Στην παγκόσμια ηλεκτρονική δημοπρασία εκείνης της μέρας, έγινε στα γρήγορα ένα χτύπημα από μια άγνωστη εταιρεία, η οποία είχε έδρα μια επίσης άγνωστη πόλη κάπου στην Ευρώπη. Εδωσε την καλύτερη τιμή και κατοχύρωσε τις δύο από τις τρεις γραμμές παραγωγής. Οι κινέζοι πωλητές έψαξαν στο Google για να δουν πού βρισκόταν αυτή η πόλη στην οποία έπρεπε να στείλουν τα μηχανήματα. Λεγόταν Λάρισα… 

Πριν από ακριβώς 40 μέρες έγινε στην Κίνα μια δημοπρασία. Ενα εξειδικευμένο εργοστάσιο μηχανολογικού εξοπλισμού είχε έτοιμες τρεις ολοκληρωμένες γραμμές αυτοματοποιημένης παραγωγής υγειονομικών μασκών. Ηταν κάτι πελώρια απαστράπτοντα μηχανήματα που δίχως την παρέμβαση ανθρώπινου χεριού παίρνουν από την μια πλευρά την πρώτη ύλη και από την άλλη πλευρά βγάζουν πιστοποιημένες μάσκες που προσφέρουν σε αυτόν που τις φοράει προστασία μέχρι και 95%.

Για να αντιληφθούμε τη διαφορά, οι απλές χάρτινες μάσκες μιας χρήσης που φοράμε (αν τις βρούμε) προσφέρουν προστασία 20%. Οταν έγινε η δημοπρασία, η ιστορία του κορονοϊού είχε ήδη πάρει μεγάλες διαστάσεις, όμως κανένας δεν μπορούσε ακόμα να διαβλέψει το παγκόσμιο εύρος και τη χρονική διάρκεια του προβλήματος. Οι καινούργιες μηχανές υπήρχαν μεν ετοιμοπαράδοτες στο κινέζικο εργοστάσιο, αλλά η παγκόσμια υγειονομική και επιχειρηματική κοινότητα δεν είχε συνειδητοποιήσει την τερατώδη ζήτηση για μάσκες που θα προέκυπτε στον πλανήτη τις αμέσως επόμενες βδομάδες, ως απότοκο της συνειδητοποίησης ότι ο κορονοϊός είχε έρθει για να μείνει. Στην παγκόσμια ηλεκτρονική δημοπρασία εκείνης της μέρας, έγινε στα γρήγορα ένα χτύπημα από μια άγνωστη εταιρεία που ξεφύτρωσε από το πουθενά, η οποία είχε έδρα μια επίσης άγνωστη πόλη κάπου στην Ευρώπη. Εδωσε την καλύτερη τιμή από τους διστακτικούς ακόμα ανταγωνιστές της και πληρώνοντας μετρητά κατοχύρωσε τις δύο από τις τρεις γραμμές παραγωγής. Η τρίτη πουλήθηκε κάπου στην Απω Ανατολή. Οι κινέζοι πωλητές έψαξαν στο Google Earth για να δουν πού βρισκόταν αυτή πόλη στην οποία έπρεπε να στείλουν τα μηχανήματά τους. Λεγόταν Λάρισα και ήταν κάπου στο κέντρο της Ελλάδας. Αγοραστές ήταν δύο επιχειρηματίες από τον θεσσαλικό κάμπο, που πριν καν εμφανιστεί κρούσμα κορονοϊού στην Ελλάδα, είχαν αποφασίσει να συνεργαστούν για να στήσουν ένα εργοστάσιο παραγωγής υγειονομικών μασκών. Ο πρόεδρος του Συνδέσμου Θεσσαλικών Επιχειρήσεων Βιομηχανιών Αχιλλέας Νταβέλης και ο αντιπρόεδρος του ίδιου συνδέσμου Γιάννης Τσερέπας. Ο κ. Νταβέλης ως πρόεδρος του Ομίλου Animus (το πασίγνωστο κέντρο αποκατάστασης, την πολυκλινική «Κυανούς Σταυρός» και πολυιατρεία), κατάλαβε την πελώρια ζήτηση για μάσκες που ερχόταν, όταν όλοι οι υπόλοιποι χαζεύαμε στην τηλεόραση κάτι αλλόκοτο που γινόταν στην Κίνα με κάποιον άγνωστο ιό που έμοιαζε με γρίπη. Ο κ. Τσερέπας, ιδιοκτήτης της πασίγνωστης Lariplast, ήξερε από μηχανήματα και οργάνωση βιομηχανικής παραγωγής. Εβαλαν από 1,5 εκατομμύριο και άρχισαν να ψάχνουν. Η έρευνα τους οδήγησε στην Κίνα, τη μοναδική χώρα παγκοσμίως που παρήγε υγειονομικές μάσκες, αλλά και τον μηχανολογικό εξοπλισμό για την παραγωγή τους. Ολος ο υπόλοιπος πλανήτης είχε από χρόνια εγκαταλείψει αυτή την παραγωγή, το κινέζικο προϊόν ήταν αχτύπητο ως προς την τιμή του. Οι Κινέζοι ήταν οι μόνοι που έφτιαχναν μάσκες και οι μόνοι που έφτιαχναν τα μηχανήματα που φτιάχνουν μάσκες. Μέχρι που πλάκωσε ο κορονοϊός και όλοι κατάλαβαν ότι είναι πολύ επικίνδυνο να αφήνεις την προστασία του υγειονομικού σου προσωπικού αλλά και του πληθυσμού σου, μονοπώλιο στους φθηνούς Κινέζους. Μια βδομάδα μετά τη δημοπρασία και ενώ τα μηχανήματα πακεταρίζονταν για το μακρύ ταξίδι τους από τη Σανγκάη στη Λάρισα, μεγάλη γερμανική εταιρεία προσέγγισε τους δύο συνέταιρους και τους πρόσφερε διπλάσια τιμή απ’ αυτήν που είχαν πληρώσει, για να πάρει αυτή τις δυο γραμμές παραγωγής. Ο λόγος ήταν απλός. Όλοι είχαν πια καταλάβει ότι ο πλανήτης χρειαζόταν δισεκατομμύρια μάσκες, αλλά αν παράγγελναν τώρα το μηχάνημα στο κινέζικο εργοστάσιο, θα χρειαζόταν έξι μήνες για να το κατασκευάσει. Ήθελαν τα δυο έτοιμα μηχανήματα που οι Έλληνες τσίμπησαν κάτω απ’ την μύτη τους. Οι δυο συνέταιροι δεν συζήτησαν καν την πρόταση, αν και θα κέρδιζαν δύο εκατομμύρια δίχως να κουνήσουν το δακτυλάκι τους. Αντί να φορτώσουν τις γραμμές παραγωγής σε πλοίο (με ναύλο λιγότερο από 5.000 ευρώ), πλήρωσαν τα δεκαπλάσια για μια πτήση cargo από την εξειδικευμένη Golden Air. Το πλοίο θα χρειαζόταν έναν μήνα στη θάλασσα, χώρια τις υπόλοιπες καθυστερήσεις. Τα μηχανήματα έφτασαν στο «Ελ.Βενιζέλος» τη Δευτέρα 21 Απριλίου. Στις 24 Απριλίου θα είναι στη Λάρισα, θα γίνει το μοντάρισμα και στις 28 Απριλίου θα γίνει η πρώτη δοκιμαστική λειτουργία τους. Θα παράγουν 300.000 πιστοποιημένες μάσκες την ημέρα, όλες τύπου 2 και 3, δηλαδή χειρουργικές με προστασία 90%-95%. Περιττό να αναφέρω ότι τα γραφειοκρατικά ζητήματα, με τη συνδρομή της ελληνικής κυβέρνησης, διευθετήθηκαν σε χρόνο ρεκόρ. Από τις αρχές Μαΐου η χώρα θα έχει πλήρη επάρκεια σε μάσκες, τόσο για τα νοσοκομεία και τις υπηρεσίες της, όσο και για τον γενικό πληθυσμό της. Η πρώτη ύλη θα έρχεται από τα Πλαστικά Θράκης. Παραλλήλως θα χτυπηθεί η αισχροκέρδεια, καθώς η επάρκεια του προϊόντος θα ρίξει την τιμή του. Σήμερα οι κινέζικες μάσκες μιας χρήσης που πουλιούνται δύο και τρία ευρώ το κομμάτι στα φαρμακεία είναι χαμηλότατης ποιότητας, ελάχιστου κόστους, δίχως πιστοποίηση και μάλλον επικίνδυνες. Οι δύο Λαρισαίοι έχουν σκοπό πρώτα να καλύψουν τις εθνικές ανάγκες και μετά να διαθέσουν το υπόλοιπο προϊόν τους σε άλλες αγορές, αν και ήδη η ζήτηση από το εξωτερικό είναι τεράστια. Πριν καν στηθεί το εργοστάσιο, έχουν κατακλυστεί με παραγγελίες από Αμερική, Ελβετία και Γερμανία. Να λοιπόν μια ενδιαφέρουσα ιστορία επιχειρηματικού δαιμονίου, αποφασιστικότητας, συνεργιών και εθνικής συνείδησης. Όλα σε ένα, που μετατρέπουν μια τραγωδία σε ευκαιρία.

Δημήτρης Ευθυμάκης

Πηγή: Protagon.gr