Ο Αρης Μεσσήνης, βραβευμένος με το «Οσκαρ των φωτορεπόρτερ» Bayeux-Calvados, έχει απαθανατίσει δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες που καταφθάνουν στη Λέσβο, για λογαριασμό του Γαλλικού Πρακτορείου Ειδήσεων.
Αυτή τη φορά ο διάσημος φωτογράφος μπήκε στον φακό των συναδέλφων του όταν αντιλήφθηκε ότι υπήρχε ανάγκη για βοήθεια.
Κρέμασε την κάμερά του και έτρεξε να βοηθήσει ένα προσφυγόπουλο που κινδύνευε μέσα στη θάλασσα. Οι εικόνες αυτές έκαναν τον γύρο του κόσμου.
Ελάτε εδώ να κλάψετε
“Ζούμε μια δεύτερη Συρία στη Λέσβο. Το κράτος, το αριστερό μας κράτος δεν υπάρχει. Αφήνει τους εθελοντές και τους ψαράδες να βγάζουν τους ανθρώπους μέσα από τα κύματα. Το αριστερό μας κράτος το μόνο που κάνει είναι να τουιτάρει από το τουίτερ του πρωθυπουργού για την Ευρώπη που θέλει. Την Ευρώπη, τάχα μου, της αλληλεγγύης και του ανθρωπισμού”.
Τα λόγια του Άρη Μεσσίνη, του έμπειρου, βραβευμένου φωτορεπόρτερ από το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑFP) δίνουν, όπως και οι φωτογραφίες του, με σπαρακτικό τρόπο την εικόνα μιας εμπόλεμης ζώνης στα παράλια της Μυτιλήνης. “Είμαι πατέρας …και βλέπω τα παιδιά να πνίγονται μπροστά μου” μονολογεί μέσα από λυγμούς, θλίψης, αγανάκτησης και θυμού. “Όλοι πρέπει να έρθετε εδώ να κλάψετε, να εξοργιστείτε. Μόνο έτσι θα σταματήσει..”
Φωνάξαμε τον νεκροθάφτη να πάρει ένα μωρό
“Σήμερα βρήκαμε στην παραλία κι άλλα πνιγμένα παιδιά. Είναι μάλλον από το μεγάλο ναυάγιο με τους 300 επιβαίνοντες” λέει ο ‘Αρης.
“Φωνάξαμε τον νεκροθάφτη να πάρει ένα μωρό 5-6 μηνών. Χωρούσε σε μια τσάντα. Μας είπε ότι του τελείωσαν οι σακούλες”.
“Με έβγαλαν στην ΕΡΤ μαζί με τον Μουζάλα προχθές” λέει ο Άρης. “Τα είπα για το αριστερό μας κράτος, όπως τα λέω και σ’εσένα. Πού είναι οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που διαδήλωναν εναντίον του φράχτη; Πού είναι; Η απάντησή του ήταν ότι είμαι συναισθηματικά φορτισμένος. Δεν φορτίζομαι πια συναισθηματικά. Έχω πάει σε πολέμους κι έχω δει νεκρά παιδιά. Αυτό που γίνεται δεν έχει προηγούμενο. Τους πάνε σαν πρόβατα στη σφαγή”.
Όσο λάβρος είναι εναντίον της κυβέρνησης τόσο με συμπάθεια μιλάει για το “λιμενικό μας”, τους “ψαράδες μας”, την τοπική κοινωνία που όχι μόνο αντέχει αλλά προσφέρει και βοήθεια. Ορισμένοι βέβαια, αετονύχηδες πουλούν το νερό 5 ευρώ. Σε κάθε πόλεμο υπάρχουν μαυραγορίτες …
Στη Μυτιλήνη δεν υπάρχει τίποτα που να θυμίζει την παρουσία κράτους, έστω πτωχευμένου. Δεν υπάρχει στρατός να στήσει σκηνές για τους ζωντανούς, συσσίτια για τους πεινασμένους, γιατροί να σώσουν τους ημιθανείς. Το λιμενικό κάνει, στην παρούσα φάση, ότι μπορεί χωρίς χρήματα.
“Οι λιμενικοί έχουν καταρρεύσει από τις εικόνες, τους ήχους, τα κλάματα. Έχουν πλαντάξει. Οι ψαράδες αφήνουν τις ψαριές και βγάζουν ανθρώπους. Οι ντόπιοι ψαράδες, οι ξένοι εθελοντές και το λιμενικό κάνουν εδώ δουλειά. Κανείς άλλος. Πνίγονται παιδιά. Πρέπει να πνιγούν τα παιδιά του πρωθυπουργού και του υπουργού για να στείλουν βοήθεια;”. Πηγή Νόστιμον ήμαρ
Ο Μεσσήνης στο Paris Match
Ο Αρης Μεσσήνης έδωσε συνέντευξη στο Paris Match για το προσφυγικό, η οποία δημοσιεύεται την Τετάρτη, 4 Νοεμβρίου:
«Εδώ και δέκα χρόνια παρακολουθώ το προσφυγικό. Αλλά με μεγαλύτερη ένταση από την περασμένη Ανοιξη, όταν άρχισε να επιδεινώνεται η κρίση. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ότι ο καιρός χαλάει.
Μόλις φτάνει ένα πλοίο με πρόσφυγες, έχω δύο επιλογές: ή να φωτογραφίσω, ή να βοηθήσω τους ανθρώπους να σωθούν και να ξεπεράσουν το σοκ της διαφυγής. Εκείνη τη στιγμή είσαι ταυτόχρονα άνθρωπος, εθελοντής και φωτογράφος. Και λίγα λεπτά αργότερα, ένα άλλο πλοίο φτάνει…
Εγκατέλειψα τη φωτογραφική μηχανή για να σώσω πρόσφυγες. Δεν μπορείς να είσαι άνθρωπος αν δεν βοηθήσεις εκείνη τη στιγμή. Περισσότερο βοήθησα παρά φωτογράφισα το τελευταίο διάστημα. Παρακολούθησα τον πόλεμο στην Συρία, είδα να πεθαίνουν παιδιά και μωρά. Αλλά η κατάσταση εδώ στο Αιγαίο με τους πρόσφυγες είναι πιο σκληρή, σε ανθρώπινο επίπεδο. Να βλέπεις παιδιά και μωρά να πνίγονται μόλις φτάνουν στην ακτή της Ελλάδας, μιας ευρωπαϊκής χώρας και ενώ μόλις γλίτωσαν από τον πόλεμο, δεν είναι εύκολο να το ξεπεράσεις.
Μένω εκεί και φωτογραφίζω τα γεγονότα καθημερινά, μακριά από τα παιδιά μου, για να μπορέσω να κάνω τον κόσμο να μην ξεχάσει.
Ακολούθησαν ένα νεαρό ζευγάρι Ιρακινών, με το μωρό τους 4 μηνών, από τη βόρεια Ελλάδα ως το Μόναχο. Ετσι μπόρεσα να έχω μια συνολική ιδέα της κατάστασης.
Οι ντόπιοι στα νησιά προσπαθούν να βοηθήσουν όπως μπορούν. Οι ψαράδες κυρίως έρχονται να σώσουν αυτούς τους πρόσφυγες. Τους αξίζει ο μεγαλύτερος σεβασμός».
Mερικές από τις φωτογραφίες του Αρη Μεσσήνη για το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων:
iefimerida.gr
