχει τις «υπερδυνάμεις» της νιότης να την οδηγούν να κάνει πράξεις τα όνειρά της χωρίς εκπτώσεις.
Γιόρτασε πριν από λίγες ημέρες τα 22 της χρόνια παρουσιάζοντας στο γενέθλιο πάρτι της το πρώτο της τραγούδι, Broken Paradise.
Με αφορμή αυτό το τραγούδι, τη συνάντησα στο αγαπημένο της καφέ στα Εξάρχεια όπου συνοδευόταν σκύλο της που φωνάζει «Χρηστάρα». Μοιράστηκε μαζί μας την ιστορία του Broken Paradise, πώς σκέφτεται το καλλιτεχνικό της μέλλον, τις σκέψεις της για την περίοδο που έζησε στην Αμερική κοντά στον μπαμπά της, αλλά και το bullying που υπέστη σε σχολικό περιβάλλον.
Το Broken Paradise και όσα έρχονται μετά
Broken Paradise ονομάζεις το πρώτο σου τραγούδι. Τι σου έδωσε έμπνευση για τους στίχους και ποιοι ήταν οι άνθρωποι που σε βοήθησαν σε αυτό.
Το ηχογράφησα στη Νέα Υόρκη με τον κιθαρίστα της Alicia Keys, Χανάν Ρούμπινστιν που έχει στούντιο εκεί. Έψαξα να βρω παραγωγούς που να ενδιαφέρονται για τη μουσική μου. Πολλοί που έστειλα, λόγω των δισκογραφικών λένε: «πολύ ωραία τα τραγούδια της, αλλά θα πρέπει να αλλάξει κάποια λόγια» ή «να τραγουδήσει κι άλλων τα τραγούδια», «να της δώσουμε εμείς τι θα τραγουδήσει». Εγώ δεν ήθελα.
Γύρισα και έκανα το βιντεoκλίπ στην Κατερίνη με τον Παντελή Βατούμ, από τις Vatoum Productions. Είναι πολύ ταλαντούχα παιδιά με τρομερό μεράκι που θα μετακομίσουν στην Αθήνα τώρα για να έχουν περισσότερες ευκαιρίες.
Το τραγούδι το έγραψα για το πρώτο μου αγόρι, όταν ήμουν 18 ετών. Το βιντεοκλίπ είναι βασισμένο στην αληθινή ιστορία για το τι έγινε και χωρίσαμε. Δεν θέλω να μπω σε πολλές λεπτομέρειες, αλλά είχε πέσει με το μηχανάκι μπροστά από το σπίτι της μάνας μου δύο φορές μέσα σε 5 λεπτά. Η μαμά μου μού λέει «το παιδί είναι επικίνδυνο». Ήμασταν μία εβδομάδα μαζί και θα πηγαίναμε διακοπές σε μιάμιση εβδομάδα. Τον χώρισα. Στεναχωρήθηκα μια μέρα, το ξεπέρασα μετά. Επειδή είχαμε κοινές παρέες, εκείνος όποτε ξαναβρισκόμασταν προσπαθούσε να ξαναρχίσει κάτι. Κι έτσι έγραψα το τραγούδι που λέει: «Δεν με νοιάζει αν με θέλεις».
Έχεις γράψει κι άλλο υλικό που θα ακούσουμε προσεχώς;
Έχω γράψει 1,5 άλμπουμ μέχρι στιγμής.
Άρα έπεται συνέχεια.
Ναι, έχω κι ένα δεύτερο τραγούδι έτοιμο. Ηχογραφήσαμε δύο τραγούδια με τον Χανάν. Ήταν ο μόνος που τα άκουσε και είπε: «Είσαι καταπληκτική, έλα να δουλέψουμε!» και «Πότε μπορείς να έρθεις;». Πήγα και γράψαμε δύο τραγούδια. Κάναμε όλη την ενορχήστρωση μαζί. Αποκτήσαμε πολύ ωραία επαγγελματική σχέση. Ήταν όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Έχει μια στουντιάρα! Το ένα τραγούδι είναι αυτό που κυκλοφόρησε, το Broken Paradise. Το δεύτερο λέγεται Finally και θα βγει αργότερα.
Οι γονείς σου τι σου είπαν όταν άκουσαν το Broken Paradise;
Τους άρεσε πολύ. Ο πατέρας μου πρώτη φορά μου είπε ότι ήταν περήφανος για εμένα και ότι είμαι υπέροχη. Πριν πάω για να ηχογραφήσω με ρωτούσε αν είμαι σίγουρη ότι μπορώ να είμαι επαγγελματίας και του έλεγα «Θα δεις!». Στο στούντιο είδε πόσο αφοσιωμένη ήμουν και πως δεν έκανα πλακίτσες, ήμουν σοβαρή. Όταν γυρίσαμε μου είπε: «Είσαι καταπληκτική, σαν να το κάνεις χρόνια!». «Εντάξει μπορεί να μην το κάνω χρόνια, αλλά έχω δει από εσένα πράγματα και τις ηχογραφήσεις όταν ερχόμουν στο στούντιο ή από τη μαμά όταν κάνει δουλειά. Δηλαδή ξέρω να φέρομαι σε ένα επαγγελματικό περιβάλλον». Και μου απάντησε: «Μπράβο! Είμαι περήφανος για σένα».
Τι επιρροές έχεις στα ακούσματά σου και πού θέλεις να κινηθεί η μουσική σου;
Νομίζω ότι ο τρόπος που γράφω είναι πιο κοντά στη βρετανική ποπ: Αντέλ, Έιμι Γουάινχαουζ, Raye που έχει βγει τώρα και έχει φωνάρα. Ακούω και πολύ αμερικανικό hip hop Tyler the Creator, Kendrick Lamar και Kanye West πιο παλιά.
Θεωρείς ότι στην Ελλάδα υπάρχει αυτός ο χώρος για να εξελιχθείς καλλιτεχνικά;
Όχι. Γνωρίζω ότι δεν έχει κοινό για ξένη μουσική. Υπάρχουν παιδιά που ασχολούνται με ξένο στίχο, αλλά νομίζω οι Έλληνες είμαστε πιο πολύ στο λαϊκό και στο pop με ελληνικό στίχο.
Ελληνικό στίχο θα σε ενδιέφερε να τραγουδήσεις;
Θα με ενδιέφερε, αλλά δεν το έχω. Μου αρέσει πολύ, αλλά δεν ακούγομαι στα ελληνικά. Σαν κάτι παρατράγουδα που πάνε σε shows.
Πώς ξεκινάς να μπεις στη διαδικασία να γράψεις;
Θα πέσω για ύπνο και εκεί που πάει να με πάρει ο ύπνος θα μου “σκάσει” μισό τραγούδι στο μυαλό. Θα πιάσω το κινητό μου θα το ηχογραφήσω. Θα το ακούσω την άλλη μέρα, θα ακούγεται χάλια και θα κάτσω μετά στο πιάνο να το φτιάξω. Αυτό που κυκλοφόρησα τώρα, το έγραψα όλο με τη μία. Άλλα τραγούδια μου παίρνουν εβδομάδες ή μήνες ή κάτι μπορεί να το πιάσω να το τελειώσω μετά από έναν χρόνο. Κάποιες φορές θα βρω ωραία μελωδία και θα γράψω μετά τα λόγια, άλλες φορές πρώτα τους στίχους και θα βρω τι ταιριάζει στη μουσική με βάση αυτό που έχω στο μυαλό μου. Δεν διαβάζω νότες.
Δεν διαβάζεις νότες;
Πήγα σε μουσικό γυμνάσιο. Είχα κάνει Ωδείο παλιά. Θεωρία μουσικής είχα κάνει παλιά, αλλά δεν θυμάμαι πολλά πράγματα. Ακουστικά τα βγάζω και ό,τι θυμάμαι παλιά από το Ωδείο να παίζω απ’ έξω.
Λες ότι ο χώρος αυτός δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Πώς έχεις σκεφτεί το μέλλον σου λοιπόν;
Θα ήθελα να αρχίσω από εδώ και να πάρω εμπειρία από τα lives, που υπάρχουν χώροι να παίξεις. Θα μαζέψω εμπειρίες, θα μαζέψω υλικό από βίντεο για να μπορέσω μετά να τα στείλω…. να με προωθήσει εκεί να κάνω κάποια βήματα.
«Προτιμώ να με αναγνωρίζει επειδή με είδε σε live παρά σε τηλεοπτικό παιχνίδι»
Δεν θα το σκεφτόσουν τα πας σε κάποιο talent show να αποκτήσεις μεγαλύτερη δημοφιλία;
Πρόσφατα μου ζήτησαν να πάω στο The Voice. Δεν νομίζω ότι θα πήγαινα σε τηλεοπτικό παιχνίδι για να μαζέψω κοινό. Γιατί το σκέφτηκα αρκετά. Είναι πιο έμμεσος τρόπος. Εννοώ πιο απρόσωπο, το να σε δουν από την τηλεόραση να τραγουδάς, από το να σε δουν ζωντανά. Προτιμώ να αρχίσω live εμφανίσεις και ας έχει δύο άτομα από κάτω. Να με μαθαίνει το κοινό και να τους μαθαίνω κι εγώ. Αν είναι να με αναγνωρίζει κάποιος προτιμώ να με αναγνωρίζει επειδή με είδε σε live παρά σε τηλεοπτικό παιχνίδι και να τους αναγνωρίζω κι εγώ. Να γνωρίζω πώς με ξέρουν. Να υπάρχει προσωπική επικοινωνία. Το βρίσκω πολύ πιο όμορφο να θυμάμαι τον οποιονδήποτε με άκουσε και μου το είπε, παρά να βγω στην τηλεόραση.
Δεν σου αρέσει ο εύκολος δρόμος.
Όχι. Θέλω σιγά σιγά, βασανιστικά! Και οι δισκογραφικές ζητάνε και εδώ και στο εξωτερικό πόσους followers έχεις στο Instagram. Έχω φίλους μου που έχουν πάει σε talent shows, δεν έχω δει ανταπόκριση, ότι τους ξέρουν ή ότι έχουν δυνατά social media. Έχω φίλη που πήγε σε ένα από αυτά -και πήγε και καλά- και έχει λιγότερους followers από εμένα. Στο live που έκανα τύπωσα μπλουζάκι με το QR code μου με το Instagram και τους είπα «Υποστηρίξτε τους νέους καλλιτέχνες κάντε με follow». Πιο πολλούς followers πήρα!
Στη δική σας γενιά σκέφτεστε πιο σφαιρικά τον τρόπο που θα παρουσιάσετε τον εαυτό σας στο κοινό.
Επειδή οι νέοι καλλιτέχνες πρέπει να τα κάνουν όλα μόνοι τους. Οι δισκογραφικές θέλουν έναν έτοιμο καλλιτέχνη, που έχει ήδη ακόλουθους, που έχει ήδη fan page, που έχει ήδη εικόνα, που έχει ήδη τραγούδια και μετά θα τον πάρουν. Δεν θα πάρουν έναν καλλιτέχνη να του “χτίσουν” κοινό. Παλιά το έκαναν, τους προωθούσαν, τώρα τους έχουν σαν το φυλλαράκι εκεί και τους τραβολογάνε. Το έχω δει και από παιδιά στην ηλικία μου και από μεγαλύτερους καλλιτέχνες εδώ στην Ελλάδα. Δεν θέλω να μπω σε δισκογραφική, τι θα κάνουν για εμένα;
Η μητέρα σου Ματθίλδη Μαγγίρα είναι ηθοποιός και performer και ο πατέρας σου, Αλεξ Φόστερ μουσικός, παίζει σαξόφωνο. Ο καλλιτεχνικός δρόμος ήταν μονόδρομος για εσένα από παιδί;
Μουσικός/ ηθοποιός δήλωνα από παιδάκι. Δεν σκόπευα ποτέ να ακολουθήσω κάτι πιο ακαδημαϊκό. Και να ήθελα, δεν το είχα με το διάβασμα.
Η υποκριτική είναι κάτι που σε ενδιαφέρει;
Ναι! Κάνω πράγματα. Προβλήθηκε τώρα μια ταινία μικρού μήκους που πρωταγωνίστησα, που την κάναμε πέρσι με τίτλο Heal and Prey του Δημήτρη Θωμά Άντζους και συμμετέχει στο Greek International Film Festival και στο Chania Film Festival. Επίσης έκανα δύο διαφημίσεις. Έκανα αίτηση σε γραφείο μοντέλων που έχει και ηθοποιούς και συμμετέχω σε οντισιόν. Μου αρέσει πολύ η υποκριτική.
σ.σ. Στην ταινία Heal and Prey συμμετέχει και η Ματθίλδη Μαγγίρα η οποία απέσπασε το πρώτο της βραβείο για Καλύτερη Ερμηνεία σε Β΄ γυναικείο ρόλο στο Greece International Film Festival.
Φάνηκε και στο music video του Broken Paradise. Όταν είσαι σε ένα καλλιτεχνικό περιβάλλον μοιραία οδηγήσε στο να το ακολουθήσεις κι εσύ;
Οι γονείς μου μού έλεγαν από παιδί να κάνω αυτό που θα με κάνει χαρούμενη. Αλλά εγώ από μικρό παιδί πήγαινα μαζί τους στα θέατρα, στις εκπομπές, στα backstage και με τον πατέρα μου, σε πρόβες σε στούντιο ηχογράφησης. Έχω μεγαλώσει μέσα σε αυτούς τους χώρους οπότε νιώθω πολύ άνετα σε αυτά τα μέρη και από μικρή δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου σε κάτι άλλο. Μέχρι τη Β’ Δημοτικού έλεγα θέλω να είμαι κομμώτρια, αρχαιολόγος και τέτοια. Ωραία θα ήταν, αλλά μετά πήγα μουσικό γυμνάσιο, μετά σε καλλιτεχνικό σχολείο στη Νέα Υόρκη και έμεινα στα καλλιτεχνικά.
Τα χρόνια στη Νέα Υόρκη
Μίλησε μου για την εμπειρία σου στη Νέα Υόρκη.
Στη Νέα Υόρκη πήρα υποτροφία σε ένα πολύ ωραίο σχολείο, με πολύ ωραίο τμήμα θεάτρου. Ήταν σχολείο για παιδιά που ήδη δούλευαν σε καλλιτεχνικά δρώμενα: μουσικοί, χορευτές, ηθοποιοί, τραγουδιστές, αθλητές. Μπορούσαμε να φτιάξουμε μόνοι μας το πρόγραμμά μας, ανάλογα με τις καλλιτεχνικές υποχρεώσεις του ο καθένας. Εκεί δεν έκανα καθόλου μαθήματα για τραγούδι. Γενικά έχω κάνει πολύ λίγα. Έκανα μαθήματα για υποκριτική και σεμινάρια εκτός σχολείου.
Η μετάβαση στο σχολείο στην Αμερική ήταν εύκολη ή έπρεπε κάποια πράγματα να τα σκεφτείς διαφορετικά;
Εκεί που πήγα στο σχολείο είχαν όλα τα παιδιά laptop. Εδώ δεν είχαμε. Για να μιλήσω με τον καθηγητή έπρεπε να στείλω email και δεν ήξερα να στείλω email. Την πρώτη εβδομάδα που πήγα στο σχολείο μάς είπαν να γράψουμε μια έκθεση με double space. Εγώ μετά από κάθε λέξη πάταγα το space δύο φορές! Το πήγα στην καθηγήτρια και μου είπε να κάτσω μετά το μάθημα να μου εξηγήσει 2-3 πράγματα για το πώς γράφουμε ένα αρχείο, πως θα στείλουμε ένα email σε εργοδότη. Είχα να προσαρμοστώ στο τεχνολογικό κομμάτι. Μου πήρε περίπου έναν μήνα για να προσαρμοστώ στο πώς λειτουργούν εκεί. Θυμάμαι μια συμμαθήτριά μου όταν της είπα ότι είμαι από Ελλάδα με ρώτησε αν έχουμε WiFi εδώ! Της λέω «όχι, την αίτηση για το σχολείο την έστειλα με περιστέρι».
«Η μητέρα μου έκλαιγε όταν έφυγα στην Αμερική»
Πώς το αντιμετώπισε η μητέρα σου όταν έφυγες;
Έκλαιγε! Με έπαιρνε τηλέφωνο και μου έλεγε «παιδί μου μού λείπεις». Προσπαθούσε να το κρύψει, αλλά μετά έδινε συνεντεύξεις σε εκπομπές και την έβλεπα που κλαίει. Της έλεγα «γιατί λες ότι είσαι καλά και σε βλέπω να κλαις;». Δύσκολο της ήταν. Εμένα δεν μου ήταν τόσο. Γιατί όσα χρόνια ζούσα μαζί της δεν έβλεπα τον μπαμπά μου τόσο, μετά ζούσα με τον μπαμπά μου, δεν έβλεπα εκείνη. Μου ήταν φυσιολογικό να είμαι με έναν γονιό τη φορά.
Δεν ήταν μόνο η μαμά σου, ήταν η παρέα σου, η γειτονιά σου που άφησες πίσω και ήσουν 15 ετών.
Κι εκεί πάλι γειτονιά μου ήταν. Πάλι ήξερα κάποια παιδιά από την πολυκατοικία και είχα παρέες. Δεν ήταν το ίδιο, ήταν μεγάλη μετάβαση, αλλά δεν είναι ότι έκλαιγα.
Η σχέση με τη μαμά της και το bullying στο σχολείο
Η μητέρα σου μέσα στα χρόνια αναφέρεται πολλές φορές για εσένα στις συνεντεύξεις της. Υπήρχε περίοδος που αυτό να σε ζόρισε;
Με ζόριζαν περισσότερο οι τίτλοι που έβαζαν με βάση αυτά που έλεγε. Να είναι ο τίτλος και η λεζάντα από άλλο σημείο για clickbait που έβγαινε μια αρλούμπα. Αυτό με ζόριζε όταν ήμουν μικρή. Και επίσης, ότι είχαν βρεθεί κάποια στιγμή τα ανήλικα πόδια μου σε ποδολαγνικό site. Το να μιλάει η μαμά μου για εμένα δεν με ζόρισε. Ίσα ίσα όταν ήμουν στην Αμερική και μου έλειπε έβαζα συνεντεύξεις της και performances που έκανε. Είναι διακριτικός άνθρωπος ποτέ δεν με έφερε σε δύσκολη θέση.
Στο σχολείο στην Ελλάδα σε αντιμετώπιζαν διαφορετικά λόγω του ότι η μητέρα σου είναι αναγνωρίσιμη;
Ναι! Στο Δημοτικό ερχόταν να πάρει τους βαθμούς μου και δεν μπορούσα να πάω δίπλα της. Τότε ήταν στη σειρά «Μαρία, η άσχημη» και γινόταν χαμός. Μαζεύονταν όλα τα παιδιά και ήμουν σε μια γωνίτσα και περίμενα. Έλεγα :«Ρε χαζά κάθε μέρα μαζί μου είστε, η μαμά μου είναι, ξεκολλάτε, τι πάθατε;». Μετά στο Γυμνάσιο που είχε γίνει κάτι με κάποιους καθηγητές στο σχολείο και περνούσα δύσκολα, είχε βγει και το είχε πει δημόσια η μητέρα μου.
Είχε πει ότι είχες δεχτεί bullying από καθηγητή σου.
Ναι. Όταν έφυγα από το σχολείο και είχα πάει στην Αμερική, είχε βγει αυτό και μάθαινα από φίλη μου ότι το σχολίασαν οι καθηγητές στην τάξη. Είχα ήδη φύγει οπότε δεν με πείραζε. Από καθηγητές ήταν περισσότερο διαφορετική η αντιμετώπιση, με τα παιδιά μια χαρά ήμασταν.
Συνέβαλε καθόλου αυτό στην απόφασή σου να φύγεις στο εξωτερικό;
Όχι, δεν ήταν αυτός ο λόγος που έφυγα. Ο λόγος που έφυγα ήταν ότι ήμουν στο καλύτερο σχολείο που θα μπορούσα να είμαι εδώ με βάση αυτά που με ενδιαφέρουν, το μουσικό, και ένιωθα ότι δεν έπαιρνα όση γνώση θα ήθελα, δεν μου έδινε τα πράγματα που ήθελα. Δεν ήταν λόγω του bullying. Ήθελα χρόνια να φύγω. Η μαμά μου με συμβούλεψε να κάνω εδώ το Γυμνάσιο και να το δούμε για το Λύκειο. Οπότε ήταν προκαθορισμένο χρόνια.
Έχει τύχει να υπερασπιστείς άτομο που αδικείται ή δέχεται bullying;
Bullying από παιδιά όταν ήμουν εγώ στο σχολείο δεν υπήρχε πολύ. Ήταν σε φυσιολογικό πλαίσιο τα πράγματα που συνέβαιναν. Στην Ελλάδα, μια φορά ένα παιδί με είχε πιάσει από τον λαιμό, με κόλλησε στον τοίχο και με σήκωσε. Εμένα με έπιασε νευρικό γέλιο γιατί με έπνιγε, αυτός ήταν μεγαλύτερος, τρόμαξε το παιδί και με άφησε.
Έχει τύχει να με υπερασπιστούν από bullying. Είχα κάνει καταλάθος spoiler για το Star Wars σε έναν συμμαθητή μου πιο μεγάλο και μπήκε μπροστά η μέχρι σήμερα κολλητή μου φίλη και του είπε «άμα θες να χτυπήσεις τη μικρή, πρέπει να χτυπήσεις εμένα πρώτα». Εγώ δεν έχει τύχει να υπερασπιστώ κάποιον, αν ήμουν μπροστά σε κάτι εννοείται θα επενέβαινα.
Το περιστατικό με τον καθηγητή στο σχολείο πώς σε έκανε να νιώθεις;
Εκεί δεν είχα υπερασπιστεί τον εαυτό μου. Είναι άλλο να δέχεσαι από ένα παιδί επίθεση και άλλο από έναν ενήλικα όταν είσαι παιδί. Και σωματικά εσύ τον κοιτάς τον άλλον από κάτω προς τα πάνω γιατί είναι ένας μεγαλόσωμος άνθρωπος, φοβάσαι. Δεν μπορούσα να κανω κάτι σε αυτή την περίπτωση, το είχα πει στη μητέρα μου. Αυτό είχε ξεκινήσει λόγω της μητέρας μου, γιατί είχε τσακωθεί με τον καθηγητή. Μετά εκείνος το έριχνε σε εμένα και δεν της το έλεγα. Έκανα ότι είμαι άρρωστη για να μην πηγαίνω στο σχολείο όταν είχα μαθήματα μαζί του. Τώρα, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο θα είχα απαντήσει και θα έκλαιγε, δεν θα ήξερε πού να κρυφτεί. Όταν είσαι παιδάκι δεν έχεις αυτή την άνεση να φέρεις αντίρρηση προς τον μεγαλύτερο. Η μητέρα μου είχε μιλήσει με τον διευθυντή και είχε ζητήσει να κάνει γραπτό παράπονο, μετά μαλάκωσαν στο σχολείο και μου ζήτησε συγγνώμη ο καθηγητής και εγώ προσπαθούσα να μην γελάσω. Μετά ο καθηγητής ήταν το αντίθετο, μου έβαζε καλύτερους βαθμούς και είχα τσαντιστεί πιο πολύ. Μπορείς να μου φέρεσαι απλά δίκαια; Αυτό ήθελα!
Όταν πήγα στη Νέα Υόρκη έγινα υπέυθυνη του Gay/ Straight Alliance στο σχολείο. Οποτε ίσως μετά να υπερσπίστηκα διαφορετικά κάποια άτομα από το bullying και από ρατσιστικά θέματα. Είναι άκρως ρατσιστές ακόμα και στη Νέα Υόρκη. Φοβόμουν και δεν είμαι και μαύρη! Περπατούσα και με ακολουθούσαν οι αστυνομικοί με το βλέμμα τους – παιδάκι ήμουν! Μέσα από αυτό το club που κάναμε συζητήσεις και ανακοινώσεις, προσπαθούσαμε να ενημερώσουμε τα παιδιά που ήταν λιγότερο ευαίσθητα προς τη διαφορετικότητα.
Και η μαμά σου είναι πολύ δυναμική το έχεις πάρει από εκείνη;
Ναι νομίζω το έχω πάρει. Δεν ντρέπομαι γενικά. Ο μπαμπάς μου είναι πιο χαμηλών τόνων. Και το άγχος της μαμάς μου έχω πάρει και πολλά.
Σκέφτηκες να μείνεις στην Αμερική ή ήθελες να γυρίσεις πίσω;
Ήθελα πολύ να μείνω, αλλά τελείωσα το σχολείο όταν πρωτοάρχισε ο Covid-19 και είχαν κλείσει όλα. Εμένα ο στόχος μου ήταν να κάνω οντισιόν για θέατρα και άλλα και εκεί είχαν κλείσει όλα. Ήμουν απλά κλεισμένη στο σπίτι. Οπότε λέω δεν πάω πίσω στην Ελλαδίτσα; Ήταν και το Black Lives Matter και γινόταν ένας χαμός. Από τη στιγμή που δεν έδωσα και σε κάποιο πανεπιστήμιο για να μείνω εκεί, γύρισα. Επίσης ήθελα πολύ και να μείνω μόνη μου και οικονομικά εκεί δεν μπορείς να το κάνεις. Είναι πανάκριβη η ζωή, οπότε το έκανα εδώ.
Το γεγονός ότι από μικρή είχες την εμπειρία αυτών των καλλιτεχνικών χώρων, της υποκριτικής και της μουσικής από τους γονείς σου, δεν σε φόβισε βλέποντας τις δυσκολίες που μπορεί να έχουν, όπως το να ψάχνεις συνεχώς για τη νέα σου δουλειά;
Δεν με άγχωσε αυτό. Αυτο που με άγχωνε ήταν το θέμα οργάνωσης, βλέποντας πώς λειτουργεί στην Ελλάδα και πώς στην Αμερική το στούντιο. Εδώ στα τηλεοπτικά στούντιο κάνουν όλοι τις δουλειές όλων. Έξω υπάρχει πχ. ένα άτομο που θα πάρει σε μια στιγμή το καλώδιο από τη σκηνή και μετά δεν θα το ξαναδείς. Έχει ο καθένας τη δουλειά του και δεν επεμβαίνει κανένας σε αυτά που είναι δουλειές άλλων. Εδώ τα πράγματα είναι λίγο πιο χαοτικά. Το θέμα να μην έχω δουλειά δεν με άγχωνε γιατί πάντα θα βρω κάτι να κάνω ακόμα κι αν δεν είναι καλλιτεχνικό απαραίτητα.
Τι δουλειές έχεις κάνει δηλαδή;
Πέρσι το φθινόπωρο έβαφα έπιπλα σε ένα εργαστήρι που κάνει αναπαλαιώσεις. Έχω δουλέψει σεζόν ως πωλήτρια. Είχα προσπαθήσει να δουλέψω ως σερβιτόρα και έσπαγα όλα τα τασάκια, δεν τα κατάφερα. Αυτό μου φαίνεται πολύ πιο δύσκολο από τα καλλιτεχνικά. Έχω δουλέψει ως ξεναγός σε θαλάσσιες εκδρομές για τουρίστες στην Αλόνησσο και είχα βγάλει και δίπλωμα για ταχύπλοο για να μπορώ να οδηγώ. Νιώθω ότι δεν θα μείνω άστεγη. Αν χρειαστεί για να ζήσω, θα ζήσω. Αρκεί να μπορώ να έχω τον χρόνο να ασχολούμαι με τα καλλιτεχνικά μου. Αυτό είναι το μέλημά μου, να έχω χρόνο και για αυτά που με γεμίζουν.
Το μέλλον σου το σκέφτεσαι στην Αμερική ή στην Ελλάδα;
Σκέφτομαι το επαγγελματικό μου μέλλον στην Αμερική και το προσωπικό ανθρώπινο μέλλον μου εδώ. Γιατί εκεί οι άνθρωποι είναι λίγο σπίτι – δουλειά, δουλειά – σπίτι. Κι εδώ πάει να γίνει, αλλά εδώ κρατάνε ακόμα μια ανθρωπιά. Εκεί δεν ανοίγονται οι άνθρωποι, είναι πολύ δύσκολο.
Οπότε τώρα στα άμεσα σχέδιά σου είναι κάποιες live εμφανίσεις;
Ναι! Δεν έχω κλείσει ακόμα κάτι, αλλά ετοιμάζω μπάντα και έχουμε αρχίσει να κάνουμε πρόβες για να κλείσουμε live. Και ετοιμάζω στο κοντινό μέλλον και το δεύτερο μου τραγούδι.
Πες μου 5 τραγούδια που σκέφτεσαι να πεις στο live σου.
Εκτός από το δικό μου, το Broken Paradise, το Toxic της Μπρίτνεϊ Σπίαρς κοντά στην εκδοχή της Μέλανι Μαρτίνεζ, το Don’t worry be happy, το House of the Rising Sun, το Hit the Road Jack.
Φωτογραφίες: Άγγελος Μιχαηλίδης, NDP, Instagram/ lithafoster
Διαβάστε επίσης: Γενέθλια Λήδας Φόστερ: Οι Μπέττυ και Ματθίλδη Μαγγίρα και η σπάνια εμφάνιση του Θανάση Ευθυμιάδη
