«Επειδή ο έρωτας δεν συναντιόταν με τη σεξουαλική μου ζωή, ερωτευόμουν τους φίλους μου, τους ζήλευα, γινόμουν κτητικός»

Ο Χάρης Σιανίδης συναναστρέφεται καθημερινά τους πιο διάσημους ανθρώπους της χώρας και πολλούς από αυτούς μπορεί να τους αποκαλεί «φίλους» του. Η τετριμμένη φράση «μετρ των δημοσίων σχέσεων», δεν αρκεί για να περιγράψει την πολυσχιδή περσόνα που ο ίδιος δημιούργησε από το μηδέν και συνεχίζει να εξελίσσει αδιάκοπα μέχρι σήμερα, παραμένοντας πάντα επίκαιρος και άκρως δημιουργικός, χωρίς να διστάζει να μοιράζεται δημόσια όσα οι περισσότεροι δεν τολμούν να παραδεχτούν ούτε στον ίδιο τους τον εαυτό.

Εσύ αποδέχτηκες εύκολα τον εαυτό σου;

Με βοήθησε πολύ το ότι έγινα ανεξάρτητος από μικρός. Μεγάλωσα μέσα σε μια ένταση, στην κλασική ελληνική οικογένεια με τη μαμά κλώσα που έχει τα παιδιά κάτω από τις φτερούγες της και έναν μπαμπά που δεν ήταν συντηρητικός, αλλά λίγο συναισθηματικά αδιάφορος, που φρόντιζε όμως να μη λείψει τίποτα στην οικογένειά του. Δεν με έφεραν όμως ποτέ σε δύσκολη θέση οι γονείς μου. Ξέρουν όλοι ότι έχω τρελή αδυναμία στη μητέρα μου. Κάποια στιγμή, γύρω στα 30, της έκανα το δικό μου outing.

Με ποια αφορμή;

Αφορμή ήταν εκείνος ο μεγάλος έρωτας που έχω αναφέρει ξανά. Επειδή δεν μου είχε ξανασυμβεί, έζησα κι εγώ την ταύτιση με τους στίχους των τραγουδιών της καψούρας. Έμεινα και στο εξωτερικό μαζί του λόγω της δουλειάς του. Ήταν όμως ένας κρυφός, απαγορευμένος έρωτας, με πολλά ψέματα και στενοχώριες που στο τέλος με κούρασαν πολύ, δεν άντεξα. Μέχρι τότε, επειδή ο έρωτας δεν συναντιόταν με τη σεξουαλική μου ζωή, ερωτευόμουν τους φίλους μου, τους ζήλευα, γινόμουν κτητικός. Όταν έζησα τον ανεκπλήρωτο ουσιαστικά έρωτα, γιατί εκείνος ήταν κοινωνικά straight, βλέποντας τον εαυτό μου να μην είναι καλά, έκανα τα πάντα για να με μισήσει και να μπορέσω να ξεφύγω. Ήταν αδιανόητο για μένα για έναν άνθρωπο που αγάπησα όσο τίποτα άλλο στη ζωή μου.

Διαβάστε περισσότερα στο περιοδικό ΟΚ! που κυκλοφορεί στα περίπτερα!

Διαβάστε επίσης: Χάρης Σιανίδης: «Τον Ιανουάριο ξεκίνησαν οι κρίσεις άγχους, λίγο πριν από τις κρίσεις πανικού. Η Έρρικα Πρεζεράκου ήταν καθοριστικό άτομο για εμένα…»