Χριστούγεννα. Μαγευτική εποχή. Το πνεύμα των Χριστουγέννων… Δεν θεωρώ τυχαία τη λέξη πνεύμα. Όλοι μας περνάμε σε μια πνευματική, εσωτερική διεργασία αυτές τις μέρες. Στολισμένη η κοινωνία, στολισμένα τα σπίτια, «στολισμένες» οι ψυχές.
Και ξαφνικά, διακοπή. «Για ποιον μιλάς;» μου λέει μια φωνή από το υπερπέραν. «Δεν μιλάς για εμένα; Εμένα με ρώτησες;». Η ίδια στολισμένη κοινωνία είναι και μια υποχρέωση για καταναγκαστική ευτυχία. Πρέπει να γιορτάσεις. Αν δεν γιορτάσεις, τι θα σκεφτούν για εσένα; Και, το χειρότερο, τι θα σκεφτείς εσύ για εσένα; Πρέπει να παρευρεθείς σε γιορτινά καλέσματα, πρέπει να συναντηθείς με κάποια συγγενικά πρόσωπα που δεν πολυθές και τα συναντάς μόνο εκείνες τις μέρες, γιατί οφείλεις.
Και ενώ εσύ έχεις διευθετήσει μέσα σου κάποιες απαντήσεις, να σου πάλι οι ίδιες ερωτήσεις. Εσύ άλλαξες ως προς τις δικές σου απαντήσεις. Εκείνοι όμως; Καμία αλλαγή ως προς τις ερωτήσεις. Επανέρχεται η πίεση. Πόσο να αντέξεις; Πόσο να προσποιηθείς; Έκανες και τις ψυχικές σου θεραπείες φέτος και ένιωσες περισσότερη δύναμη και αναλογίζεσαι: «Μήπως να απαντήσω όπως επιθυμώ και να μην κρατήσω τα προσχήματα;». Και, ναι. Το μέσα σου ουρλιάζει και λέει: «Φανερώσου».
Και εκεί που κάθεσαι στο γιορτινό τραπέζι και όλα μοιάζουν χαρωπά, δεν αντέχεις άλλο την επιφανειακή «τελετουργία» που παρακολουθείς και τους διακόπτεις. «Λοιπόν, σήμερα αποφάσισα να σας αυτοπαρουσιαστώ. Τόσα χρόνια με ρωτάτε “γιατί;”. Τα “γιατί” μου τα καλύπτω, γιατί ντρεπόμουν, γιατί ίσως να μην έπρεπε, για να μη σας βάλω στη διαδικασία να ανησυχήσετε ή να μη σας στενοχωρήσω. Τι σημασία έχει άλλωστε ποιο ήταν το αρχικό “γιατί”… Αυτό που γνωρίζω είναι ότι χάθηκα μέσα σε αυτό».
Και φανερώνεις την αλήθεια. Και διαπιστώνεις ότι τελικά δεν έγινε και κάτι. «Εντάξει, παιδί μου» απάντησαν. Και αναρωτιέσαι «τι έγινε τώρα; Εγώ γιατί ζοριζόμουν όλα αυτά τα χρόνια;». Και εμφανίζεται η αιώνια όμορφη πτυχή του πολύτιμου ανώτερου εαυτού που κρατάμε σε σίγαση.
– Μα, δεν καταλαβαίνεις; Εσύ φοβόσουν. Όχι οι άλλοι. Εσύ φοβόσουν και είχες δημιουργήσει γύρω σου, μέσα σου, έξω σου, στην αύρα σου αυτή την αίσθηση.
Εσύ είχες δημιουργήσει την τέλεια ερμηνεία προσκόλλησης ότι έτσι είναι και έτσι θα είναι. Και ο μάντης μέσα σου – ή, αλλιώς, το κάρμα σου δεν σου χαλάει χατίρι. Αυτό που του λες αυτό σου φέρνει πίσω. Συμφωνεί μαζί σου. Και ρωτάς και πάλι: «Τι εννοείς; Το κάρμα δεν είναι κάτι κακό; Δεν είναι χρέος;». «Φυσικά και όχι. Πού τα έχεις ακούσει και πιστέψει αυτά; Ποιος θεωρείς ότι υπάρχει που θέλει να σε τιμωρήσει; Κανείς δεν υπάρχει, τουλάχιστον όχι έξω από εσένα. Εσύ θες».
– Τι μου λες, καλέ; Εγώ θέλω να με αυτοτιμωρήσω;
– Ναι. Όχι συνειδητά, φυσικά. Αλλά θεωρείς και όσο θεωρείς πραγματώνεις
τις θεωρίες σου για ζωή.
– Αυτό είναι δηλαδή;
– Ε, ναι. Τι νόμιζες; Μπορείς όλα να τα αλλάξεις. Όλα. Αρκεί να κατανοήσεις
το πνεύμα των Χριστουγέννων.
– Μα δεν αγαπώ τα Χριστούγεννα!
– Γιατί; Δεν αγαπάς τη χαρά;
– Όχι, απλά, να… πώς να το πω; Η χαρά με έχει πληγώσει στο παρελθόν.
– Μα, πώς γίνεται να σε πλήγωσε η χαρά; Η χαρά είναι χαρά. Μήπως τα
έχεις μπερδέψει λίγο;
– Δηλαδή;
– Η χαρά φέρνει χαρά. Η λύπη φέρνει λύπη. Δεν γίνεται η χαρά να σου φέρει λύπη.
– Μα, να σου εξηγήσω; ξεκινούν οι δικαιολογίες και η μανία του εγώ.
Με πλήγωσε τότε εκείνο το αγόρι και με άφησε μόνη μου στις γιορτές και από τότε δεν τις
θέλω.
– Μα, δεν το βλέπεις; Μια ερμηνεία και ένας άνθρωπος σου χάλασαν τη δική σου χαρά.
Κι εσύ έδωσες την άδειά σου, τη συγκατάθεσή σου. Και κέρδισε εκείνος και εκείνη η κατάσταση. Άλλα ποιος ευθύνεται; Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξεις την ιστορία και την αφήγηση; Μήπως ήρθε η ώρα της ανύψωσης;
Θα σου πω κάτι, φίλε μου αναγνώστη. Η ζωή είναι ευτυχία από μόνη της. Όσο
μεγαλώνουμε το διαπιστώνουμε όλο και περισσότερο. Δες γύρω σου. Και παρατήρησε τι επιλέγεις να δεις. Με τι θα ταυτιστείς; Με τα γιατί χωρίς απάντηση; Με τον πόνο που απογειώνει πόνο; Ή με τα πώς και τις πιθανότητες;
Πάλεψα με τους ίδιους δαίμονες με εσένα και σε κατανοώ. Αλλά κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι για εμάς αν εμείς δεν το ζητήσουμε. Ο εγωισμός, ναι, έχει αυτή την τάση. Να θεωρεί υποτιμητική τη βοήθεια. Να εμμένει ότι όλα τα μπορεί μόνος του. Μέχρι που έρχεται το πρώτο σύμπτωμα, το δεύτερο και όλα τα καμπανάκια στο σώμα φωνάζουν. «Ε! Άκου! Κουφός είσαι; Πόσο θες να τσιρίξω ακόμα;» φωνάζει το σώμα. Το πνεύμα σου άκουσε, αγαπημένε μου φίλε. Αυτό θα σε οδηγήσει στα φετινά Χριστούγεννα. Η δική σου αναλαμπή θα σε οδηγήσει στη μαγευτική σου ανάταση. Το πνεύμα των Χριστουγέννων.
Ναι, πες με ρομαντική. Η μαγεία όμως υπάρχει, όπως και η αστερόσκονη. Αρκεί εσύ να πιστέψεις. Φαντασία και πραγματικότητα κατοικούν στο ίδιο σημείο του εγκεφάλου. Πού δίνεις περισσότερη σημασία; Ο διάσημος εφευρέτης Τόμας Έντισον, αναζητώντας την ίνα που θα έδινε φως στον λαμπτήρα του, όταν είχε ερωτηθεί για το πώς και δεν έχασε την πίστη του που απέτυχε τόσες φορές, ξέρεις τι απάντησε; Απέτυχα; Μα, δεν ένιωσα ποτέ ότι απέτυχα. Απλά βρήκα 999 τρόπους πώς να μη φτιάξω έναν λαμπτήρα.
Τώρα ίσως να ένιωσες λίγο πιο βαθιά τι είναι φαντασία και τι πίστη. Φαντασία είναι να πιστεύεις ό,τι είναι αυτό που επιθυμείς, να μη σταματάς να σε προοδεύεις για να φτάσεις στο σημείο κατάκτησης. Πίστη, η αιώνια αγάπη της ύπαρξής μας. Για εμένα, η ζωή είναι μια συνεχής διδασκαλία και, ναι,
ανέκαθεν πίστευα στην αστερόσκονη. Εσύ; Το μότο της νέας χρονιάς είναι: «Πίστευε. Συνδέσου με το μέσα σου για νιώσεις την αστερόσκονη».
Διαβάστε επίσης: Σόφη Πασχάλη: Τι συναισθήματα προσφέρεις στους κοντινούς άλλους!
