«Το μοναδικό που έχω καταφέρει, είναι πως έχω δουλέψει πολύ»

Η Γιώτα Φέστα με αφορμή την παράσταση «Χρονικό» που είναι βασισμένη στην ομώνυμη ποιητική σύνθεση του Γιάννη Ρίτσου μιλά για τον ποιητή, την ιδιαίτερη σχέση της με τον κινηματογράφο, αλλά και για όσα της έχει διδάξει η μακροχρόνια πορεία της στον καλλιτεχνικό χώρο.

Αλήθεια, σήμερα, έχοντας πια διανύσει μια μακρά πορεία στον χώρο, και κάνοντας έναν μικρό απολογισμό, τι θα λέγατε με σιγουριά πια πως έχετε καταφέρει; Νιώθετε χορτάτη επαγγελματικά; Σας έχει λείψει κάτι;

Το μοναδικό που έχω καταφέρει, πιστεύω, είναι πως έχω δουλέψει πολύ. Και σχεδόν πάντα η προσωπική μου εμπλοκή ήταν μεγάλη. Και μπορώ με μια σχετική περηφάνεια να πω πως ό,τι κατάφερα το κατάφερα μόνη μου. Χωρίς καμία βοήθεια από το γύρω μου περιβάλλον. Νιώθω πολύ τυχερή τα τελευταία χρόνια που ως επί το πλείστον δουλεύω με ανθρώπους που εκτιμώ και θαυμάζω. Και πολύ τυχερή που συνεχίζω να ονειρεύομαι, χωρίς να νιώθω πως δεν είμαι χορτάτη. Τα τελευταία χρόνια ασκούν επάνω μου μεγάλη γοητεία τα έργα του Τένεσι Ουίλιαμς και του Τσέχωφ. Καμιά φορά νιώθω πως θα ήθελα να επανέλθω και σε έργα που έχω ήδη παίξει. Η προοπτική αυτή μου κινεί πολύ το ενδιαφέρον.

Οι επιδιώξεις σας μέσα στον χώρο ποιες είναι; Ποιο είναι το θέατρο εκείνο που θα λέγατε πως σας αφορά;

Ένα θέατρο που να επικαλείται, στα αλήθεια, μια ομαδικότητα. Που να σου επιτρέπει το παιχνίδι, τα λάθη, τις αποτυχίες, τα ερωτήματα, τη φαντασία, το αυτοσχέδιο. Η δουλειά μας είναι δουλειά πρακτική. Και γι’ αυτό απαιτεί πολύ συχνά την ποίηση. Τα όνειρά μας. Που έρχεται κάποια στιγμή να τα μοιραστούμε με τους άλλους ανθρώπους. Αυτό το μοίρασμα ανάμεσά μας και με τους άλλους είναι για μένα αυτό που θα έλεγα πως περισσότερο με αφορά. Οι επιδιώξεις μου αρχίζουν και τελειώνουν στη συνεργασία με τους άλλους. Έχω ανάγκη μεγάλη το βλέμμα του άλλου. Όπως και το βλέμμα το δικό μου επάνω τους. Είναι για μένα μια συνθήκη απόλαυσης και ελευθερίας. Κάπως έτσι νιώθω πως είναι το παιχνίδι της υποκριτικής.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο Monopoli.gr