Η μάνα μου μέχρι λίγο καιρό πριν είχε μια παμπάλαια τηλεόραση. Δεν την άλλαζε με τίποτα, πιστή στη συνήθειά της να κρατά τα πάντα σπίτι, κατάλοιπο από την Κατοχή όπως λέει γελώντας πάντα ο πατέρας μου -όταν αναφέρεται σε εκείνη, αρχίζει και τελειώνει πάντα ως εξής: «Άσε με μωρέ με την ρακοσυλλέκτρια».
Ναι, η μάνα μου πάντα βρίσκει τη λύση, ως άλλος Μαγκάιβερ να επισκευάζει όλες τις βλάβες, από το καζανάκι και τον ανεμιστήρα, μέχρι τη χύτρα ταχύτητας και την σπασμένη κορνίζα, με μια σειρά από gadgets, όπως: σελοτέιπ, μονωτική ταινία, μασημένες τσίχλες, σπάγγο κ.α.
Αφού ήρθε η Angelina Jolie, σκούρα τα πράγματα. Καταστρεφόμαστε. Αυτή μέχρι τώρα πήγαινε μόνο σε χώρες της Αφρικής.
Όλα όμως άλλαξαν όταν αναγκάστηκε να αγοράσει αποκωδικοποιητή και να αντικαταστήσει την παλιά συσκευή -βρίσκεται ακόμα σε μια γωνία στο παιδικό μου δωμάτιο το οποίο έχει μετατρέψει σε αποθήκη- με μια καινούργια.
Στο εξής η καθημερινότητά της άρχισε να θυμίζει την πρωταγωνίστρια του «Requiem for a dream». Με μάτια μύδια, κάθεται από το πρωί έως το βράδυ στην πράσινη βελούδινη πολυθρόνα, απέναντι από την αγαπημένη της συσκευή και αλλάζει τα κανάλια με κινηματογραφική ταχύτητα και μια πρωτοφανή λύσσα, λες και κρατά στα χέρια της όχι το τηλεκοντρόλ, αλλά το μέλλον του πλανήτη.
Ένα από τα θέματα που την απασχολούν το τελευταίο διάστημα, όπως και όλους μας άλλωστε, είναι το προσφυγικό. Κλάματα, λιποθυμίες και στα διαλείμματα άπειρα τηλεφωνήματα σε συγγενείς, φίλους, γνωστούς, παλιές συμμαθήτριες, γειτόνισσες και φυσικά σε εμένα, σκορπώντας μια σειρά από black ατάκες που ώρες ώρες με κάνουν να πιστεύω πως μιλάω με τον Tim Burton παρά με την 68χρονη μαμά μου που ζει στη Στενή Ευβοίας.
Έτσι έγινε και σήμερα το πρωί, όπου με πήρε για να μου αναγγείλει την άφιξη της εκπροσώπου της Παραμυθούπολης του Hollywood στην Αθήνα. «Αγόρι μου, αφού ήρθε η Angelina Jolie εδώ, σκούρα τα πράγματα. Καταστρεφόμαστε. Αυτή μέχρι τώρα πήγαινε μόνο σε χώρες της Αφρικής. Δεν είναι όπως εκείνη τη φορά που είχε έρθει η κοκκινομάλλα αξύριστη ηθοποιός (εννοούσε την Susan Sarandon) στη Λέσβο να βοηθήσει, μοιράζοντας μπισκότα και κρουασάν».
Το προσφυγικό θέμα μόλις είχε περάσει από τους εθελοντές και τις γιαγιάδες του Νόμπελ στην Angelina Jolie.
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που δεν γέλασα με ατάκα της. Η πρώτη φορά που ξεροκατάπια. Τρέχοντας έφτασα στο γραφείο, άνοιξα τον υπολογιστή και την είδα όχι με μια Versace τουαλέτα να περπατά στο κόκκινο χαλί, αλλά μαυροφορεμένη στον Πειραιά, ανάμεσα σε… μεταβατικούς ανθρώπους όλων των ηλικιών, να μιλά, να φωτογραφίζεται και να παρακινεί τον υπόλοιπο πλανήτη να βοηθήσει, παίζοντας για ακόμα μια φορά υποδειγματικά το ρόλο της Πρέσβειρας Καλής Θελήσεως του ΟΗΕ.
Και τότε συνειδητοποίησα το αυτονόητο: Το προσφυγικό θέμα μόλις είχε περάσει από τους εθελοντές και τις γιαγιάδες του Νόμπελ στην Angelina Jolie.
Μια ακόμα δηλαδή παράμετρος της ίδιας ακριβώς τακτικής των από πάνω μας με σκοπό να αφήσουν στην πρώτη θέση το συναίσθημα, το φιλότιμο και την ανθρωπιά -κυρίως με βιντεάκια που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο- και όχι τη λύση του, προάγοντας ένα μοντέλο διαχείρισής του στα πρότυπα των χωρών του Τρίτου κόσμου που η η σταρ συνεχώς επισκέπτεται.
Όχι, δεν είμαι τρελός, δεν μου αρέσουν οι θεωρίες συνωμοσίας, ούτε είναι κατάλοιπο της προσπάθειάς μου να κόψω το τελευταίο διάστημα το τσιγάρο, ατμίζοντας ένα ηλεκτρονικό μαραφέτι που έχει άλλοτε γεύση τσιχλόφουσκας και άλλοτε coca cola.
Απλά είναι θλιβερό, πολύ θλιβερό όταν έρχεσαι τετ α τετ με το αναπόφευκτο, ακούγοντας τους Υπουργούς της Κυβέρνησής μας να δηλώνουν… «Δε θέλουμε η Ελλάδα να γίνει ο Λίβανος της Ευρώπης». Κι όμως, βλέποντας όσα γίνονται, με αποκορύφωμα το σημερινό, είσαι απόλυτα σίγουρος πως όλα εκεί οδηγούν.
Ένα μοντέλο διαχείρισής του προσφυγικού στα πρότυπα των χωρών του Τρίτου κόσμου που η η σταρ συνεχώς επισκέπτεται.
Η Ευρώπη, έχοντας συμμάχους της την ελαφρότητα και την προθυμία των πολιτικών μας, βρήκε τον καλύτερο και πιο πρόθυμο αποδιοπομπαίο τράγο για να φορτώσει το… πρόβλημα σε εμάς, να το κάνει αποκλειστικά δικό μας και να μην σπαταλήσει ούτε ευρώ για την επίλυσή του.
Και τώρα τι; Το μόνο που μένει είναι να προσευχόμαστε καθημερινά να αναλάβουν οι ΜΚΟ, όπως εξάλλου κάνουν τόσα χρόνια, προσφέροντας βοήθεια στους πρόσφυγες, από ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, μέχρι χτίσιμο σχολείων και καλυτέρευση του συστήματος υγείας,παίζοντας στην ουσία το ρόλο του κράτους όταν αυτό καταρρέει ή απλά δεν υπάρχει. Ακριβώς δηλαδή όπως συμβαίνει και στη δική μας περίπτωση.
www.thetoc.gr
