Τα έργα του Κωνσταντίνου Ντιό κοσμούν το ημερολόγιο των αστυνομικών 

Ένας από τους πλέον εμβληματικούς ζωγράφους, της σύγχρονης Ελλάδος, με σεβασμό στον ανήσυχο εαυτό του, στο κοινό και στην τέχνη που υπηρετεί με συνέπεια, αποκαλύπτεται μέσα από ένα ημερολόγιο.

Τον εκ Σιατίστης ζωγράφο Κωνσταντίνο Ντιό παρουσιάζει η δημοσιογράφος της ΕΡΤ Δέσποινα Αμαραντίδου.

Στο κέντρο της Σιάτιστας τα κτήρια αποπνέουν την αρχοντιά μιας άλλης εποχής. Αρχιτεκτονική και φύση συνθέτουν ένα περιβάλλον ξεχωριστό, το οποίο ο ζωγράφος το βλέπει με την δική του ματιά και δεν το κακοποιεί με ασεβείς πινελιές.

Σε μια εντελώς τυχαία συνάντηση με τον επίτιμο πρόεδρο της Ένωσης αστυνομικών υπαλλήλων νοτιοανατολικής Αττικής έγινε η πρώτη διερευνητική συζήτηση και συμφώνησαν το ημερολόγιο της Ένωσης να γίνει ένα συλλεκτικό τεύχος με εικαστικά έργα. Τα κείμενα που συνοδεύουν τους πίνακες επιλήφθηκε  ο Λάζαρος Κώτσικας όπως αναφέρει ο κ. Ντιός.

Στις σελίδες του ημερολογίου περιλαμβάνονται έργα που χρονολογούνται από το 1985, προτού ξεκινήσει το ταξίδι του για σπουδές στο Παρίσι.

Ο κ. Ντιό επέλεξε για βιοποριστικούς λόγους να παραμείνει στην Κοζάνη και αυτό σηματοδοτεί τους φραγμούς που δεσμεύουν ένα δημιουργικό πνεύμα στον εργασιακό εξαναγκασμό.  

Ακολουθώντας το όνειρο του πατέρα του που έμεινε ανεκπλήρωτο, επίσης λόγω βιοποριστικών προβλημάτων, σταχυολόγησε τα θέματα του, σύμφωνα με την συναισθηματική φόρτιση, τις υποσυνείδητες επιρροές και την περιρρέουσα καλλιτεχνική ατμόσφαιρα.

Έργα που εκφράζουν την εναγώνια προσπάθεια του ανθρώπου να υπερβεί το γήινο εγώ του, που αποπνέουν κάτι από τον σουρεαλισμό του Νταλί, αλλά με ελληνικά  και όχι καταλανικά μοτίβα, που ξεδιπλώνουν ένα «Χωράφι με Παπαρούνες», όπου ο ουρανός δεν θυμίζει την ταραγμένη φύση του Βαν Γκογκ, είναι αυτά που θα έπρεπε να κοσμούν πινακοθήκες και να αποτελούν το μέτρο σύγκρισης μεταξύ τέχνης και κακοτεχνίας.

Αυτό, για κριτικούς οι οποίοι δεν εκστασιάζονται μπροστά σε μια μαύρη τελεία επάνω σε λευκό φόντο και επιμένουν να καθορίζουν την “αισθητική” του κόσμου.