Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα απωθημένο. Ένα μικρό ζιζάνιο που παραμόνευε και τρύπωνε σε ανυποψίαστες κι αφύλακτες καρδιές.
Αφού εντόπιζε την καρδιά που είχε βάλει στόχο, έμπαινε κρυφά κι έχτιζε μέσα της το κρησφύγετό του. Μέρα με τη μέρα, άρχιζε να απομυζεί μανιασμένα όσα περισσότερα συναισθήματα μπορούσε να βρει. Από αυτά, βλέπεις, ζωντάνευε, μεγάλωνε ολοένα και πιο πολύ κι αποκτούσε δύναμη.
Όσο περνούσε ο καιρός η δύναμη του αυξανόταν τόσο που η επιρροή του αποκτούσε πια τρομακτική εμβέλεια. Δεν του έφταναν πια τα όρια της καρδιάς κι έψαχνε σαν τρελό να επεκταθεί και σε άλλα μέρη. Η αναζήτησή του έφτασε στο τέλος της μόλις αντίκρισε το μυαλό. Αυτό το οχυρωμένο κάστρο που θα ήταν τόσο δύσκολο να κατακτήσει.
Όμως, το απωθημένο ήταν πεισματάρικο και δεν το έβαζε εύκολα κάτω. Γι’ αυτό και δε σταμάτησε μέχρι που τα κατάφερε και στοίχειωσε για τα καλά το μυαλό. Δε θα το άφηνε σε ησυχία μέχρι εκείνο να ορθώσει το ανάστημά του και να καταφέρει να το αποτινάξει από πάνω του είτε ζώντας το, είτε θάβοντάς το βαθιά στα στρώματα της λήθης για να κλείσει μια για πάντα αυτός ο ανοιχτός λογαριασμός.
Κάπως έτσι δε γίνεται συνήθως; Δε μας βασανίζουν αρκετά τα απωθημένα; Αυτό αναρωτιόμαστε κι εμείς και γι’ αυτό σας ζητήσαμε να μας πείτε χωρίς φόβο και με πολύ πάθος πώς τα βγάζετε πέρα μ’ αυτά τα ενοχλητικά ζιζάνια. Μας έβαλε σε σκέψεις το poll μας γιατί οι απαντήσεις ήταν πολλές κι αρκετά κοντά σε ποσοστό η μία με την άλλη.
Αρκετοί είναι εκείνοι που τα απωθημένα τους, τους σημαδεύουν. Περίπου το 15% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι δεν ξεμπερδεύουν εύκολα με αυτά. Τα κουβαλούν μαζί τους σε κάθε νέα τους ιστορία και τους στοιχειώνουν χωρίς να τους αφήνουν να δοθούν ολοκληρωτικά στους καινούριους τους συντρόφους. Καραδοκούν στις σκιές τα απωθημένα τους και σαν καλά εκπαιδευμένοι κυνηγοί, εμφανίζονται αναπάντεχα πιάνοντας τα θηράματά τους στον ύπνο. Εκεί που νόμιζαν ότι είχαν σωθεί, γυρίζουν για να τους αναγκάσουν να θυμηθούν τα παλιά. Σαν πληγή που ανοίγει ξανά και ξανά, μέχρι να λάβει τη σωστή φροντίδα και να μπορέσει να κλείσει οριστικά.
Άλλοι πάλι, οι πιο τολμηροί, αναρωτιούνται τι σημαίνει η λέξη απωθημένο καθώς δεν απαντάται στο λεξιλόγιό τους. Θεωρούν ότι οι εμμονές κι οι ιστορίες χωρίς τελεία αποτελούν ένα παιχνίδι που μόνο τα παιδιά πρέπει να παίζουν. Το 17% λοιπόν, προτιμά να αντιμετωπίζει όλα του τα ζητήματα και να μην τους επιτρέπει να ασκούν πάνω τους τέτοια εξουσία. Στέκονται απέναντι τους και προκαλούν την εξέλιξη των πραγμάτων χωρίς να φοβούνται όλα όσα θα μπορούσαν να τους κρατήσουν πίσω. Ζουν τις στιγμές γνωρίζοντας καλά ότι αν σε ένα έργο δε γραφτεί ο επίλογος, τότε για πάντα θα παραμένει ημιτελές κι αυτό εφόσον περνάει απ’ το χέρι τους, δεν πρόκειται να το αφήσουν να συμβεί. Για να προχωρήσουν παρακάτω, πρέπει να είναι εντελώς ελεύθεροι κι αποδεσμευμένοι από σκιές του παρελθόντος. Πιστεύουν ότι όσοι δε διεκδικούν τα απωθημένα τους είναι τουλάχιστον δειλοί.
Έπειτα, ακολουθούν όσοι έχουν κατακτήσει τα μισά τους απωθημένα. Ένα ποσοστό που αγγίζει το 20%. Έχουν ζήσει τις μισές τους ιστορίες ολοκληρωτικά και τις έχουν συγκρίνει με όσες έμειναν ανολοκλήρωτες. Κάθε φορά, υπόσχονται στον εαυτό τους ότι δε θα αποκτήσουν καμία καινούρια. Ωστόσο, δύσκολα εφαρμόζεται ο συγκεκριμένος κανόνας, αφού αυτό δε συμβαίνει σχεδόν ποτέ. Τα απωθημένα που μένουν πίσω, αρχίζουν να μετατρέπονται σε βαρύ φορτίο με το πέρασμα του χρόνου. Τα καταπιεσμένα συναισθήματα δε θα μείνουν για πάντα στο υποσυνείδητο. Πόθοι, επιθυμίες, όνειρα που ξεχάστηκαν, ευκαιρίες που χάθηκαν ή δεν αξιοποιήθηκαν, καταστάσεις που δε βιώθηκαν όπως έπρεπε. Όλα ανυπομονούν να αναδυθούν στην επιφάνεια.
Τέλος, στο μεγαλύτερο ποσοστό που αγγίζει το 48%, είναι εκείνοι που τα απωθημένα τους παίρνουν σάρκα και οστά μόλις πέσει το βράδυ κι επανέρχονται στο φως των σκέψεών τους, ξεκινώντας ένα ταξίδι ατέρμονων δοκιμασιών. Είτε με τη μορφή αναμνήσεων είτε με τη μορφή σεναρίων που φτιάχνουν μέσα τους, δίνουν ξανά και ξανά μικρές πνοές στα απωθημένα τους και τα αφήνουν να ζωντανέψουν. Μέχρι πού θα μπορούσαν να φτάσουν για το απωθημένο τους; Αυτό παραμένει άγνωστο, αφού οι αντοχές κι οι επιθυμίες είναι αυτές που ορίζουν τον τρόπο δράσης κάθε φορά κι ο φόβος είναι αυτός που κρατάει πίσω τους ανθρώπους.
Ανεξάρτητα με την κατηγορία στην οποία ανήκουμε, υπάρχουν γύρω μας τόσοι άνθρωποι που περιμένουν να μοιραστούν την αγάπη που έχουν να προσφέρουν. Τόσοι ουρανοί που ακόμα δεν κατακτήσαμε. Γιατί να εμμένεις σε καταστάσεις που σε κατατρώνε και σε τσακίζουν;
Καλύτερα να βγεις και να κυνηγήσεις τα απωθημένα σου ακόμα κι αν φας τα μούτρα σου στην πορεία. Έστω για να εξαφανίσεις κάθε ίχνος περιέργειας για το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν αυτά είχαν πραγματοποιηθεί, τόλμησε να τα ζήσεις. Πώς μπορεί να επιβιώνει κανείς συνεχώς και να βγαίνει αλώβητος από ιστορίες χωρίς επίλογο; Είναι χίλιες φορές καλύτερες οι αμαρτίες απ’ τα απωθημένα.
