Φέρεις πληγές ρωγμές και έπειτα πέφτεις σε ένα κομήτη. Δως του ότι όνομα θες.

Πες το πεπρωμένο, πες το έτερον ήμισυ, χημεία, παλιοί γνώριμοι από μια άλλη ζωή, κάτι που απλά είχες ανάγκη ή ότι άλλο. Εσύ που μέχρι χθες αυτά τα κορόιδευες.

Γιατί σ’ αυτούς που δεν τα πιστεύουν τυχαίνουν. Και ξαφνικά, πέφτουν οι άμυνες, τα τείχη, το μέχρι χθες κενό αρχίζει να γεμίζει. Και είσαι έτοιμος να νιώσεις να δώσεις να αφεθείς. Γιατί ο κατάλληλος στο βγάζει. Γιατί ο ακατάλληλος σε αδειάζει και αφήνει πίσω του λόγια μεγάλα και υποσχέσεις.

Είναι εκείνος που έρχεται από το πουθενά ίσως μια νύχτα που δεν ήθελες ούτε να βγεις και κατέληξες έξω μέχρι το πρωί. Κινείται αθόρυβα και τρυπώνει στη ζωή σου με το έτσι θέλω. Αν μπορείς κάνε και αλλιώς.

Είναι αυτό το μαγικό κλικ είναι αυτό το αβίαστα ανεπιτήδευτα χαμόγελο είναι ένας χρωματισμός της μέρας σου, μια πνοή ζωής στο είναι σου, μια πτυχή του εαυτού σου πιο δική σου από ποτέ. Η αλήθεια σου που συνάδει με τα θέλω του. Σε γνωρίζεις πάλι από την αρχή, σε ανακαλύπτεις. Και ίσως κάποιες φορές τα χάνεις. Αμήχανα, περίεργα, λες «κάτσε».

Σε φρενάρεις. Γιατί ότι έζησες σε κρατά.

Γιατί ότι φοβάσαι το βρίσκεις μπροστά σου.

Είναι και αυτό όμως που γύρω σου είναι τόσοι και κανείς δε μπορεί να σε νιώσει.

Να σε σώσει.

Και ξάφνου κάποιος σε νιώθει δίχως προσπάθεια.

Και συ εκείνον.

Και τι θέλουμε τελικά; Έναν άνθρωπο να νιώθει για να μπορεί να μας νιώσει.

Να ρθει χωρίς να του πούμε έλα γιατί απλά δε θα μπορεί να κάνει αλλιώς.

Γιατί έχει ανάγκη να αντικρίσει τα μάτια σου να γευτεί τα χείλη σου να κομπλάρει στο χαμόγελο σου.

Γιατί θα γυρνάς στη σκέψη του ώσπου θα γίνεις συνήθεια.

Και όχι συνήθεια από κείνες τις βαρετές που παραπέμπουν στη ρουτίνα αλλά από αυτές που δεν έχεις επιλογή.

Θα τρέμει και μόνο στην ιδέα να σε χάσει.

Θα προσέχει την κάθε του κίνηση μη σε κάνει και αισθανθείς άσχημα.

Μη δεις τι κρύβει μέσα του και τρομάξεις.

Μαζί σου θα ναι «εκείνος».

Και τι θέλω στην τελική;

Εσένα δικό μου. Να μου ανήκεις. Όχι σαν κτήμα μου, όχι στη φυλακή μου.

Ελεύθερος να σαι και όμως να έρχεσαι πάντα εδώ. Να γυρεύεις την αγκαλιά μου.

Να ακουμπά σε μένα η σκέψη σου, να συμπορεύονται τα όνειρα μας.

Και όσα λες να τα τηρήσεις. Έτσι για την αλλαγή.

Με κούρασαν τα λόγια. Χόρτασα από δαύτα. Με κούρασαν οι γνωστοί άγνωστοι, οι περαστικοί, τα guests χωρίς αιτία, να μετράω φυγές και απώλειες να ψάχνω να δω αλήθειες να ξεχωρίσω τα όσκαρ ερμηνειών και ποιος αποσκοπεί σε τι.

Ελεύθερος να σαι και όμως να έρχεσαι πάντα εδώ.

Κρυσταλλένια Γαβριηλίδου – loveletters.gr