Τα χρόνια περνούν, μεγαλώνεις. Καιρός να σταματήσεις να χαραμίζεις την ψυχή σου για λίγους και ανάξιους

Και τα χρόνια περνούν κι η κλεψύδρα της ζωής σου όλο και αδειάζει.
Kάθε κόκκος της σου είναι πια πολύτιμος και μονάκριβος, και όχι, δεν θέλεις να τους χαραμίζεις πια σε ανούσιες στιγμές.

Δεν έχεις πια την πολυτέλεια να δίνεις ατελείωτες ευκαιρίες σε τελειωμένες ιστορίες, δεν αντέχει άλλο το κορμί σου να χαραμίζεται από εδώ κι από εκεί.
Έχεις καταλάβει πλέον πόσο ακριβή και σπάνια είναι η ψυχή σου και δεν θέλεις να τη σπαταλάς σε ανθρώπους που ούτε στο ελάχιστο ποτέ τους δεν κατάλαβαν πόσο πολύ αξίζεις.

Δεν έχεις πλέον την υπομονή και το κουράγιο να μένεις σε καταστάσεις στάσιμες που δεν οδηγούν πουθενά. Κλείνεις τις πόρτες στο αέναο κρυφτό – κυνηγητό του παρελθόντος και στα φαντάσματα που δεν σ’ αφήνουν να ησυχάσεις.

Αρκετά με τις στοιχειωμένες αναμνήσεις.

Έχει έρθει η ώρα να τις βάλεις σ’ ένα κουτί και να τις κλειδώσεις εκεί.
Δεν έχεις τη θέληση πια να ξοδεύεις τον πολύτιμο εαυτό σου σε ανθρώπους που ψάχνουν από κάπου να πιαστούν, να κάθεσαι και ν’ ακούς τον πόνο τους πιστεύοντας ότι μπορεί και να τους σώσεις.

Καθένας μοναχός του πορεύεται και στη ζωή και στο θάνατο.

Δεν ήσουν ποτέ υπεύθυνος για την ευτυχία κανενός παρά μονάχα για τη δική σου, κι αν θυμάσαι τις στιγμές που ήσουν πραγματικά ευτυχισμένος έκανες και τους άλλους γιατί αυτή είναι μια λάμψη που μπορεί να μην διαρκεί για πάντα αλλά μοιράζεται.

Κι όταν συμβαίνει αυτό τα πάντα γύρω σου φωτίζουν.

Κι έρχονται κι εκείνες οι στιγμές που θυμώνεις με τον εαυτό σου που σου πήρε τόσο καιρό να καταλάβεις πως ένα είναι το ταξίδι κι εσύ επιλέγεις τους προορισμούς και τους συνεπιβάτες σου.

Θυμώνεις που πέρασε η μισή ζωή και εσύ χαμπάρι δεν πήρες. Που δεν σου φτάνει πια ο καιρός για να τολμήσεις πράγματα που πάντα ήθελες αλλά πάντα κάτι σ’εμπόδιζε και δεν έχεις πια το περιθώριο να τα παρατήσεις όλα πίσω σου και να πάρεις μια βαλίτσα και να εξαφανιστείς.

Δεν έχεις πια την ανεμελιά της νιότης, τότε που ήσουν έτοιμος να κατακτήσεις τον κόσμο.

Οι κόκκοι σου τελειώνουν και εσύ τρέχεις να προλάβεις κι εύχεσαι να είχες μια δεύτερη ζωή για να προλάβεις να κάνεις όλα όσα ονειρεύτηκες και δεν τόλμησες γιατί πάντα πίστευες ότι θα έχεις χρόνο να τα κάνεις αργότερα.

Η ζωή σου πήρε την τροπή που της έδωσες.

Είσαι οι επιλογές σου.

Γι’ αυτό κοίτα να είσαι όσο πιο επιλεκτικός μπορείς.

Ν’ ακολουθείς πάντα το ένστικτό σου, την πρώτη σου σκέψη, αψηφώντας τον κίνδυνο.

Μη σταματήσεις ποτέ να ψάχνεις γι’ ανεμόμυλους στην άκρη του πουθενά.

Και να θυμάσαι, ποτέ μα ποτέ δεν είναι αργά για να ράψεις τα φτερά σου.

Γράφει η Luna Punk

newsone.gr