«Πήγαινα σχολείο», λέει ο Μαρκ Γιάο Κουάμε που μαζί με τον αδελφό του Φαμπρίς, δουλεύουν σε μια απομακρυσμένη φάρμα. «Αλλά ο πατέρας μου δεν είχε άλλον να δουλέψει στη φάρμα, έτσι με πήρε από το σχολείο. Η μητέρα μου είναι μακριά από εδώ, έχω να τη δω 10 χρόνια, από τότε που ήμουν 2 χρονών»

Με τρεις δυτικές πολυεθνικές να ελέγχουν το 83% του παγκόσμιου εμπορίου κακάο, είναι προφανές πως οι φτωχές χώρες παραγωγής της πρώτης ύλης είναι χειροπόδαρα δεμένες στις απαιτήσεις και τους εκβιασμούς των αγοραστών. Η δραματική καθίζηση των τιμών το 1998, που τις έριξε στο μισό, ανάγκασε τους μικρούς παραγωγούς να ψάξουν τρόπους μείωσης του κόστους για να επιβιώσουν. Ο κυριότερος ήταν η επέκταση της παιδικής εργασίας που στην Γκάνα αλλά και στην Ακτή του Ελεφαντοστού ιδιαίτερα, έχει πάρει την μορφή επιδημίας.

Το 2001 οι βιομηχανίες σοκολάτας προκειμένου να αποφύγουν τη σκληρή κριτική του τύπου υπέγραψαν το Πρωτόκολλο της Βιομηχανίας του Κακάο με σκοπό να αποφύγουν την παιδική εργασία. Σκοπός ήταν σταδιακά και μέχρι το 2008 να έχει εξαλειφθεί η εκμεττάλευση και η κακοποίηση των παιδιών στα χωράφια. Αρκετά ακόμα πιλοτικά προγράμματα ανακοινώθηκαν αλλά το αποτέλεσμα δεν επθιτεύχθη.

Η σκοτεινή πλευρά της σοκολάτας : Το ντοκιμαντέρ καταγράφει με τον πιο ρεαλιστικό τρόπο τι σημαίνει για ένα παιδί στην Ακτή Ελεφαντοστού η σοκολάτα. Οι Δανοί Mistrati και Romano ξεκίνησαν την έρευνά τους αφού πρώτα είχαν μιλήσει με μεγάλες εταιρείες. Οι υπεύθυνοι των περισσότερων εκ αυτών εταιρειών δήλωναν άγνοια για την κακοποίηση των παιδιών.

Ο 50χρονος οδηγός των Δανών περιγράφει την καθημερινότητα των «παιδιών του κακάο» καθημερινά. Σε πολλές περιπτώσεις οι γονείς τους τα δίνουν σε δουλέμπορους ακόμα και με 230 ευρώ.

Δείτε το βίντεο όπως παρουσιάστηκε από το BBC