Το life stοry της ηθοποιού Αθηνάς Ευστρατιάδου δεν περιλάμβανε ποτέ το όνειρο της σκηνής. Σπούδασε θέατρο από μια ανάγκη προσωπικής απόδρασης (με την κυριολεκτική έννοια), άργησε να αγαπήσει τη δουλειά της, άργησε να διεκδικήσει πως μπορεί να είναι αποτελεσματική χωρίς να καταπιέζεται, άργησε γενικά να αρθρώσει τα θέλω της. Και σήμερα, κάπως συνειδητοποιημένη για όλα αυτά, μοιάζει να είναι πιο ανοιχτή από κάθε άλλη φορά να τα μοιραστεί.
Πόσο άλλαξες από τη στιγμή που έγινες μητέρα;
Μπήκε η αληθινή διάσταση στα πράγματα, άλλαξαν πολύ οι ισορροπίες. Τώρα κατάλαβα τι πάει να πει απόλυτη κούραση, τώρα κατάλαβα ότι δεν έχει σημασία να μην χάνεις χρόνο για πράγματα που δεν έχουν νόημα. Άρχισα να βλέπω ακόμα και τις πρόβες σαν ένα χρονικό διάστημα όπου κάνουμε τη δουλειά μας – και όχι ως κάτι έξω από αυτό.
Επαναπροσδιόρισες το νόημα, μ’ έναν τρόπο;
Ναι, σκέφτεσαι πόσο εστιάζεις σε αυτά που σε πιέζουν, στις λεπτομέρειες και μετά συλλαμβάνεις τη ζωή ολόκληρη: Το παιδί είναι η ζωή αυτοπροσώπως. Μόνο τώρα, η ενασχόληση με την Έντα Γκάμπλερ έβαλε ξανά στο κάδρο μου το θέμα του θανάτου: Ότι κάνουμε παιδιά, τα μεγαλώνουμε, πεθαίνουμε.
Σκέψεις που απέφευγες, όπως όλοι, φαντάζομαι.
Ναι, διώχνω τις σκέψεις γύρω από την απώλεια, δεν είναι μια συνθήκη που έχω αποδεχτεί. Θυμάμαι, ούσα παιδί είχα χάσει έναν ξάδερφό μου. Θυμάμαι να αγγίζω το κρύο σώμα του, αδυνατώντας να αποδεχτώ ότι αυτή η κατάσταση υπάρχει. Φυσικά, καταλαβαίνω πως αυτό που κάνω μοιάζει σαν να στέκομαι με το βλέμμα στραμμένο στον ουρανό ενώ τα πόδια μου είναι γεμάτα αίμα. Ειδικά ζώντας σε αυτόν τον κόσμο.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο Monopoli.gr
