Πέρασε κιόλας ένας χρόνος από τη μέρα εκείνη που έφυγες… Όλοι εμείς σε γνωρίσαμε μέσα από μία φωτογραφία, μέσα από μία οθόνη. Με μια σκούρα μπλε μπλούζα και μια στάμπα που έγραφε Italia… Αμοληθήκαμε στους δρόμους και ψάχναμε όλοι το εικοσάχρονο αγόρι από την Κρήτη, με τα καστανά μελαγχολικά μάτια…
Ξέρεις πολλές ήταν οι στιγμές που καθώς περπατούσα στο δρόμο, ασυναίσθητα κοιτούσα τους περαστικούς και ήλπιζα πως κρύφτηκες κάπου ανάμεσα τους… Μόνο που η ιστορία σου, έμοιαζε πολύ μ’ αυτήν του Άλεξ… Του μικρού αυτού αγοριού από τη Βέροια..
Στην αρχή είπαν πως αυτοκτόνησες. Τότε όλοι φωνάξαμε ήταν δολοφονία δεν ήταν αυτοκτονία… Για τη δολοφονία σου λοιπόν δεν έγιναν ακόμα συλλήψεις. Οι φονιάδες σου είναι εκεί έξω και κυκλοφορούν ελεύθεροι… Ίσως και να ψάχνουν και για το επόμενο τους θύμα, αν δεν το ‘χουνε ήδη βρει… Κανείς βέβαια από μας δε διαμαρτυρήθηκε, κανείς δε μίλησε… Σε ξεχάσαμε, όσο κι αν σου γράφαμε στους τοίχους σ’ αγαπώ… Θα ‘ταν φαίνεται πρόσκαιρο κι αυτό σαν όλα τα υπόλοιπα…
Μετά το θάνατο σου Βαγγέλη, ακολούθησε το δημοψήφισμα και λίγο ήτανε να σκίσουμε τις σάρκες μας… Εμείς οι ίδιοι που το Μάρτιο δίναμε γροθιά ενάντια στο bulling και στο ρατσισμό… είχαμε διχαστεί και κάναμε συγκεντρώσεις υπερ του ναι και του όχι, κι αν κάποιος είχε αντίθετη άποψη από μας στήναμε καυγά… όπως επίσης κοντέψαμε να στήσουμε αγχόνη στο Σύνταγμα για το σύμφωνο συμβίωσης (για το σύμφωνο Χατζηχρήστου για την ακρίβεια) και το για αν επιτρέπεται τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια να τεκνοποιούν ή όχι… Με βαρύγδουπες δηλώσεις πως ένα παιδί είναι προτιμότερο να έχει δυο κακούς γονείς παρά γονείς που να το αγαπούν και να είναι γκέι…
Και οι δολοφόνοι σου Βαγγέλη δυο κακούς γονείς είχαν… δε γεννήθηκαν φονιάδες, μα έγιναν… Γνώρισαν το μίσος και όχι την αγάπη. Κακούς γονείς έχουν τόσο τα θύματα όσο και οι θύτες… γιατί ένα παιδί δεν πρέπει να φοβάται να πει την αλήθεια στους γονείς του… Ένα παιδί πρέπει να ξέρει πως η μάνα του και ο πατέρας του είναι περήφανοι γι’ αυτό όπως και να χει στρώσει τη ζωή του… πως η αγκαλιά τους είναι πάντα ανοιχτή και η αγάπη τους πάντα εκεί… πως τα όνειρα του είναι και δικά τους, κι αν μερικά απ’ αυτά ή και όλα δεν εκπληρωθούν, δε σημαίνει πως είναι άχρηστο κι αποτυχημένο… πως η αποτυχία αποτελεί μάθημα ζωής και όχι ποινικό αδίκημα… Ένα παιδί πρέπει να ξέρει πως οι γονείς του αγαπάνε και το αποδέχονται γι’ αυτό ακριβώς που είναι και πως δεν πρέπει να παριστάνει κάποιο άλλο για να είναι αρεστό κι αγαπητό… Επίσης πως η μητέρα του και ο πατέρας του δεν το συγκρίνουν με κανένα άλλο παιδί στον κόσμο, ακόμα και αν αυτό είναι ο αδερφός/η του… Στη αγάπη δεν χωράνε μέτρα και σταθμά μα ούτε και συγκρίσεις…
Τα κοντινά πλάνα των ματιών σου ξύπνησαν θύμησες και βιώματα… Πολλά ήταν τα παιδιά που ξέσπασαν και ομολόγησαν τα δικά τους προσωπικά μαρτύρια… Ποτέ δε θα ξεχάσω την ανάρτηση στο χρονολόγιο ενός παιδιού και αυτούσια την παραθέτω, μόνο για ευνόητους λόγους δεν αναφέρω τ’ όνομα του…
«Μαμά είδα στην τηλεόραση τι έγινε με αυτό το παιδί που χάθηκε και ήθελα να σε ρωτήσω, αυτό που κάνει ο μπαμπάς bulling λέγεται;
Τη φορά που δεν κατάφερα να βάλω το γκολ και φώναξε δυνατά μέσα στο γήπεδο ότι είμαι άχρηστος bulling λέγεται; Εκείνη την άλλη φορά που προσπάθησα να του πω ότι δεν περνάω καλά στο σχολείο κι εκείνος απάντησε ότι αν ήμουν γιος του θα το τακτοποιούσα μόνος μου, τότε τι ήταν; Πριν από δυο χρόνια που με ρώτησε αν έχω καμιά γκομενίτσα και του είπα όχι, όταν μου σήκωσε τη φωνή και μου ούρλιαξε «δεν πιστεύω να είσαι καμιά αδελφή» τι ήταν; Δηλαδή αυτό που μου κάνει ο μπαμπάς λέγεται bulling;
Όταν μετά από χρόνια του ομολόγησα πως δε θα παντρευτώ, δε θα κάνω παιδιά, δε θα δω ποδόσφαιρο, δε θα κάνω σχέση με γυναίκα και είπε πως δε θέλει να ξαναπατήσω το πόδι του στο σπίτι, bulling έκανε; Όταν την ίδια μέρα όρμησε πάνω σου λέγοντας πως εσύ με χάλασες και δεν έπρεπε να με χαϊδεύεις τόσο γιατί με έκανες π….. bulling κι αυτό; Οι άντρες λέει στα μέρη μας, μαμά δε χαλάνε. Τουλάχιστον όχι φανερά.
Μα εγώ δεν αισθάνομαι χαλασμένος μαμά. Δε μούχλιασα, δεν έβγαλα σκουλήκια, δεν είδα πουθενά πάνω μου ετικέτα με ημερομηνία λήξης περασμένη. Δεν ένοιωθα χαλασμένος μαμά. Κι αν οι άντρες μαμά είναι αυτό που είναι ο μπαμπάς γιατί να θέλω να του μοιάσω; Κι εσύ μαμά γιατί δε μιλάς; Στην προσπάθεια στο ν’ ακούσεις τι θα πει ο κόσμος, ξέχασες τι λέω εγώ. Μαμά σε χρειαζόμουν. Γι αυτό και φεύγω γιατί έμαθα στην τηλεόραση πως αυτό που μου έκανε ο μπαμπάς λέγεται bulling. Φεύγω για να το ξέρεις. Κι ας μη με ψάξεις. Γιατί δε θα με ψάξεις. Κι αν μάθεις πως δεν πήγαν καλά τα πράγματα μην ξεχάσεις πως έμαθα πως αυτό που μου έκανε ο μπαμπάς λέγεται bulling. Γιατί έμαθα το δέρμα μου να το κάνω σκληρό για να με προστατεύει. Γιατί το δέρμα μπορείς να το σκληρύνεις. Το δέρμα, όχι το αίμα. Το ίδιο σου το αίμα. Κι αν κόψω ποτέ τις φλέβες μου αυτό το αίμα θα τρέξει. Το αίμα που με πρόδωσε…»
Δε ξέρω πως είναι τα πράγματα εκεί που πήγες Βαγγέλη, κανείς μας δε ξέρει πως περνάς κι αν έχεις βρει ειρήνη. Εδώ πάντως να ξέρεις πως τα πράγματα έγιναν χειρότερα, πολύ χειρότερα…
