Θεέ μου, απόψε σου ζητώ κάτι που το θέλω πάρα πολύ. Θέλω να με κάνεις τηλεόραση. Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου.

Να έχω το δικό μου χώρο, να έχω την οικογένειά μου γύρω από εμένα. Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλάω. Θέλω να είμαι στο κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις. Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δε λειτουργεί. Όταν είμαι τηλεόραση, θα΄ χω την παρέα του πατέρα μου όταν έρχεται στο σπίτι από τη δουλειά ακόμα και αν είναι κουρασμένος.

Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη, αντί να με αγνοεί…

Θέλω τ΄ αδέρφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνάει ώρες μαζί μου. Θέλω να νιώθει ότι η οικογένειά μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε πότε, μόνο και μόνο για να περάσει λίγο χρόνο μ εμένα. Και τελευταίο κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους.

Θεέ μου, δε ζητώ πολλά…θέλω μόνο να γίνω σα μια τηλεόραση.

Τη δασκάλα που τη διάβασε (καθώς βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει. Ο σύζυγος της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, την είδε και τη ρώτησε.

-Τι συμβαίνει;

-Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου, του απάντησε.

-Θεέ μου, το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί, απάντησε με λύπη ο σύζυγος!

Τότε αυτή τον κοίταξε και είπε:

-Αυτή η έκθεση είναι του γιου μας!