Ο Μάριος δεν είναι πια εδώ. Σα σήμερα, θα γιόρταζε τα γενέθλια του. Που είναι ο Μάριος; Φέρτε μας πίσω το Μάριο… Τα ουρλιαχτά της μάνας σε τσακίζουν.
Σου χαρακώνουν τη ψυχή και σε γδέρνουν. Οι δικοί του άνθρωποι, σήμερα δε μπορούν να του πουν τα χρόνια πολλά μα εύχονται, μόνο να τον βρουν… Μια μάνα περιμένει καρτερικά να θάψει το παιδί της. Ότι έχει απομείνει απ’ αυτό. Να κλάψει πάνω από το μνήμα του. Να φυτέψει λουλούδια γύρω από τον τάφο του να ευφρανθεί η ψυχή του… Να ανάψει το καντήλι του… Να ξέρει, πως αυτό πια είναι το «σπίτι» του… Και ύστερα σιωπή, μόνο σιωπή… Μια σιωπή που αιμορραγεί, μέσα από λέξεις, μέσα από την επιστολή της θείας του Μάριου, Θεοδώρας Θεοδωράκη όπου σήμερα σας την παραθέτω.
«Εκεί είναι. Ριγμένο πάνω στην καρέκλα. Το αγαπημένο σου πουκάμισο. Μοιάζει να σε περιμένει. Δυόμιση χρόνια τώρα, να το σηκώσεις και να το φορέσεις. Μάταια. Το βλέπω κάθε φορά και λέω, δεν μπορεί ένα κακό όνειρο είναι, θα ξυπνήσουμε και θα σε δούμε να το φοράς πάλι. Δεν είναι όνειρο κακό . Ένας απαίσιος, τυραννικός εφιάλτης είναι. Χωρίς τέλος. Δυόμιση χρόνια. Και η ψυχή σου, αγόρι μου, τριγύρνα και ψάχνει σπίτι, να ξεκουραστεί. Του κάκου. Δυόμιση χρόνια, τυραννικά, θλιβερά, γεμάτα πόνο και γιατί. Ατελείωτα γιατί. Από τους φίλους που αγάπησες. Και αυτοί εκμεταλλεύτηκαν την αγνότητα της καρδιάς σου και της αφοσίωσης σου. Δέχτηκες πισώπλατα μαχαιριά. Σου στέρησαν τη ζωή. Σου στερούν και το θάνατο.
Άλλη μια χρονιά ,χωρίς κεριά. Ούτε στην τούρτα των γενεθλίων σου. Ούτε στον τάφο σου!!Λουλούδια είναι η απέραντη αγάπη μας και οι σκέψεις μας, που δεν έχουν σταματήσει λεπτό να τριβελίζουν το μυαλό μας. Σε θυμόμαστε, βρέφος, νήπιο, παιδάκι, έφηβο, νεαρό παλληκαράκι…..και σταματάμε εκεί! Κάποιοι αποφάσισαν πως δεν είχες δικαίωμα-δεν είχε δικαίωμα η μανούλα σου, εμείς που σε αγαπήσαμε και σε αγαπάμε-να σε δούμε να συμπληρώνεις τον κύκλο της ζωής σου. Οι βαθειά θρησκευόμενοι φίλοι σου, που έκαναν αρτοκλασίες, ευχέλαια και παρακολουθούσαν το λόγο Του Θεού, σου έκοψαν τόσο άνανδρα και άτιμα το δρόμο της ζωής σου. Πως νοιώθετε Πέτρο Μιχαελάκο, Βούλα Σιούταλου ; Ο Μάριος ήταν φίλος σας. Τρώγατε τις Κυριακές μαζί, κάνατε πρωτοχρονιές μαζί, πίνατε καφέ μαζί, τις καλοκαιρινές διακοπές μαζί τις περνούσατε!!! Πως κοιμάστε τα βράδια; Η εικόνα του Μάριου δεν σας καταδιώκει; Το αίμα του δεν ζωγραφίζει στη ματιά σας ,στο μυαλό σας, ένα κατακόκκινο γιατί; Γιατί με σκοτώσατε ; Άξιζαν τα λεφτά περισσότερο από τη ζωή μου; Γιατί; Γιατί; Γιατί; Γιατί τόση αδιαφορία, από αυτούς που θα μπορούσαν να δώσουν λύση και να ανοίξουν τα στόματα τα ερμητικά κλειστά ; Γιατί τέτοια κάλυψη; Γιατί τέτοια αδικία; Τόσα πολλά γιατί χωρίς κανένα διότι. Και η μανούλα σου, μόνη να σε περιμένει να φορέσεις το αγαπημένο σου πουκάμισο! Να της λες πάλι « σ’ αγαπώ μανούλα » με τον τρυφερό σου τρόπο.
Πάλι ήρθαν τα γενέθλια σου, αλλά πάλι χωρίς εσένα. Μάριε αγαπημένεπου είσαι; Ας βρει ένα τρόπο η ψυχούλα σου να τιμωρήσει τους δολοφόνους σου.Γλυκό μου αγόρι ήσουν, είσαι, και θα είσαι, ο Μάριος που αγαπήσαμε , που αγαπάμε και που δε θα πάψουμε να αγαπάμε ποτέ. Ήσουν ένα αληθινά καλό παιδί. Γεμάτο αγάπη , καλοσύνη και σεβασμό! Δεν υπάρχουν κεριά. Υπάρχει όμως η αγάπη μας που δεν θα σβήσει ποτέ.
Μακάρι να τους στοιχειώσεις όλους. Μακάρι να φωτίσει ο Θεός-αυτούς που μπορούν, -να κάνουν τους δολοφόνους να μιλήσουν. Ν α ηρεμήσει η ψυχούλα σου, να μπορεί η μανούλα σου να σου ανάβει ένα κερί στο τελευταίο σου σπίτι. Μα η διεύθυνση για μας παραμένει, άγνωστη. Λένε πως ο Θεός, δε λησμονεί. Μακάρι να το δείξει και στην μανούλα σου. Στην μανούλα σου, που μέσα σε δυόμιση χρόνια ,έχει κυρτώσει και έχει γεράσει περιμένοντας να της δείξει ο Θεός( αφού οι άνθρωποι δεν μπορούν) πως δεν την ξέχασε και να της φανερώσει ότι έχει απομείνει από το δίμετρο παλληκάρι της.
Μάριε Αγαπημένε, δεν μπορούμε να σου πούμε χρόνια πολλά. Ήταν λίγα ,πολύ λίγα τα χρόνια για εσένα. Δεν μπορούμε να σου ανάψουμε ούτε ένα κερί. Μπορούμε όμως να σε θυμόμαστε με λατρεία και με την πίκρα βαθειά μέσα μας, γιατί 2,5 χρόνια τώρα, ψάχνουμε (χωρίς καμιά βοήθεια) το άψυχο κορμί σου. Αγαπημένο μου αγόρι, ποτέ δε θα φύγεις από τη σκέψη μας.
Στις 9 Αυγούστου 2012 απήχθην από το Νέο Φάληρο ο 26χρονος Μάριος Παρασκευάς Παπαγεωργίου. Οπτομέτρης. Ο μονάκριβος και μοναδικός γιος της Βαρβάρας Θεοδωράκη . Η μητέρα του διαζευγμένη. Οι απαγωγείς της ζήτησαν 620.000 ευρώ, τα οποία και προσπάθησε να συγκεντρώσει από συγγενείς και φίλους. Κατάφερε να φτάσει στο ποσό των 300.000 ευρώ. Ο Μάριος δε μίλησε ποτέ στη μητέρα του. Σε κανένα τηλέφωνο. Η Βαρβάρα, δε προχώρησε σε καμία συναλλαγή. Φοβήθηκε τα χειρότερα. Ίσως και να κατάλαβε. Έξι μέρες μετά την απαγωγή, ένας πολύ στενός οικογενειακός φίλος, ο Πέτρος Μιχαλεάκος, ο οποίος θεωρούσε το παιδί μας, σα γιο του, ( αφού ο Μάριος είχε μεγαλώσει χωρίς πατέρα), ο οποίος δήλωνε πως δούλευε στην ΕΥΠ και στη CIA, ενώ στην πραγματικότητα ήταν άνεργος από το 1989, έπεισε τη μητέρα να μην απευθυνθεί στην αστυνομία, αφού την υπόθεση θα τη διαχειριζόταν ο ίδιος. Η αστυνομία διαπλέκεται με το χώρο του εγκλήματος και συνεπώς αν η μητέρα κατήγγειλε την απαγωγή στην αστυνομία, οι απαγωγείς θα το μάθαιναν και θα σκότωναν το παιδί της. Σημείωσε, ότι από τους τέσσερις γιους του Πέτρου Μιχαλεάκου, οι δύο ήταν και είναι ενεργοί αστυνομικοί, και ο ένας μόνιμος στρατιωτικός που υπηρετούσε μέχρι πρόσφατα στο Πεντάγωνο και, λίγο πριν αρχίσει η δίκη τον Φεβρουάριο του 2014, εργαζόταν ως σύμβουλος στο γραφείο του Δημήτρη Αβραμόπουλου. Οι δύο αστυνομικοί, επίσης υποτιθέμενοι φίλοι του Μάριου, γνώριζαν την υπόθεση εξ αρχής. Ο ένας μάλιστα τηλεφωνούσε καθημερινά, και πολλές φορές τη μέρα, στον ξάδερφο του Μάριου ζητώντας του διαρκώς πληροφορίες για τις κινήσεις της οικογένειας. Ακριβώς το ίδιο έκανε η μητέρα του αστυνομικού και σύζυγος του Πέτρου Μιχαλεάκου, Παρασκευή Σιούταλου με την Βαρβάρα Θεοδωράκη.
Δύο μήνες αργότερα, στις 16 Οκτωβρίου 2012, ο ίδιος ο Πέτρος Μιχαλεάκος κι άλλα έξι άτομα συνελήφθησαν ενώ σχεδίαζαν την αρπαγή της οφθαλμιάτρου για να της πάρουν τα 300.000 ευρώ που είχε συγκεντρώσει. Στις αρχές Ιανουαρίου 2013 συνελήφθη και η σύζυγος του και μητέρα των αστυνομικών Παρασκευή Σιούταλου. Όπως καταλαβαίνεις όλοι κατηγορούμενοι για την απαγωγή.
Μετά την εύρεση λύτρων αίματος στο πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του θύματος από ιδιώτη τεχνικό σύμβουλο της οικογένειας (το αυτοκίνητο η ΕΛ.ΑΣ το εξέτασε μόνο για δακτυλικά αποτυπώματα μία μέρα μετά τη σύλληψη των κατηγορουμένων, δηλαδή σχεδόν δυόμισι μήνες μετά την απαγωγή, και το επέστρεψε στην οικογένεια) τον Μάιο του 2013, διενεργήθηκαν εκ νέου ανακρίσεις από την 4η Ειδική Ανακρίτρια, και οι κατηγορούμενοι κατηγορήθηκαν για τέσσερις κακουργηματικές πράξεις:
- Ανθρωποκτονία από πρόθεση
- Κακουργηματική αρπαγή
- Κακουργηματική εκβίαση
- Σύσταση εγκληματικής οργάνωσης.
Τον Φεβρουάριο-Μάρτιο του 2014 διενεργήθηκε η δίκη των οκτώ στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο της Αθήνας. Ο Πέτρος Μιχαλεάκος καταδικάστηκε σε ισόβια συν 23 χρόνια για ανθρωποκτονία, αρπαγή από κοινού, απόπειρα εκβίασης κατά συναυτουργία και σύσταση συμμορίας. Η σύζυγός του Παρασκευή Σιούταλου σε 18 χρόνια για αρπαγή, απλή συνέργεια σε απόπειρα εκβίασης και ένταξη σε συμμορία. Δύο εκ των κατηγορουμένων αθωώθηκαν και στους υπόλοιπους επιβλήθηκαν ποινές από διετή έως και εξαετή κάθειρξη με αναστολή. Κανείς δεν ομολόγησε πού βρίσκεται η σορός του παιδιού, ενώ οι δύο βασικοί κατηγορούμενοι, το ζευγάρι, υποστήριζαν μέχρι το τέλος ότι δεν γνωρίζουν τίποτα για την τύχη του παιδιού.
Η αστυνομία: Δυστυχώς η στενή σχέση της οικογένειας Μιχαλεάκου με την οικογένεια Θεοδωράκη και η τυφλή εμπιστοσύνη που η μητέρα του θύματος έτρεφε προς τον δολοφόνο, εμπόδισε τη μητέρα να κάνει αμέσως καταγγελία στην αστυνομία για την απαγωγή. Ο δολοφόνος παρουσιαζόταν επί πολλά χρόνια στην περιοχή της Νέας Σμύρνης-Καλλιθέας-Φαλήρου κ.ά. ως άνθρωπος που είχε υψηλή θέση στην ΕΥΠ, με υψηλές γνωριμίες στον πολιτικό κόσμο, κυρίως της Νέας Δημοκρατίας – τις οποίες όντως είχε και χρησιμοποιούσε, όπως φάνηκε από μια σειρά καταθέσεων και μαρτυριών. Ως εκ τούτου, όταν έγινε το πρώτο τηλεφώνημα από τους εκβιαστές, εκείνη απευθύνθηκε στον ίδιο τον δολοφόνο, που την καθοδηγούσε για έξι μέρες να μην πάει στην αστυνομία. Ωστόσο, ακόμα κι όταν τελικά έκανε την καταγγελία, ύστερα από πίεσης της ευρύτερης οικογένειας, η αστυνομία δεν έκανε σημαντικά πράγματα απ’ όσα συνήθως κάνει στις περιπτώσεις απαγωγών. Πρώτον, δεν πήγαν καν να δουν πού είχαν αφήσει οι απαγωγείς το αυτοκίνητο του θύματος, κι έτσι χάθηκε πολύτιμο υλικό από κάμερα του δήμου Φαλήρου που βρισκόταν ακριβώς απέναντι και που το υλικό της διατηρούνταν για 15 μέρες. Δεύτερον, δεν έλεγξε το ίδιο το αυτοκίνητο, παρά το άφησε στα χέρια της οικογένειας ως και τη σύλληψη του δολοφόνου 2,5 μήνες μετά, που τον συνέλαβαν όχι για την υπόθεση του Μάριου αλλά γιατί σχεδίαζε την απαγωγή και της ίδιας της μητέρας. Όταν το εξέτασαν τότε, έψαξαν μόνο δακτυλικά αποτυπώματα και το άφησαν πάλι στην οικογένεια . Τρίτον δεν είχαν ελέγξει το e-pass, δεν έλεγξαν και τις κάμερες των διοδίων της Ελευσίνας, απ’ όπου, όπως φάνηκε αργότερα, το βράδυ της απαγωγής, πέρασε το αυτοκίνητο του θύματος προφανώς με τους δράστες μέσα. Τέταρτον ο δολοφόνος, εκτός από το σταθερό του τηλέφωνο, είχε και ένα κινητό, το οποίο η αστυνομία δεν παρακολουθούσε, αν και επίσημα από τις 16 Αυγούστου, παρακολουθούνταν τα τηλέφωνα της οικίας του, της συζύγου και των γιων του. Οι ίδιοι φαίνεται να το γνωρίζουν, γιατί μιλούν πάντα συνθηματικά. Πέμπτον όταν έγινε η δίκη και κλήθηκαν αστυνομικοί να καταθέσουν για τις έρευνές τους και τα ευρήματά τους όσον αφορά τον Μάριο, δεν είχαν να πουν τίποτα πέρα από το πώς εντόπισαν τον άνθρωπο που ο δολοφόνος είχε βάλει να τηλεφωνεί και να εκβιάζει τη μητέρα ζητώντας λύτρα. Η αστυνομία είχε πολλά να πει για την παρακολούθηση της συμμορίας που είχε στήσει ο δολοφόνος και η γυναίκα του για να απαγάγουν τη μητέρα του Μάριου, αλλά τίποτα για την υπόθεση, σε σημείο προκλητικό και για το ίδιο το δικαστήριο – κάτι που σίγουρα έχει αποτυπωθεί και στα πρακτικά της δίκης. Κατά τη διάρκεια, δε, της όποιας έρευνας, οι δύο αστυνομικοί γιοι του Μιχαλεάκου, παρέμεναν ενεργοί στις θέσεις τους. Ειδικά ο πρώτος σε νευραλγική θέση στην Ασφάλεια στη ΓΑΔΑ (είναι ασφαλίτης, με κυρίως πεδίο δράσης τα Εξάρχεια), όπου προφανώς είχε τη δυνατότητα να αντλεί πληροφορίες για την υπόθεση που είχε αναλάβει το Εγκλημάτων κατά Ζωής, έξι ορόφους πάνω απ’ τον δικό του.
Ο Μάριος: Ο Μάριος έπεσε θύμα ενός ανθρώπου που ζούσε πουλώντας «εξυπηρετήσεις» στο στρατό και στο δημόσιο, με γνωριμίες που εντυπωσίαζε τον περίγυρό του. Από τις τηλεφωνικές συνομιλίες που ακούστηκαν στο δικαστήριο έγινε πλήρως κατανοητό ότι η οικογένεια Μιχαλεάκου ήταν απελπισμένοι για χρήματα, κάτι που ίσως εξηγεί και το τεράστιο ποσό που ζήτησαν θεωρώντας ότι η μητέρα του Μάριου θα τα είχε «πρόχειρα» και θα τα έδινε ακολουθώντας τις συμβουλές του «μυστικού της ΕΥΠ» Μιχαλεάκου, χωρίς καν να ακούσει τον γιο της στο τηλέφωνο. Όπως έγινε σαφές και στο δικαστήριο, τον Μάριο τον σκότωσαν. Από το πρώτο κιόλας βράδυ. Μοναδικό μας αίτημα πλέον, είναι να μάθουμε πού πετάχτηκε, πού θάφτηκε ή ρίχτηκε το σώμα του, ώστε να μπορέσουμε να φέρουμε κοντά μας. Ότι έχει απομείνει τελοσπάντων. Να κηδέψουμε το παιδί μας, όπως τους αρμόζει. Να μπορούμε να το ανάψουμε το καντήλι του. Το κερί του. Να του φυτέψουμε λουλούδια να ευφρανθεί η ψυχή του. Η αστυνομία ποτέ δεν πίεσε τον δολοφόνο ή τη γυναίκα του, ή ποτέ δεν χρησιμοποίησε κατάλληλες ανακριτικές μεθόδους ώστε να μαρτυρήσουν αυτό που για μας είναι πλέον το πιο σημαντικό. Ούτε ο πρώτος του συνήγορος, ο πρώην βουλευτής Πέτρος Μαντούβαλος, βοήθησε καθόλου προς αυτή την κατεύθυνση προτού βγει από την υπόθεση. Όσον αφορά το δικαστήριο, που έγινε υποδειγματικά και σε πλήρη αντίθεση με την πλημμελέστατη έρευνα της αστυνομίας, δυστυχώς δεν κατάφερε ούτε κι αυτό να εκμαιεύσει αυτή τη ζωτική για μας πληροφορία: πού είναι το παιδί μας, πού είναι ο Μάριος, ότι έχει απομείνει απ’ αυτόν. Σας παρακαλούμε, με οποιονδήποτε τρόπο κρίνετε, βοηθήστε μας να μάθουμε που είναι το παιδί μας ….»
Υστερόγραφο: Ευχαριστώ την οικογένεια του Μάριου Παπαγεωργίου, για την εμπιστοσύνη. Θα παρακαλούσα τον πρωθυπουργό κύριο Αλέξη Τσίπρα να βοηθήσει για τις έρευνες γύρω από την υπόθεση του Μάριου Παπαγεωργίου. Οι έρευνες δεν πρέπει να σταματάνε εδώ!!! Τόσο για το Μάριο αλλά όσο και για κάθε παιδί που χάνεται τόσο αδόκητα και τόσο νωρίς… Κύριε πρωθυπουργέ, εύχομαι να αντιλαμβάνεστε το σπαραγμό μιας οικογένειας που ψάχνει απεγνωσμένα για το που βρίσκεται το άψυχο σώμα του παιδιού της. Δυόμιση χρόνια τώρα. Εύχομαι πως θα επιληφθείτε του θέματος και ο Μάριος θα βρει τη λύτρωση που αναζητά τόσο η ψυχή του όσο και η μητέρα του…
Της ΕΛΛΗΣ ΑΥΞΕΝΤΙΟΥ
http://mignatiou.com/
