Στα 3,25 μάξιμουμ οι τιμή του ελαιολάδου στην Ελλάδα…Στα 4,35 ευρώ η τιμή ελαιολάδου στη Τουρκία

Στα 3,25 ευρώ (με εξόφληση σε ένα μήνα) κατακυρώθηκε ο διαγωνισμός του συνεταιρισμού Απιδιάς στη Λακωνία με πλειοδότη την Ένωση και με τη δεύτερη προσφορά να φτάνει στα 3,17.

Οι Ιταλοί αγοραστές την εποχή αυτή έχουν βάλει οροφή στο 3,30-3,35 CIF παράδοσης. Το οποίο σημαίνει, ανάλογα με την φόρτωση και τον προορισμό, από 3,15 έως 3,25 τιμή βυτίου ex- factory στη πόρτα του ελαιοτριβείου.

Αν αφαιρέσει κανείς και το κόστος των μεσιτικών – που επίσης κυμαίνεται ανάλογα με τη περίπτωση – τότε προσεγγίζουμε τιμές παραγωγού γύρω στα 3,0 -3,10 ευρώ για τα καλά έξτρα.

Τα  βιομηχανικά  (λαμπάντε) με βάση οξύτητας 5ο κυμαίνονται στα 2,50 ευρώ τιμή CIF παράδοσης και αναλόγως θα πρέπει να υπολογιστούν μεταφορικά και μεσιτικά.

Οι τιμές που είναι διατεθειμένοι οι Ιταλοί να αγοράσουν από την ελληνική αγορά είναι στην πραγματικότητα μικρότερες από εκείνες που αγοράζουν από την Ισπανία. Εκεί, για τα καλά αρμπεκίνα οι τιμές ex- factory είναι στα 3,50 ευρώ, ενώ τα ελληνικά επίπεδα (3,15-3,25) τα συναντάμε για τα ποιοτικά κατώτερα έξτρα παρθένα της Ισπανίας.

Απλά εδώ να σημειώσουμε ότι οι διαφορές αυτές δεν είναι τυχαίες. Αντανακλούν τις διαφορετικές δομές και διαρθρώσεις των δυο χωρών για τις οποίες τόσες φορές, επί πολλά χρόνια έχουμε αναφερθεί. Αντανακλούν επίσης τις προτεραιότητες που έχουν επικρατήσει στην ιταλική βιομηχανία, η οποία τείνει ολοένα και περισσότερο να υποτιμά τον παράγοντα ποιότητα, επιδιώκοντας κυρίως τις φθηνότερες τιμές.

Καραφλοί οι Λάκωνες

Σύμφωνα με τα όσα γράφει το γνωστό συγκρότημα «χαϊδεύουμε αυτιά, ανεβαίνουν οι πωλήσεις της εφημερίδας μας» οι Λάκωνες τώρα θα “τραβάνε τα μαλλιά τους γιατί ξεπούλησαν πριν ένα μήνα” και τώρα οι τιμές είναι (είναι;) στα 3,57 ευρώ. Εδώ να σημειώσουμε ότι πράγματι έγινε μια πράξη για 2 βυτία σε αυτή την τιμή. Όμως επρόκειτο για λάδι ΠΟΠ και μια τοπική εμπορική «κόντρα».

Από εκεί και πέρα τι να πρωτοθαυμάσει και σχολιάσει κανείς;

Ότι οι πραγματικές τιμές που επικρατούν στην αγορά ήταν του Αη-Γιαννιού στα 3,60 (CIF) και τώρα είναι στα 3,35;

Ότι μεσολάβησε καταστροφική κακοκαιρία; (Γιατί τι να κάνει ένας παραγωγός μια τιμή λίγα σεντς επάνω, όταν στο μεταξύ κινδυνεύει από τους παγετούς να χάσει τη σοδειά του;)

Ότι στην αρχή της χρονιάς, όταν οι τιμές άγγιξαν τα 4 ευρώ, το συγκρότημα και τότε όπως και πάντοτε, «χαϊδεύοντας αυτιά και τάζοντας λαγούς με πετραχήλια», προφήτευε εκτόξευση ενώ έκτοτε βρίσκονται γύρω στα 0,50 ευρώ κάτω;

Για να είμαστε λοιπόν σοβαροί και ρεαλιστές. Πάντα θα ισχύουν οι χρυσοί κανόνες: στην άνοδο πούλα σταδιακά και εφοδίαζε την αγορά, στην πτώση κρατήσου. Αναμένουμε την απόφαση για τις αδασμολόγητες εισαγωγές από την Τυνησία και, κυρίως, τα πρώτα σημάδια της νέας παραγωγής στην Ισπανία. Ας είμαστε λίγο αισιόδοξοι, χωρίς όμως να διακινδυνεύουμε τα “μαλλιά της κεφαλής μας”.