Θα μπορούσα να μιλήσω αρκετή ώρα και να προλογίσω, τον Γιώργο Μανωλιούδη και τα όσα θα διαβάσετε παρακάτω, στην συνέντευξη αυτή. Θα επιλέξω όμως αυτή τη φορά να καταθέσω τα σχόλια μου στον επίλογο, γιατί η συζήτηση αυτή, πήρε μια άλλη διάσταση, πέραν της καλλιτεχνικής της μορφής. Μια διάσταση με χαρακτήρα επαναστατικό – πατριωτικό. Ένας Γιώργος Μανωλιούδης, όπως δεν τον έχουμε ξαναδεί ποτέ…
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν……
– Ποιά ήταν η πρώτη σας επαφή με τη μουσική?
– Ήταν έρωτας… ο οποίος έρωτας δε σε πουλάει ποτέ. Είναι από τους έρωτες που κρατάνε μια ζωή!
– Ποιο ήταν το ερέθισμα? Ήταν κάποιος στην οικογένεια μουσικός?
– Οι γονείς μου ήταν και οι δυο καλλίφωνοι, ιδιαίτερα η μάνα μου..είχε μια φωνή που με μάγευε και δε χόρταινα να την ακούω. Ακόμα και μοιρολόι να έλεγε, παρόλο που ήταν μακάβριο το θέμα, εγώ μαγευόμουν στο άκουσμα της φωνής της..
– Και πώς ήταν το δικό σας ξεκίνημα?
– Σε ηλικία 13 ετών, έχοντας έντονη την επιθυμία να φύγω από το χωριό
ξεκίνησα ταξίδι στο άγνωστο ουσιαστικά, με προορισμό την Αθήνα, με τον Πολιτάκη τον Θοδωρή, που μεγαλώναμε μαζί και με τον Γιώργη Βασσάλο. Όταν ξημέρωσε κι αντίκρυσα τον Πειραιά, είπα «Παναγία μου και πού ήρθα εδώ..!!». Όμως δεν με ένοιαζε, είχα πείσμα..ήθελα να φύγω. Σε ηλικία 15 χρονών, έχοντας έντονη την επιθυμία να είμαι αυτόνομος, νοίκιασα δικό μου σπίτι και σε ηλικία 16 ετών ξεκίνησα το τραγούδι μ’ ένα έντεχνο συγκρότημα στο Ν. Ηράκλειο. Τότε, ήταν ακριβώς μετά την μεταπολίτευση θυμάμαι, όπου οι Δήμοι έκαναν πολλές εκδηλώσεις και όλες πετυχημένες. Ο Δήμος του Ν. Ηρακλείου λοιπόν, με αντάλαγμα να καλύπτουμε τις εκδηλώσεις του, μας έδωσε ένα χώρο να κάνουμε πρόβες. Κατά συνέπεια άρχισαν οι εμφανίσεις μας να γίνονται ολοένα και περισσότερες με το συγκρότημα αυτό, αλλά δε μείναμε μόνο εκεί…γυρίσαμε σχεδόν όλη την Ελλάδα κάνοντας εμφανίσεις. Το έντεχνο τραγούδι μου άρεσε πολύ, αλλά η ψυχή μου ήταν ταγμένη εδώ…στην Κρήτη.
– Οπότε κάπως έτσι ήρθε η ώρα της επιστροφής.. Το ξεκίνημα σας εδώ πώς έγινε? Τι ακολούθησε?
– Ξεκίνησα αυτό που κάνω τώρα, κάνοντας κάποιες παρενθέσεις πάντα με έντεχνο. Έχω κάνει 3 δίσκους με έντεχνο. Είναι μια «παρένθεση» που με ταλαιπωρεί και θέλω να τη βγάζω από μέσα μου. . Πηγαίνοντας στο στρατό πήρα το πρώτο όργανο, ένα ηπειρώτικο λαούτο από τον λαουτιέρη Μανώλη Λυρατζάκη.
Σαν λαουτιέρης, το πρώτο μου γλέντι ήταν με τον Γιώργη Κλάδο από την Κράνα, σ’ ένα γάμο. Αλλά θεωρώ ότι ήμουν και τυχερός, έχοντας κάνει κάποιες αξιόλογες συνεργασίες τότε, με τον Θανάση Σκορδαλό, τον Λεωνίδα Κλάδο, τον Βασίλη Κατσαμά και άλλους, καλλιτέχνες οι οποίοι αποτελούσαν και από μια μουσική σχολή ο καθένας αλλά ήταν και σαν προσωπικότητες ξεχωριστοί, που και εκτός πάλκου, είχες να πάρεις πολλά δίπλα τους.
– Και έρχεται κάποια στιγμή, όπου δημιουργείτε πλέον το δικό σας σχήμα και κάνετε ένα νέο ξεκίνημα..
– Έκανα συγκρότημα με τον Νίκο Σωπασή, όπου ταξιδέψαμε και στο εξωτερικό μαζί και έμαθα δίπλα του πολλά και του οφείλω ένα ευχαριστώ.
– Θα ήθελα την άποψη σας, όσο αφορά τους ξενιτεμένους μας Ελλήνες. Παρατηρήσατε κάποια διαφορά στον τρόπο που διασκεδάζουν? Μήπως η μεγάλη νοσταλγία για την πατρίδα, τους κάνει πιο ένθερμους?
– Τη διαφορά στο εξωτερικό, το πάθος και την “άλλη Κρήτη”, την έκανε η πρώτη γενιά που μετανάστευσε στο εξωτερικό. Οι επόμενες γενιές, δεν είχαν το μαράζι, τα βιώματα και το μεράκι που είχαν οι προγενέστεροι, που γεννήθηκαν και πέρασαν ένα μεγάλο μέρος της ζωής τους στο νησί. Τα παιδιά των ξενιτεμένων δεν αναζητούσαν την Κρήτη, γιατί δεν την έζησαν και δικαιολογημένα, παρόλο που μέσα στο σπίτι τους ενδεχομένως μεγάλωναν με τα κρητικά έθιμα, άκουγαν την κρητική διάλεκτο. Δεν είχαν όμως προσωπικά βιώματα έντονα, που να τους δημιουργούν το πάθος, την λαχτάρα και την νοσταλγία που είχαν οι γονείς τους. Παρόλα αυτά και θέλω να τα συγχαρώ αυτά τα παιδιά και τους γονείς τους, ασχολούνται με την παράδοση και τους χορούς μας και τα καταφέρνουν σε μεγάλο βαθμό. Υπάρχει όμως μια μεγάλη διαφορά στο χορό του ξενιτεμένου μερακλή από του παιδιού του…ο πρώτος χορεύει στη μελωδία, ο δεύτερος στο ρυθμό. Αυτή η διαφορά, εξηγεί το γιατί την «άλλη Κρήτη» στο εξωτερικό, την δημιούργησαν κατά τόπους, οι πρωτογενείς μετανάστες.
– Αφού αναφερθήκατε στο χορό, θα ήθελα να μου πείτε, ποιο χαρακτηριστικό είναι αυτό, που θα σας κάνει να ξεχωρίσετε έναν καλό χορευτή?
– Καλός χορευτής είναι αυτός που πάλλεται με την ψυχή του. Αυτός που κοιτώντας τον σε εμπνέει, ανοίγει τα όρια της φαντασίας σου.
– Και πώς το πετυχαίνει κανείς αυτό? Με ποιο τρόπο? Έχει να κάνει με το μερακλίκι του, με τις φιγούρες που κάνει, πώς?
– Θα σου πω..είχα έναν σύντεκνο στις Μάκρες, τον Κουράτορα τον Μανώλη, τον οποίο όταν τον είδα για πρώτη φορά να χορεύει μαλεβιζιώτη, έπαθα σοκ. Το κάθε ζάλο του ήταν ταπεινό και δεν απείχε 15 εκατοστά από το έδαφος. Όμως παλλόταν όλο του το κορμί, στην ουσία χόρευε η ψυχή του..! Στις μέρες μας δεν το συναντάς συχνά αυτό. Αυτό που συχνά συναντάς, είναι να βλέπεις ένα παιδί να χορεύει και να λες «..αυτός είναι χορευτής του τάδε..», μιμείται δηλαδή τον δάσκαλό του. Καλό θα ήταν, όσοι πάνε σε συλλόγους και σχολές χορού, να μαθαίνουν τα στοιχειώδη, τα απαραίτητα και μετά ο χορευτής αν έχει μέσα του πράγματα θα τα βγάλει. Ο χορός είναι τρόπος έκφρασης. Όσες φιγούρες κι αν κάνεις αν δεν μιλήσει η ψυχή, δεν καταφέρνεις τίποτα. Πρέπει κανείς να είναι ταπεινός σε ότι κάνει γενικότερα, γιατί «…πιο πολύ φωνάζει αυτό που είσαι..παρά αυτό που φωνάζεις πως είσαι…»
– Ας συνεχίσουμε λοιπόν, με τη συνέχεια της πορείας σας μετά την συνεργασία σας με τον Ν. Σωπασή..
– Η συνέχεια ήταν μια πολύχρονη συνεργασία με τον Γιώργη Χαλκιαδάκη, που ξεκίνησε το 1991, όπου αυτή η συνεργασία μετράει 19 χρόνια, (με μια παρένθεση 5 ετών) και συνεχίζουμε μέχρι σήμερα. Όφείλω και σε εκείνον ένα μεγάλο ευχαριστώ!
– Τι σημαίνει παράδοση για εσάς? Μια λέξη με πολλές διαφορετικές έννοιες για τον καθένα. Ίσως η πιο κακοποιημένη στις μέρες μας…
– Παράδοση για μένα είναι τρία πράγματα: αυτά που σου παραδώσανε, τα οποία τα ακουμπάς με σεβασμό – αυτά που διαβάζεις γύρω σου, που θέλουν και σεβασμό και προσοχή μεγάλη – και είναι και η ψυχή. Πρέπει να παντρέψεις αυτά τα τρία μαζί. Αυτό ή μπορεί κάποιος να το κάνει ή όχι. Και αν όχι, εκεί αρχίζει η σύγχιση. Όσο αφορά τη μουσική, και τα μουσικά όργανα, η παράδοση είναι κάτι ζωντανό. Δε γεννιέται τίποτα κλασσικό..όλα περνούν από μια μόδα και ή μένει ή χάνεται.. Η παράδοση κατά συνέπεια, διαβάζει την εποχή, τις ανάγκες, τον παλμό, τα μυνήματα και επιδέχεται πολλά όργανα, αρκεί να υπάρχει ιεραρχία. Δεν υπάρχουν κακά όργανα που ακούω και λένε, υπάρχουν κακοί μουσικοί. Προσωπικά δεν έχω τίποτα με τα όργανα, αλλά με την κακή χρήση τους.
– Παρατηρείται συχνά το φαινόμενο της μίμησης κάποιων καλλιτεχνών, από κάποιους που θεωρούν ότι με αυτόν τον τρόπο θα ξεχωρίσουν. Έχοντας τους ίσως πρότυπο, αλλά και στηριζόμενοι στην ασφάλεια που τους δίνει η πεπατημένη οδός των προγενέστερων. Θέλετε να κάνετε ένα σχόλιο πάνω σε αυτό?
– Στη μουσική ισχύουν κάποιοι κανόνες, που λένε ότι για να γράψεις στίχο πρέπει να διαβάσεις και για να γράψεις μουσική πρέπει ν’ ακούς,που σημαίνει ότι ο βλάκας μιμείται και ο έξυπνος ξέρει να κλέψει, εφόσον δεν υπάρχει πρωτογενής δημιουργία. Προσωπικά, προτιμώ έναν κρητικό σκυλά ( και δε με εκφράζουν καθόλου αυτές οι λέξεις, αλλά τις χρησιμοποιώ, θέλοντας να γίνει κατανοητό αυτό που λέω..) από έναν άνθρωπο που προσπαθεί να μιμηθεί για παράδειγμα τον Φουσταλιέρη και πολλούς άλλους καλλιτέχνες της εποχής του. Τον Φουσταλιέρη, τον ακούσαμε, τον ζήσαμε, έγραψε την ιστορία του, έπαιξε και τραγούδησε την εποχή του, και άνοιξε δρόμους για εμάς. Εκεί πρέπει να εστιάσουμε, στο να βρούμε τους δρόμους που άνοιξαν αυτοί οι άνθρωποι για εμάς και να μας αγχώνει τι δρόμους θα ανοίξουμε εμείς για τους νεότερους, αντί να αντιγράφουμε, αυτούς που ουσιαστικά δεν αντιγράφονται, γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι ιδιαίτερος και μοναδικός..
– Εσάς, ως ένας φτασμένος καλλιτέχνης πια, έχει προσπαθήσει κάποιος από τους νεότερους να σας μιμηθεί?
– Δεν ξέρω αν με μιμούνται και δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Και δεν θεωρώ ότι έχω φτάσε κάπου. Νιώθω ότι έχω πολλά πράγματα μέσα μου και δεν ξέρω αν θα μου φτάσει ο χρόνος να τα καταθέσω. Αυτό που θα ήθελα να επισημάνω, είναι ότι όσοι μιμούνται, δεν προτείνουν κάτι για να εκτεθούν,( γιατί αυτός που προτείνει εκτίθεται), άρα είναι στο απυρόβλητο, με αποτέλεσμα να κατηγορούν όλο τον κόσμο. Αυτούς λοιπόν, μέσα από την ιστοσελίδα σου, θέλω να τους παρακαλέσω, να σταματήσουν να το κάνουν αυτό, γιατί δεν προσφέρει τίποτα. Και σε ότι έχει να κάνει με τους νέους καλλιτέχνες, τα νέα παιδιά που τώρα ξεκινούν, δεν είναι ανάγκη να τα πετροβολούμε. Ας αφήσουμε τα κοπέλια, ας τους δώσουμε χώρο ν’ εκφραστούν και χρόνο.. και αυτός θα κρίνει ποιος αξίζει να μείνει και ποιος όχι.
– Τι συμβουλές δίνετε στον δικό σας γιο, Κλέαρχο-Ραφαήλ, που ήδη ακολουθεί τα δικά σας βήματα?
– Ήταν δική του επιλογή και εγώ το μόνο που λέω είναι ότι «..οι κατηγορίες σε αυτό που κάνουμε είναι τρεις: αυτοί που αγαπούν το πάλκο, γιατί τους αρέσουν τα φώτα και ο θαυμασμός..είναι αυτοί που αγαπούν τη μουσική και δουλεύουν σκληρά να βελτιωθούν και να μάθουν και είναι και αυτοί που τα αγαπούν και τα δυο..». Αυτά του τονίζω, ώστε να μπορέσει μέσα του να ξεκαθαρίσει τι θέλει και τι μπορεί να κάνει. Ο γιος μου ο Μανώλης παίζει φοβερό μαντολίνο, αλλά ξεκαθάρισε απ’ την αρχή ότι δεν του αρέσει το πάλκο. Ήρθε μαζί μας κάποιες φορές, είδε ότι δεν του αρέσει και προτίμησε να κρατήσει το μεράκι του για τον ίδιο και τους φίλους του, κάτι το οποίο πιστεύω είναι πολύ πιο ομορφο και πιο ρομαντικό, από αυτό που κάνουμε εμείς.
– Παρόλα αυτά, ευτυχώς που εσείς επιλέξατε αυτήν την οδό, γιατί όπως πολύ καλά γνωρίζετε, θα στερούσατε από όλους εμάς την χαρά να σας ακούμε..
– Σε ευχαριστώ πολύ που το λες, αλλά δεν τραγουδώ για εσάς. Τραγουδώ για πάρτη μου..
– Δηλαδή μου λέτε ότι δεν τραγουδάτε για τον κόσμο που τόσα χρόνια σας θαυμάζει και σας ακολουθεί?
– Τραγουδάω για μένα και προσπαθώ να επικοινωνήσω με τον κόσμο. Οτιδήποτε άλλο για μένα είναι κοροϊδία. Η μουσική είναι ιεροτελεστία, πάθος, επικοινωνία. Τραγουδάω για μένα, σημαίνει καταθέτω την ψυχή μου εκείνη τη στιγμή και η ψυχή μου επικοινωνεί με την ψυχή των ανθρώπων που με τιμούν με την παρουσία τους κάθε φορα. Σημασία δεν έχει αυτό που θα ερμηνεύσεις να μείνει στα αυτιά του κόσμου, αλλά να αγαπηθεί και να ζει όσα χρόνια κι αν περάσουν στην καρδιά του…. Αυτό συμβουλεύω και τους νέους καλλιτέχνες, που κάποιοι από αυτούς ξέρουν μουσική θεωρία και πράγματα, που εγώ δεν τα γνωρίζω καθόλου, ούτε που τα ονειρεύτηκα ποτέ μου και λειτουργώ με το ένστικτο και την πείρα μου. Να μιλούν με τις μουσικές και την ερμηνεία τους στις καρδιές των ανθρώπων..και όχι στα αυτιά τους.
– Πόσο σας προβληματίζει, η παρουσία ήσυχων και χαμηλών τόνων ανθρώπων, που χωρίς ιδιαίτερες εκφράσεις θαυμασμού σας ακούν? Και πόσο σας ανεβάζει ίσως, η παρουσία ανθρώπων που εκδηλώνουν έμπρακτα και έντονα τον θαυμασμό τους απένατί σας?
– Τίποτα δε με αφήνει αδιάφορο. Ο κάθε άνθρωπος έχει τον τρόπο του ν’ ακούει και να εκδηλώνεται. Το μόνο που με προβληματίζει, είναι να μη μπορώ να επικοινωνήσω με τον κόσμο, σε όποια κατηγορία και αν βρίσκεται από τις δυο.
– Πώς καταλαβαίνετε δηλαδή οτι επικοινωνείτε μαζί τους? Με ποιο τρόπο?
– Αρκεί να κοιτάς τον κόσμο στα μάτια..από εκεί καταλαβαίνεις αν επικοινωνείς ή όχι. Μου έχει τύχει πολλές φορές, να κάθεται κάποιος στο τραπέζι του και να κλαίει ή να έχει διάφορες άλλες αντιδράσεις χαράς, νοσταλγίας, έρωτα, πόνου..διάφορα. Αυτό είναι επικοινωνία!
– Έχει μια χροιά η φωνή σας, που βγάζει πάντα ένα παράπονο..κάθε ήχος της κρύβει ένα παράπονο…γιατί? Ακόμα και ένας χαρούμενος στίχος, από το στόμα σας βγαίνει με μια ευαισθησία,που προσωπικά, είναι κάτι που λατρεύω στην ερμηνεία σας, αλλά μου κάνει εντύπωση..
– Στα πάντα υπάρχει ευαισθησία. Είναι κάτι που απλά έτσι βγαίνει, δεν το επιδιώκω. Προσπαθώ το κάθε τραγούδι να έχει το ύφος που του αρμόζει. Αν είναι πονεμένο δεν μπορείς να γελάς, αν είναι πάλι χαρούμενο θα έχει ένταση μεν , αλλά ευαισθησία δε. Για παράδειγμα, ο Γιώργης Παπαδάκης που είναι τεράστιος καλλιτέχνης, ότι και να πει αυτός ο άνθρωπος θα στο χρωματίσει, θα σου δώσει εικόνες. Αυτο θα πει ερμηνεύω με την ψυχή μου και όσο με αφορά η ερμηνεία μου είναι ο ήχος της ψυχής μου..
– Μπράβο σας που αναφέρετε το όνομα ενός συναδέλφου, ενεργού, όπως κι εσείς. Είναι ελάχιστοι όσοι το κάνουν αυτό. Συνήθως δεν εκφράζονται ονομαστικά σε συναδέλφους τους
– Θαυμάζω πολλούς συναδέλφους μου και το λέω, γιατί να μη τα λέμε αυτά?. Και πολλά νέα παιδιά, όπως ενδεικτικά θα αναφερθώ, στον Κυριάκο Σταυριανουδάκη, τον Μιχάλη Σουλτάτο, τον Μίλτο Βαρουχάκη, τον Γιώργη Νηστικάκη,τον Μανώλη Χαμογιωργάκη, τον Γιώργη Δρακογιαννάκη και άλλους πολλά υποσχόμενους. Μάλιστα αυτήν την περίοδο συνεργάζομαι με τον Γ. Δρακογιαννάκη και είμαστε στο τελικό στάδιο ενός νέου cd που ετοιμάζουμε και τον ευχαριστώ πολύ που με επέλεξε να συνεργαστούμε.
– Είναι σημαντικό να στηρίζει ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης τους νεότερους όταν το αξίζουν?
– Είναι απαραίτητο για μένα. Αν θες να ζήσει αυτό που κάνεις, να έχει συνέχεια, θα πρέπει να το αφήσεις σε άξιους καλλιτέχνες και ταλαντούχους ανθρώπους.
– Στην πλειοψηφία των τραγουδιών που ερμηνεύετε, η μουσική και οι στίχοι, έχουν την υπογραφή σας. Τι σας εμπνέει να γράφετε?
– Τα πάντα! Μια ωραία γυναίκα, ένα ωραίο ηλιοβασίλεμα, ένα χάραμα, ένας έρωτας, μια λύπη, μια χαρά, ένας πόνος, μια απώλεια, ένας θάνατος… Και ο θάνατος να ξέρεις ότι δε με φοβίζει, γιατί ότι χρώματα έχει η αυγή, έχει και η δύση.. οπότε πιστεύω ότι υπάρχει μια άλλη διάσταση, πιο καλή από αυτή που ζούμε. Και δε με φοβίζει για ένα ακόμα λόγο..γιατί εκεί θα με περιμένει η μάνα μου..
– Μιλήστε μας λίγο για αυτήν την γυναίκα, την μητέρα σας, που ξέρω ότι την λατρέψατε και πάντα θα την έχετε στην καρδιά και στη σκέψη σας..
– Την λάτρεψα και θα λατρεύω πάντα την ανάμνησή της και ότι σήμαινε αυτή η γυναίκα για μένα. Πιστεύω ότι η μητέρα μου ήταν τυχερός άνθρωπος, γιατί ολοκλήρωσε τον κύκλο της ζωής της, ο οποίος έκλεισε όμορφα στα 90 της χρόνια. Δεν είδε καημούς παράξενους.. και αυτό είναι πολύ σημαντικό.
– Σίγουρα θα ήταν πολύ περήφανη για εσάς.. Σας το έλεγε ποτέ?
– Μου το έδειχνε και αυτό ήταν πιο σημαντικό!
– Υπάρχει ένα κενό στη ζωή σας από την απουσία της.. Πώς το βιώνετε?
– Υπάρχει ένα τεράστιο κενό.. είναι στιγμές που κλαίω μ’ αυτό το κενό, στιγμές που ταξιδεύω.. Ο θάνατος έχει δυο πλευρές: η μια είναι η μακάβρια πλευρά του, την οποία αποφεύγουμε να σχολιάζουμε. Η άλλη πλευρά του, είναι η ποιητική, που έχει να κάνει με το ποιος ήταν ο άνθρωπος που χάθηκε, τι έκανε στη ζωή του, αν ήταν μερακλής, αν ήταν υπεράνω, ανώτερος.. Και η μητέρα μου ήταν ανώτερος άνθρωπος! Εγώ, προσπαθώ ν’ ασχολούμαι με την ποιητική πλευρά..
– Τι εννοείτε ποιητική πλευρά? Εξηγείστε μου λίγο πώς το θέτετε..
– Θα σου πω ένα απλό παράδειγμα. Η θάλασσα έχει δυο πλευρές..εξαρτάται πώς τη βλέπεις. Όταν απλά κάθεσαι και την κοιτάς, σε μαγεύει, σε ταξιδεύει, την θαυμάζεις.. Φαντάσου μια στιγμή να πνίγεσαι πώς θα την βλέπεις.. Όλα έχουν δύο μακάβρια και ποιητική πλευρά, εξαρτάται από ποια θέση τα βλέπεις.
– Στην προσωπική σας ζωή, στην καθημερινότητα σας, βάσει αυτής της θεωρίας λειτουργείτε? Προσπαθείτε να βλέπετε τα πάντα από την ποιητική τους πλευρά? Πόσο εφικτό είναι αυτό σε κάθε περίπτωση?
– Δεν είναι, αλλά προσπαθώ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν ξέρεις να φυλαχτείς και από την άλλη πλευρά. Προσπαθώ όσο μπορώ μπορώ όμως να τα βλέπω έτσι.
– Σαν καλλιτέχνη ο κόσμος σας γνωρίζει. Σαν άνθρωπος πώς είστε? Τι σας χαρακτηρίζει?
– Είμαι ένας ήρεμος και χαμηλών τόνων άνθρωπος, που προσπαθώ όσο μπορώ να ζω την κάθε στιγμή, το οποίο δεν καταφέρνω πάντα. Με εκνευρίζουν αυτοί, που όταν τελειώσει η μέρα λένε «Δόξα το Θεό», που πέρασε και αυτή η μέρα, ενώ μπορεί να ήταν μια εντελώς άδεια μέρα, χωρίς να έχεις δημιουργήσει κάτι, όσο μικρο κι αν είναι αυτό. Δεν είπα να φτιάξεις τον κόσμο από την αρχή, αλλά να έχεις κάνει κάτι όμορφο και δημιουργικό. Με εκνευρίζει αυτή η ησυχία που υπάρχει σε αυτό που ζούμε, να πεινάνε οι μισοί και οι άλλοι να είμαστε προσεχώς πεινασμένοι…και όποιος δεν το βλέπει εθελοτυφλεί.
– Θα ήθελα να σταθούμε πάνω σε αυτό, γιατί είναι μια μάστιγα που πλήττει την εποχή μας. Αυτή η οικονομική κρίση που βιώνουμε έχει πολλές συνέπειες και θα έχει περισσότερες ακόμα στο μέλλον. Θέλω τη δική σας τοποθέτηση πάνω σε αυτό.
– Αυτό που έχω να πω, είναι ότι αν δεν σταματήσουμε να είμαστε όχλος, δηλαδή ο καθένας για πάρτη του, αν δεν γίνουμε λαός, να οργανωθούμε, σε μερικά χρόνια δεν θα έχουμε πατρίδα. Εγώ ντρέπομαι τα παιδιά μου και όλη αυτή την νέα γενιά, για τον κόσμο που τους παραδίδω κι έχω βάλει στοίχημα με τον εαυτό μου ν’ αγωνιστώ και θα το κάνω.
– Με ποιο τρόπο θα κάνετε τον αγώνα αυτόν? Πώς?
– Έχω βρει ένα μετερίζι, που αγωνίζομαι από εκεί.
– Μέσα από το τραγούδι εννοείτε?
– Όχι μόνο μέσα από το τραγούδι, αλλά και μέσα από ένα πατριωτικό, δημοκρατικό χώρο, που προσπαθούμε να κάνουμε ουσιαστική αντίσταση, γιατί αυτή τη στιγμή θεωρώ πως είμαστε σε κατοχή. Και να ξέρεις ότι αυτό που μας συμβαίνει σαν να φτιάχνεις ας πούμε ένα τοίχο…όσο τον χτίζεις και προσπαθείς να τον στοκάρεις δε φαίνεται η δουλειά σου, ενώ μια ώρα μετά, με το που θα βάλεις την μπογιά, παίρνει αξία αυτό που δημιούργησες. Το ίδιο πράγμα θα μας συμβεί και θα είμαστε υποχρεωμένοι ν’ αγωνιστούμε, να υπηρετήσουμε αυτήν την πατρίδα, να σώσουμε τα παιδιά μας και τα σπίτια μας και για αυτό είμαστε υποχρεωμένοι να ενημερωθούμε. Γιατί αυτοί οι φασουλήδες, οι ελεεινοί τύποι, οι αλήτες πολυτελείας, οι κυβερνώντες, που στο σύνολό τους είναι προδότες, έχουν υπογράψει και έχουν παραδώσει τη χώρα άνευ όρων. Δημόσια περιουσία δεν μας ανήκει, ιδιωτική περιουσία σε ότι έχει να κάνει με τα κόκκινα δάνεια τα έχουν παραχωρήσει και αυτοί που δε χρωστούν, θα τους φορτώσουν φόρους για να τα πάρουν. Και επιβεβαιώνεται άλλη μια φορά αυτό που λένε ότι «..τα κάστρα πέφτουν από μέσα..». Οι Γερμανοί την δουλειά τους κάνουν, αυτήν την Ευρώπη φαντάστηκαν και αυτό πράττουν. Καλώς για αυτούς, κακώς για εμάς. Οι δικοί μας τι έκαναν? Γι’ αυτό λέω να σταματήσουμε να είμαστε όχλος και να γίνουμε λαός.
– Εσείς με ποιο τρόπο αποστασιοποιήστε από τον όχλο και λειτουργείτε σαν μέλος ενός λαού? Πώς πολεμάτε έμπρακτα για όλα αυτά που μας αναφέρατε?
– Όπως σου είπα πιο πάνω. Βρήκα ένα μετερίζι και πολεμώ από εκεί. Δεν θα ήθελα να πω κάτι παραπάνω, όποιος θέλει και ενδιαφέρεται μπορεί να ρωτήσει και να μάθει περισσότερα.
– Υπάρχει όμως και μια πλευρά του κόσμου, που διαβάζοντας τα όσα λέτε θα λέει.. «ναι , κάπως έτσι είναι η κατάσταση που βιώνουμε , αλλά ο Μανωλιούδης πληρώνεται αδρά για να εμφανιστεί..».. Τι έχετε να απαντήσετε σε αυτούς τους ανθρώπους, που τυχόν θα σκεφτούν κατά αυτόν τον τρόπο?
– Στον χώρο που ανήκω, μας συντηρούν και μας διατηρούν καθημερινοί άνθρωποι. Δεν έχουμε συνήθως να κάνουμε με πλούσιους. Αν παρατηρήσεις την πλειοψηφία των καλλιτεχνών, θα δεις ότι δεν έχουν κάνει μεγάλες περιουσίες. Ποτέ δε λειτούργησα έτσι. Ποτέ δεν θα πήγαινα να παίξω κάπου, που για να πληρωθώ εγώ ή να τα οικονομήσει το μαγαζί, θα έβαζαν μια ακριβή είσοδο, να γδάρουνε τον κόσμο.
– Είναι όμως ένα επάγγελμα με πολύ ικανοποιητικές αμοιβές και πολύ δόξα ταυτόχρονα..
– Ναι, η μουσική ότι και να της ζητήσεις θα στο δώσει..αρκεί την ώρα που θα πρέπει ν’ ανταποκριθείς, να μπορείς να το κάνεις, γιατί στην αντίθετη περίπτωση θα σ’ εκτελέσει Δίνει και χρήμα και δόξα, αρκεί να πάρει σεβασμό, αγάπη και προσπάθεια..
– Εσείς έχετε πλέον μειώσει το ποσό της αμοιβής σας, προκειμένου να μπορούν να σας καλούν να εμφανίζεστε, ώστε να έχει όλος ο κόσμος την ευκαιρία να σας ακούσει?
– Βεβαίως! Και πιστεύω πως είναι κάτι που όλοι οι καλλιτέχνες έχουν κάνει. Είναι η εποχή της αλληλεγγύης, της αλληλοστήριξης και μόνο με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε σύνολο.
– Με ποιο τρόπο?
Επιβάλλεται να γίνουμε λαός. Ένας τρόπος είναι και αυτός γιατί έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον. Το θέμα είναι να στηρίξει ο καθένας το σπίτι του και τα παιδιά του με κάθε τρόπο. Δεν υπάρχουνε σωτήρες και αυτοί που παρουσιάστηκαν έτσι μας πούλησαν.
– Ποια συμβουλή δίνετε στα παιδιά σας πάνω σε αυτό? Για την πορεία και το μέλλον τους?
– Αυτό που τους λέω είναι να γίνουν ευτυχισμένοι άνθρωποι. Να κάνουν αυτό που πραγματικά τους αρέσει. Η γνώση είναι δύναμη, αλλά μόνο όταν κανείς την αποκτά επειδή το θέλει κι όχι επειδή τον πιέζουν. Έχουμε φτάσει στο σημείο να κυνηγάμε ένα χαρτί και έχουμε ξεχάσει την ιστορία μας. Και αυτό που φοβούνται σε εμάς, είναι η ιστορία και ο πολιτισμός μας. Προσπαθούν να μας αλλοτριώσουν με κάθε τρόπο. Προ καιρού είδα στο ίντερνετ, να έχουν μια φωτογραφία, με τον Μέγα Αλέξανδρο, την κοκκινοσκουφίτσα και τον καραγκιόζη και ρωτούσαν «..ποιο το κοινό μεταξύ των τριων.. ;». Αυτά μας συμβαίνουν και είμαστε υποχρεωμένοι να αγωνιστούμε. Αυτό λέω στα παιδιά μου. Να αγωνίζονται για τις αξίες και τα ιδανικά μας.
– Τι σας φοβίζει περισσότερο για το μέλλον των παιδιών σας και ενδεχομένως των παιδιών όλων μας?
– Αυτό που μ’ εξοργίζει, δε με φοβίζει.., είναι ότι από τη μια μεριά είναι τα παιδιά μας, η πατρίδα και τα ιδανικά μας και από την άλλη πλευρά τα λαμόγια που ξεπουλούν τον τόπο μας, με το πρόσχημα ότι δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Να σηκωθούν να πάνε στο σπίτι τους. Όποιος φοβάται και όποιος δε μπορεί να κάνει…ας πάει σπίτι του.
– Αξίζει τον κόπο ν’ αγωνιστεί κανείς όμως κάτω από τέτοιες συνθήκες? Τι πιθανότητες υπάρχουν να τα καταφέρουμε?
– Φυσικά και αξίζει και έχουμε υποχρέωση να το κάνουμε και όχι να παραδοθούμε άνευ όρων… Και ότι καταφέρουμε. Να είσαι σίγουρη ότι αν λειτουργήσουμε σαν λαός μπορούμε να καταφέρουμε πολλά.
– Κάποτε, σε περιόδους κρίσης και κατοχής, κάποιοι καλλιτέχνες αντιστέκονταν μέσα από τη μουσική και τα τραγούδια τους. Γιατί πλέον δεν βγαίνουν ανάλογα τραγούδια?
– Ήταν αυτό που μόλις θα σου έλεγα και με πρόλαβες, σε συνέχεια όσων σου προανέφερα. Αυτή τη στιγμή έχω ετοιμάσει ένα άκρως πατριωτικό τραγούδι, που ελάχιστες λεπτομέρειες μένουν για να ολοκληρωθεί και να κυκλοφορήσει.
– Τι μηνύματα θέλετε να περάσετε μέσα από το τραγούδι αυτό?
– Όλα όσα ανέλυσα παραπάνω..να αφυπνιστούμε και να αντισταθούμε. Να διεκδικήσουμε ότι μας ανήκει. Και θα προτρέψω και τους υπόλοιπους καλλιτέχνες, να λένε και κάποια επαναστατικά τραγούδια και να περνούμε κάποια μηνύματα, γιατί μας θέλουν να παραδωθούμε άνευ όρων. Η μουσική παίζει καταλυτικό ρόλο σε αυτό. Και αυτή η συζήτηση δεν είναι πολιτική. Για μένα είναι καθαρά πατριωτική. Καλό θα ήταν λοιπόν να γραφτούν και κάποια άλλα τραγούδια.
– Πόσο εφικτό θεωρείτε ότι είναι αυτό? Ίσως αποτελεί ρίσκο για την καριέρα του εκάστοτε καλλιτέχνη να αποκαλύψει την πολιτική του ταυτότητα..
– Είναι αντίσταση. Δεν είναι πολιτική ταυτότητα. Είναι πατριωτισμός και η πατρίδα μας είναι μία. Κανένα ρίσκο δεν θεωρώ ότι υπάρχει να γράψει κανείς πατριωτικά τραγούδια.
– Εγώ επιμένω ότι είναι ρίσκο, παρόλο που συμφωνώ ότι η πατρίδα μας είναι μία και οφείλουμε ο καθένας από το δικό του μετερίζι να πολεμά γι’ αυτήν. Δε φοβάστε τις συνέπειες μιας τέτοιας κίνησης?
– Όχι δε φοβάμαι τίποτα και κανέναν όταν έχει να κάνει με τα παιδιά μου. Στο φόβο μας ποντάρουνε.
– Παρόλα αυτά, θα πρέπει να είστε έτοιμος για όλα. Κάποιοι θ’ αγκαλιάσουν το τραγούδι αυτό και κάποιοι θα σας κατηγορήσουν ίσως και αναπόφευκτα θα υπάρχουν συνέπειες στην επαγγελματική σας πορεία.
– Δε μ’ ενδιαφέρει αυτό. Μ’ ενδιαφέρει αυτό που συμβαίνει τώρα, γιατί σε λίγο καιρό, ούτως ή άλλως θα έχουμε συνέπειες. Όταν θα μας φτάσουν σε χειρότερη θέση από ότι ήδη μας έφεραν, όταν κινδυνεύουν τα παιδιά μου τι να φοβηθώ? Εσύ φοβάσαι τίποτα όταν κινδυνεύουν τα παιδιά σου?
– Σαφώς και όχι. Τίποτα και κανέναν.
– Ε, αυτό ακριβώς λέω κι εγώ. Αυτήν την στιγμή κινδυνεύουν τα παιδιά μου , τα παιδιά σου, τα παιδιά όλων μας. Ξέρεις ότι έχουμε χάσει μια πόλη 250.000 ατόμων?
– Τι εννοείτε?
– Η πόλη αυτή που χάσαμε, Πανελλαδικά πάντα αναφέρομαι,είναι οι άνθρωποι αυτοί που έχουν αυτοκτονήσει, αυτοί που έχασαν τη μάχη με τη ζωή, μη έχοντας τη δυνατότητα να έχουν καλύτερη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, συν εκείνους οι οποίοι μετανάστευσαν για ένα καλύτερο αύριο. Και στην τελική, είμαστε μετανάστες κι εμείς στον τόπο μας. Έτσι έχουν τα πράγματα, είτε το παραδεχόμαστε, είτε όχι. Αν είναι λοιπόν να κερδίσω το μέλλον των παιδιών μου και την πατρίδα μου πίσω, δε φοβάμαι τίποτα. Και θα ήθελα Στέλλα, να ζητήσω τη βοήθεια σου σε αυτό που ετοιμάζω. Θεωρώ πως είσαι ο κατάλληλος άνθρωπος αυτή τη στιγμή να του εμπιστευτώ την παρουσίαση και προώθηση του νέου μου τραγουδιού.
– Σας ευχαριστώ πάρα πολύ! Δεν περίμενα να ακούσω τέτοια πρόταση και είναι τιμή μου.. Σαφώς και θα το κάνω με μεγάλη χαρά!
– Παρακολουθώ την δουλειά σου και την εξέλιξη σου, την σοβαρότητα, την αγάπη και το μεράκι σου, με ότι καταπιάνεσαι και θα ήθελα να αναλάβεις εσύ επίσημα την παρουσίαση του νέου μου τραγουδιού, που σύντομα θα είναι έτοιμο να δημοσιευθεί.
– Σας ευχαριστώ και πάλι και θα προσπαθήσω να φανώ αντάξια των προσδοκιών σας.
– Θα φανείς, είμαι σίγουρος και μακάρι όλοι όσοι ασχολούνται με τα ΜΜΕ όπως κι εσύ, να προβάλλουν αυτό το τραγούδι, που αφυπνίζει συνειδήσεις και καυτηριάζει τις καταστάσεις που ζούμε.
– Όφείλω να πω, ότι με εκπλήσσετε… Είχα πλάσει στο μυαλό μου μια εντελώς διαφορετική εικόνα από αυτή που μου δώσατε σήμερα. Και σίγουρα, ο σημερινός Γιώργος Μανωλιούδης που έχω μπροστά μου, δεν μου θυμίζει και πολύ εκείνον που συνομίλησα μαζί του σε προηγούμενη ραδιοφωνική μας συνέντευξη. Πού πήγε αυτός ο άνθρωπος που γνώρισα? Ο ήρεμος και χαμηλών τόνων Γ. Μανωλιούδης?
– Εδώ μπροστά σου είναι. Δεν πήγε πουθενά. Ο σημερινός Γιώργος Μανωλιούδης, είναι αυτός που ήταν πάντα, με την μόνη διαφορά ότι πλέον έχει επαναστατήσει, γιατί οι συνθήκες το επιβάλλουν. Δε σημαίνει το να είσαι ήρεμος άνθρωπος, ότι δεν αξιολογείς τι συμβαίνει γύρω σου και δεν επαναστατείς. Το θέμα είναι πατριωτικό. Εγώ έτσι το βλέπω και με αυτή τη λογική έγραψα το τραγούδι αυτό.
– Πόσο έχει επηρεάσει όλη αυτή κατάσταση τα νέα παιδιά ? Τα όνειρά τους, το μέλλον τους..
– Απαγορεύεται να κάνουν όνειρα. Εκεί μας φτάσανε.. Και αυτός ήταν ο στόχος τους. Να ευτελλίσουν τον πολιτισμό μας, να ισοπεδώσουν τα όνειρα των νέων ανθρώπων και να αλλοιώσουν την ιστορία μας.
– Νομίζω ότι είσασταν απόλυτα σαφής ως προς τον τρόπο που σκέφτεστε, αλλά και που πράττετε και που θα πράξετε στο μέλλον. Θέλω στο σημείο αυτό να σας πω μια λέξη και να μου την ντύσετε με έννοιες δικές σας.. ΚΡΗΤΗ…
– Κρήτη… είναι ιδέα, πνεύμα, ψυχή, πιστεύω, ιδανικά… Αυτά για μένα είναι αυτός ο τόπος και όποιος δεν τα στηρίζει αυτά, ανήκει βιολογικά μόνο στον τόπο αυτό.
– Ας αλλάξουμε τελείως θέμα και ας πάμε σ’ ένα άλλο καίριο θέμα της δουλειάς σας, που λέγεται δισκογραφία.. Πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα και ποιος κατά την άποψη σας ο ρόλος του ίντερνετ σε αυτό?
– Η δισκογραφία στις μέρες μας και οι δισκογραφικές, αντιμετωπίζουν και αυτές πολλά προβλήματα, κυρίως λόγω της εισβολής του ίντερνετ, που έχει ως αποτέλεσμα να μειώνονται αισθητά οι πωλήσεις των cd. Από την άλλη όμως το ίντερνετ, δίνει και πολλές ευκαρίες να γίνει γνωστός ένας νέος καλλιτέχνης, να προωθήσει την δουλειά του. Πλέον έχουμε όλοι ίσες ευκαιρίες και εννοώ πως, για παράδειγμα, ότι πιθανότητες έχω εγώ να κάνω μια επιτυχία έχει και ο νέος καλλιτέχνης.
– Η ευκολία αυτή όμως, επιφέρει φαντάζομαι και περισσότερο ανταγωνισμό, άλλοτε καλό και άλλοτε κακό. Έχετε πέσει θύμα κακού ανταγωνισμού?
– Δεν ασχολούμαι με αυτά.. Όπως σου είπα και παραπάνω «…πιο πολύ φωνάζει αυτό που είσαι, παρά αυτό που λες ότι είσαι…». Αν για παράδειγμα εγώ, δυσφημίσω κάποιον, το πιθανότερο είναι να σπάσω τα μούτρα μου. Η άδικη επίθεση σε κάποιον, πάντα γυρίζει πάνω σου.
– Συμφωνώ…γιατί το άδικο δεν το θέλει ούτε ο Θεός… Θέλω να μου πείτε αν υπάρχει κάτι για το οποίο έχετε μετανιώσει..
– Όλα τα πράγματα έχουν δυο όψεις. Αυτό που ακούω να λένε «..δε μετανιώνω για τίποτα..» θεωρώ ότι είναι λάθος. Όλοι αναθεωρούμε πράγματα, ανθρώπους και καταστάσεις. Υπάρχουν πράγματα που αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω δεν θα τα έκανα, αν και τη στιγμή που κάνει κανείς το κάθετι, σε ευχαριστεί και σε εκφράζει. Με αυτή τη λογική μπορεί να πει κανείς δε μετανιώνω, οπότε είναι όλα σχετικά..
– Κάποιο ανεκπλήρωτο όνειρο? Κάτι που ενώ θα θέλατε, δεν καταφέρατε να κάνετε ακόμα?
– Το μόνο που θέλω είναι να μου φτάσει ο χρόνος να βγάλω όσα έχω ακόμα μέσα μου.
– Έτσι που σας ακούω, να μου λέτε για δεύτερη φορά αυτή τη φράση «να μου φτάσει ο χρόνος» αγχώνομαι..Γιατί το λέτε? Θεωρείτε ότι δεν θα σας φτάσει?
– Είναι τόσα πολά όσα έχω μέσα μου που πραγματικά δεν ξέρω αν θα μου φτάσει. Είναι τραγούδια άλλων καλλιτεχνών που με συγκινούν και θέλω να τα γράψω και πολλά δικά μου επίσης.
– Ποια είναι τα συναισθήματα σας γράφοντας ένα νέο τραγούδι?
– Κάθε τραγούδι είναι και μια γέννα…είναι επώδυνο, σε ταλαιπωρεί, αλλά όταν πάρεις το δημιούργημα σου στα χέρια σου τα ξεχνάς όλα.
– Τι εννοείτε όταν λέτε «σε ταλαιπωρεί;»
– Η έμπνευση είναι ένα δευτερόλεπτο. έχεις την έμπνευση για οποιοδήποτε θέμα..αυτή την έμπνευση θα πρέπει να τη βάλεις σ’ ένα κάδρο, να περιγράψεις την εικόνα όσο πιο καλά μπορείς, που σημαίνει ότι απαιτείται πολύ δουλειά, να ‘σαι απόλυτος σε αυτό που λες χωρίς να περιορίζεις τη φαντασία του ακροατή. Κι εφόσον έχεις το τραγούδι έτοιμο, το παίρνεις από το χέρι και το συστήνεις στον κόσμο.
– Ποια είναι η σχέση σας με τον κόσμο? Είστε προσιτός ή απόμακρος?
– Είμαι προσιτός, άσχετα αν νομίζουν ότι είμαι απρόσιτος. Έχει περάσει στον κόσμο όλα τα χρόνια, ότι είμαι δύσκολος, δύστροπος, ψυχρός και το παίζω φίρμα. Εγώ είμαι ξένος με όλα αυτά..δεν μ’ ενδιαφέρουν οι τίτλοι..είμαι απλός, ήρεμος και χαμηλών τόνων σαν άνθρωπος, προσιτός μεν αλλά δεν μπορω και να γελώ όλη νύχτα χωρίς λόγο για να παριστάνω κάτι που δεν είμαι.
Εισπράττω αγάπη από τον κόσμο και δίνω με τον δικό μου τρόπο και επικοινωνώ μαζί του επίσης με τον δικό μου τρόπο. Κάποιοι το αντιλαμβάνονται, κάποιοι άλλοι όχι.
– Πώς χειρίζεστε το γεγονός ότι σε κάποια εμφάνιση σας μπορεί ενδεχομένως να μην είστε καλά ψυχολογικά? Πώς καταφέρνετε να μη το αντιληφθεί αυτό ο κόσμος? Και πώς αντιμετωπίζετε την κούραση των διαρκών εμφανίσεων σας, ώστε να μην έχετε μειωμένη απόδοση?
– Συμβιβάζομαι με την κακή μου ψυχολογία και συνήθως βγαίνει μια καταπληκτική βραδιά. Όσο για την κούραση, πολλές φορές συμβαίνει να είμαι πολύ κουρασμένος αλλά στο πάλκο τα ξεχνώ όλα..έχω όρεξη να παίξω και να τραγουδήσω, όπως είχα και στα 18 μου χρόνια! Πιστεύω πως οι καλλιτέχνες έχουμε ευχή και κατάρα..ευχή γιατί υπηρετούμε την μεγαλύτερη των τεχνών..και κατάρα γιατί δεν θα μπορέσουμε να τη μάθουμε ποτέ… Ο αείμνηστος Κώστας Μουντάκης έλεγε ότι «..ο καλύτερος από εμάς, γνωρίζει μόνο το 6%…». Γι’ αυτό και δεν μπορείς να σηκώνεις ανάστημα στη μουσική, γιατί η ίδια σε καθηλώνει.
– Εσείς τι λέτε ως καλλιτέχνης για την μουσική? Ποια είναι η δική σας θεωρία?
– Εγώ εξυπηρετώ ανάγκες της ψυχής μου …τίποτα άλλο.
– Είστε υπέρ ή κατά του καλλιτεχνικού μάνατζμεντ? Είναι μια τάση της εποχής..
– Προσωπικά είμαι υπέρ, της ύπαρξης ενός ανθρώπου που να βάζει σε μια τάξη τα πρακτικά και λειτουργικά θέματα της δουλειάς μας, αρκεί ο άνθρωπος που θα το αναλάβει αυτό να είναι κοντά στην ψυχή σου, να είναι στο ίδιο μήκος κύματος, για να μην σε εκθέτει.
– Είστε υπέρ των διασκευών παλιών τραγουδιών?
– Για να αγγίξεις ένα παλιό κομμάτι, θα πρέπει να έχεις κάτι να του δώσεις. Ξέρεις ότι η τέχνη η δική μας, διακρίνεται σε αυτά τα πράγματα…να προτείνεις κάτι σ’ ένα κλασσικό κομμάτι. Να γραψείς για παράδειγμα τον πρώτο συρτό ξανά και να γίνει επιτυχία επειδή έβαλες ένα κομματάκι της ψυχής σου. Με τη λογική αυτή, ότι κάτι νέο, ουσιατικό έχεις να προσθέσεις σε κάτι κλασσικό, ναι είμαι υπέρ των διασκευών. Αν είναι να κακοποιοηθεί, όχι σε καμία περίπτωση.
– Θεωρείτε ότι έχουν γίνει καλές διασκευές?
– Ναι, έχουν γίνει, φυσικά. Στη μουσική, ο έξυπνος ξέρει να «κλέψει», ο βλάκας μιμείται.., όπως σου είπα και παραπάνω.
– Αν δεν είσασταν καλλιτέχνης, τι θα θέλατε να είστε?
– Δεν φαντάστηκα ποτέ, ότι θα μπορούσα να εκφραστώ με άλλο τρόπο!
Κι εγώ δεν φαντάστηκα ποτέ, πόση δύναμη μπορεί να κρύβει η ψυχή αυτού του ανθρώπου! Με εξέπληξε η αφοπλιστική του ειλικρίνεια, η «γλώσσα» στην οποία μίλησε, η ένταση της φωνής του και η χροιά της, που στη συγκεκριμένη περίπτωση εξέπεμπε αγανάκτηση, για τα όσα μας αναγκάζουν να ζούμε. Είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο πραγματικά έτοιμο ν’ αγωνιστεί, να παλέψει, για να πάρει πίσω, όπως ο ίδιος χαρακτηριστικά ανέφερε, την πατρίδα, τα ιδανικά και το μέλλον των παιδιών του…Έχει βάλει ένα στοίχημα με τον εαυτό του, που πρέπει να το κερδίσει…Σαφής και απόλυτος σε ότι έλεγε. Ένιωθα σαν να είχε μέσα του έναν θυμό, που αντί να τον καταβάλει, τον παροτρύνει να επαναστατήσει. Δεν αφήνει περιθώρια για τίποτα άλλο. Δεν υπάρχουν….
Θα ήθελα να τον ευχαριστήσω ιδιαίτερα που μίλησε αποκλειστικά σε εμένα και το
www.kriti-mou και αποκάλυψε μια νέα πτυχή του χαρακτήρα του, άγνωστη για εμάς μέχρι σήμερα, καθώς και για την τιμή να μου εμπιστευθεί, το νέο του τραγούδι, που πραγματικά είναι συγκλονιστικό!
Συνέντευξη: Στέλλα Κοντάκη
