Κρήτη: Πήγε να ανατινάξει με φιάλες υγραερίου το σπίτι του γείτονα του!
O Γιώργος Καραμίχος, μίλησε για τη μάχη του με τον καρκίνο αλλά και για τον ρόλο που παίζει η επιστήμη στη σωτηρία ανθρώπινων ζωών, σε συνέντευξη που παραχώρησε στη ROSA και τον Χρήστο Τζίφα,
Σε θαύμασα και σε θαυμάζω, για τον τρόπο που μίλησες για το ζήτημα της υγείας σου. Πώς κατάφερες να μπορείς να το κάνεις να μοιάζει ασήμαντο ή έστω λιγότερο τρομακτικό;
Με πέτυχε. Δεν είχα σκοπό να μιλήσω. Πριν διαγνωστώ με καρκίνο, με είχαν προσκαλέσει να μιλήσω για τον καρκίνο του μαστού, ως άνδρας σε ένα συνέδριο. Ήταν ένα συνέδριο που το θέμα του ήταν να μιλήσουν οι άνδρες για τον καρκίνο του μαστού. Για το πώς το βλέπουν οι άνδρες. Χωρίς να ξέρω ότι ο καρκίνος θα χτυπήσει τη δική μου την πόρτα. Πηγαίνουμε για να μιλήσουμε στο συνέδριο, και εγώ στο μεταξύ έχω κάνει ήδη το χειρουργείο, έχω αφαιρέσει ένα κομμάτι του πνεύμονά μου, γιατί είχα ήδη καρκίνο και εκείνη τη μέρα βγήκαν και τα αποτελέσματα της βιοψίας, που ήταν σχετικά θετικά. Ότι δηλαδή δεν είχε κάνει μετάσταση. Μέχρι εκείνη την ημέρα, δεν ήξερα αν θα ζήσω άλλους τρεις ή έξι μήνες. Δεν ήξερα τι να πω. Μπαίνοντας στο συνέδριο με πιάσανε όλες εκείνες οι γυναίκες και μου είπαν «πείτε το με το όνομά του σας παρακαλώ». Και αυτό έμεινε μέσα μου. Ήμουν ο τελευταίος ομιλητής. Και όταν ξεκίνησα να μιλάω, είπα ότι πρέπει να το πω με το όνομά του. Συνειδητοποιώ τότε, ότι έχω δει πρωτοσέλιδα να λένε «πέθανε από καρδιακή προσβολή» ο τάδε ή από ατύχημα. Όλα τα ονομάζουμε. Για τον καρκίνο, δεν λένε ποτέ από καρκίνο. Λένε πέθανε από την επάρατη νόσο. Θυμήθηκα ένα δημοσίευμα που ήταν για τη Φώφη Γεννηματά: «Για τον αγώνα της με την επάρατη νόσο». Είναι καταραμένη λέξη. Άρα εγώ που είχα καρκίνο ήμουν καταραμένος; Αυτό πάει πολύ πίσω και την επιστήμη. Γιατί για να βοηθήσουμε την επιστήμη να κάνει τη δουλειά της, θα πρέπει να μην φοβόμαστε. Θα πρέπει να το αντιμετωπίσω σαν μια αρρώστια.
Όπως ήταν παλιά το AIDS, που ήταν ο εχθρός, ο φόβος. Όπως έγινε η πανδημία, αλλά επειδή έπιασε όλο τον κόσμο και όχι μεμονωμένες περιπτώσεις, προφανώς αντιμετωπίστηκε λίγο πιο άμεσα. Νομίζω, ότι αν τον πούμε με το όνομά του και αν βοηθήσουμε την επιστήμη να κάνει τη δουλειά της και αν πείσουμε κάποιον υπουργό υγείας να ασχοληθεί πραγματικά, όλα θα πάνε καλύτερα. Το εύχομαι με τόσα συνέδρια που έχουμε κάνει πια. Ουρλιάζουν οι πνευμονολόγοι, η θωρακοχειρουργοί, οι ακτινολόγοι, ότι αυτό που σώζει ζωές είναι ο προσυμπτωματικός έλεγχος. Υπάρχουν αυτή τη στιγμή ποσοστά ανθρώπων, που έχουν περισσότερες πιθανότητες να πάθουν καρκίνο του πνεύμονα. Αν αυτοί οι άνθρωποι κάνουν ένα προσυμπτωματικό έλεγχο και το ανακαλύψουν εγκαίρως, θεραπεύεται χωρίς να ξοδέψει το κράτος τόσα λεφτά και κυρίως να μην χάσουν οι άνθρωποι τις ζωές τους και οι άλλοι άνθρωποι αυτούς που αγαπούν. Αλλά αυτό δεν συμφέρει το κράτος. Γιατί το κράτος για τις θεραπείες των πολιτών, χρεώνει πάρα πολλά ποσά.
Για τις μικρές ζαχαρίνες που δίνουν σαν φάρμακο, στις πατέντες, στις φαρμακοβιομηχανίες, δίνουν πολλά λεφτά. Κοστίζει πολύ λιγότερο το να χρεώσει κάποιος στη μισή τιμή, μια ήπιας ακτινοβολίας αξονική τομογραφία θώρακος. Κοστίζει πολύ λιγότερο από το να παίρνει κάποιος ένα φάρμακο που κάνει 6.000 το κουτί, ή από μια ανοσοθεραπεία ή χημειοθεραπεία που κάνει 15.000, ή θεραπεία επί τόσους μήνες. Και μέσα στο εξάμηνο θα έχει πεθάνει ο ασθενής, οπότε δεν θα χρειαστεί να τον συνταξιοδοτήσουμε κιόλας. Δυστυχώς, ακούγεται άγριο, αλλά έτσι είναι.
Διαβάστε περισσότερα στο znews.gr
