Μελίνα Παρασχάκη…Κι όμως. Ούτε το πρώτο ούτε το τελευταίο περιστατικό είναι αυτό το τραγικό με την ανατριχιαστική «κατάληξη» της μικρούλας-μόλις 4

Εφιαλτικό  γιατί  πήγε  για μια   τυπική,   διεκπεραιωτική, συνηθισμένη  χειρουργική επέμβαση, προκειμένου να αφαιρεθούν  τα «κρεατάκια» από την μυτούλα της και στο τέλος  βρέθηκε νεκρή!

Εφιαλτικό  γιατί  οι  γιατροί του «Βενιζέλειου»  του Ηρακλείου Κρήτης,  δεν δίνουν πειστικές εξηγήσεις. Και  εφιαλτικό  γιατί η σημειολογία αυτού του περιστατικού  παραπέμπει  σε μια από τις  πασίγνωστες παθογένειες  της  ελληνικής κοινωνίας!

Ερασιτεχνισμός. Προχειρότητα. Βιασύνη. Αυτοσχεδιασμός.  Ιδιότητες και χαρακτηριστικά που   σουλατσάρουν σε  όλες, σχεδόν,  τις δραστηριότητες, σε κάθε  γωνιά των πάσης φύσεως «συναλλαγών»  μας!

Από  την γραφειοκρατία στον δημόσιο τομέα μέχρι τα Νοσοκομεία. Οι  υπηρεσίες, ακόμα  και στον ιδιωτικό  τομέα, μοιάζουν με εκείνες στην Ταγκανίκα. Οι διαδικασίες  πλέουν σε ωκεανούς  προχειρότητας και  αδιαφορίας. Και ο  επαγγελματισμός  εκλαμβάνεται ως ανούσια τυπολατρεία!

Πριν από  τρεις μήνες  αντίστοιχο περιστατικό  συνέβη  σε  φιλική μου  οικόγεια. Και μάλιστα  σε πρωτοκλασάτο, ιδιωτικό,  νοσοκομείο! Που  ευτυχώς  η κατάληξή του  δεν ήταν ίδια με εκείνη της  μικρής  Μελίνας.

Το  παιδί χειρουργήθηκε. Το παιδί  έχανε βάρος. Το παιδί «έσβηνε».  Ευτυχώς οι  γονείς του το άρπαξαν  μέσα από τα  χέρια  των μεγαλογιατρών από το πανάκρινο νοσοκομείο και  αμέσως, επειγόντως  έφυγαν για το Λονδίνο!

Οπου εκεί, σε   κρατική κλινική, η διάγνωση  εντελώς  διαφορετική. Κι έτσι ο  οργανισμός του παιδιού ανασυγκροτήθηκε και  φυσικά  σώθηκε!

Το  συμπέρασμα  των  γονιών  ήταν το γνωστό «οι  Ελληνες γιατροί είναι εξαιρετικοί. Ομως οι συνθήκες, οι νοοτροπίες και οι προχειρότητες υπονομεύουν και ακυρώνουν  την αξιωσύνη τους»

Γιατί αυτό; Μα επειδή  δεν  τηρούν  το πρωτόκολλο. Δεν το   τηρούν  με ευλάβεια θρησκευτική. Τις περισσότερες  φορές  ο «αυτοσχεδιασμός»   βγαίνει   σωστός. Μερικές κρίσιμες, καταλήγει  θανατερός!

Αυτή η προχειρότητα. Αυτός  ο «ωχαδερφισμός». Αυτός ο  ερασιτεχνισμός. Και  αυτή η απέχθεια προς τους τύπους και τα πρωτοκόλλα. Αυτή  είνα  η κόκκινη κλωστή που  ενώνει την κατάλευκη  ψυχούλα  της Μελίνας  με πολλά από  τα  περιστατικά που  λαμβάνουν  χώρα   στην καθημερινότητά μας!

Κάπως έτσι   συγκροτείται  ο παροιμιώδης χαρακτηρισμός του «ελληνάρα». Δηλαδή ο πονηρός. Δηλαδή ο   ψευτόμαγκας. Δηλαδή  ο ξερόλας. Δηλαδή ο μικρομεσαίος απατεώνας. Δηλαδή «ξέρεις ποιος είμαι εγώ  ρε;»

Ξέρω  ξέρω. Εσύ  που βολεύεσαι με την πλαγία οδό.  Εσύ  ο αντικανονικός.  Εσύ με το ύφος  χιλιάδων  καρδιναλίων. Εσύ που  όλα  τα  ξέρεις. Εσύ  που διαρκώς  διαφεύγεις. Εσύ που με  τη νοοτροπία σου  τα πάντα καταστρέφεις!

Ο δυστυχής και απαρηγόρητος πατέρας της  Μελίνας, συνοψίζει  την ουσία με λόγια που σκαλίζουν  την επιφάνεια της ελληνικής κοινωνίας:

“Φοβάμαι πάρα πολύ στην Ελλάδα του σήμερα. Φοβάμαι τα πάντα. Δεν υπάρχει διαφάνεια. Δεν κατηγορώ κανέναν αλλά φοβάμαι ότι δεν θα μάθω την αλήθεια. Φοβάμαι για τα άλλα παιδιά που θα ακολουθήσουν”!

του Δημήτρη Δανίκα

Αναδημοσίευση από το protothema.gr